(Westland, 11 december 2021, nr. 319). Tijdens de laatste raadsvergadering van dit jaar zat burgemeester Bouke Arends dinsdag – door corona – vrijwel in zijn eentje aan de hele grote, ronde, raadszaalvergadertafel. Deels samen met gemeentegriffier Funs Bergmans maar die is eigenlijk ook afwezig als hij aanwezig is. De gekozen politici zaten computerend noodgedwongen thuis.
Zonder gêne
Opmerkelijk, maar Bouke glorieerde aangenaam autocratisch in zijn eenzame solorol. Zijn ogen straalden alsof hij droomde van een toekomst van een burgemeestersleven zonder gemeenteraad.
Met bijna een soort machtswellust hield hij de knoppen in de gaten om maar te voorkomen dat er iets van een debat of, nog erger, twistgesprek zou ontstaan. Zonder gêne blikte hij de wereld in als hij weer een sputterend raadslid met een knopje de mond snoerde.
Indammen
In deze rol kon hij ook verwacht gezeur snel indammen. Bij het maar voortdurende gedoe over de renovatie van De Veiling in Poeldijk besloot hij zelf de regie ter hand te nemen. Zakelijk en beknopt de raad de meest actuele stand van zaken voor te leggen en kordaat aan te geven dat de zaak later zou worden afgehandeld. In januari.
Iedereen bleef doodstil, van wethouder tot coalitie en oppositie. Jammer dat je dan niet de gezichten van, noem maar, wethouder Piet Vreugdenhil of oppositieleider Peter Duijsens in beeld krijgt.
Jammer
Ook later, bij de nog steeds etterende discussie rond de komst van een islamitische school, probeerde hij zoiets nog een keer door duidelijk te maken hoe pijnlijk en zinloos hij het verzet daartegen vond. Maar dit keer kwam de knorrigheid niet echt effectief over; toen lieten ‘ze’ hem maar gewoon praten. Dat vond Bouke wel jammer.
Kleuterklas
Onaangenaam was dat hij zijn autocratische rol soms zag degraderen tot die van een kleuterklas-onderwijzer. Nog steeds bleken veel raadsleden digitaal analfabeet. Meer dan geregeld moest Bouke hen, licht geërgerd, toespreken dat ze hun geluid of beeld moesten aanzetten.
En toen bleek ook dat het nog steeds niet alle raadsleden lukt om tevoren de camera zo in te stellen dat ze er menselijk uitzien. Sommigen leken zo te kunnen worden gecast voor een horrorfilm.
Opgelepeld
Mocht corona ons nog langer tot digitaal vergaderen dwingen, dan mag je toch verwachten dat onze volksvertegenwoordigers leren hoe dat allemaal werkt. Of dat ze van hun toelage een betere microfoon of oorknopjes kopen.
Voor thuiskijkende burgers zou het ook wel aantrekkelijk zijn als de stemuitslagen visueel (met taartpunten of staafdiagrammen) zichtbaar worden gemaakt. En niet monotoon worden opgelepeld.
Ondergeschikte
Gelukkig waren er aan het eind mooie slotzinnen zoals je die van een burgemeester mag verwachten. Eerst zei Bouke nog even dat hij toch liever fysiek vergaderde maar helemaal overtuigend klonk dat niet. Tenzij hij natuurlijk bedoelde dat hij dat knopjesgedoe maar lastig vond.
Een beetje autocraat had dat trouwens door een ondergeschikte laten doen. Maar ja, omdat dan aan Funs over te laten…
Hoop en vrees
Bouke wees verder naar de kerstdagen als een periode van hoop en licht, maar kon het niet laten om zijn wijze woorden ook een politieke twist te geven. Aansluitend verwees hij naar de gemeenteraadsverkiezingen van komend voorjaar. „Die voor velen,” zo zei hij vilein, „wel meer tijden van hoop en vrees zijn.” Toch maar mooi gezegd door een parttime autocraat.
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.