Verzekeringen, maar vooral veel kunst

7 nov

151104 Simon Wever

Simon Wever 1932 – 2015. Begin jaren negentig, hij is dan al met pensioen, realiseert hij zijn grote droom: een eigen kunstgalerij. De uitgebroken garage en tuinkamer van de drive-inwoning heten ineens Galerie MenS Wever.

Er hangt veel eigentijdse kunst uit zijn inmiddels uitgebreide collectie van schilderijen en glasobjecten. Onbekende kunstenaars geeft hij de ruimte om te exposeren, ook bekende, zoals Kor Onclin. Niet eens om geld te verdienen, veel eerder om anderen, ook Westlanders, te laten genieten hoe mooi kunst kan zijn.

Simon Wever is een Haagse slagerszoon; de een na oudste uit een rooms-katholiek gezin met tien kinderen. Na de lagere school ‘bij de broeders’ is er de mulo, dan volgt de dienstplicht. Via de basisopleiding komt hij op het ministerie dat toen nog ‘van oorlog’ heette. Aansluitend blijft hij er nog maanden werken, als ambtenaar. In diezelfde periode is Simon ook een fervent handballer en wordt met Wings Nederlands kampioen.

In de tijd erna is er dat grote avontuur, waarbij hij (tegen de wil van zijn ouders) samen met een oudere vriend een caravan bouwt. En daarmee – achter een zeer oude Chevrolet – drie maanden lang door zuidelijk Frankrijk trekt. Rond Cannes en Nice geld verdienend als een soort troubadour. Zijn reisvriend piano spelend, Simon zingend.

In de periode tussen de diensttijd en Frankrijk pakt Simon van alles aan om aan de kost te komen en gaat onder andere aan de slag als verkoper bij Focke & Meltzer, een winkel in het betere kristal en serviesgoed. Daar ontmoet hij Marianne Vloemans, een dochter uit een groot gezin van een Haagse schoenenwinkelier. Zij wordt direct gewaarschuwd ‘dat hij al een vriendinnetje heeft’. Dat werkt averechts. In de Sinterklaastijd moet er ook ‘s avonds worden gewerkt, en tussendoor gegeten. Dat doen ze dus maar samen, het is niet meer overgegaan.

Weer terug uit Frankrijk is hij op zoek naar een vaste baan en belandt hij uiteindelijk in de verzekeringsbranche bij ‘De Nederlanden van 1845′, later Nationale Nederlanden.

Ze trouwen in 1956, komen op een éénkamerwoning, vier hoog. Na de komst van de oudste zoon Léon moet er worden verhuisd, ze belanden in de Van Brakelstraat, waar de kinderen Ferry, Simon en Marianne worden geboren. Inmiddels zijn er 11 kleinkinderen.

Ze blijven daar vijf jaar, Simon komt bij de beter betalende buitendienst en krijgt het voorstel naar Tilburg te verhuizen. Na een opleiding verkast hij met zijn gezin naar Brabant, er wacht een ruime woning, ook een bedrijfsauto, een Volkswagen kever. “Hij had niet eens een rijbewijs, dat moest eerst worden gehaald, een dag na het behalen daarvan stapte hij al gelijk in de auto naar Breda.”

Ook de Brabantse periode duurt vijf jaar, daarna gaat het gezin naar Zwolle, weer voor een half decennium. Na een reorganisatie stelt het verzekeringsbedrijf hem voor om in Naaldwijk, samen met hen, voor zichzelf te beginnen. Hij wordt directeur in een eigen verzekeringskantoor aan de ‘s Gravenzandseweg. Eerst met één medewerker, later, als het bedrijf naar de Prins Bernardstraat is verhuisd, met acht personeelsleden. Na zijn pensionering in 1990 volgt zijn zoon Simon hem als directeur op.

Het gezin komt vanuit Zwolle mee naar het Westland, in een drive-inwoning aan de ‘s Gravenzandse Hoflaan. Van daaruit willen ze een meer passend huis zoeken. Het loopt anders, ze blijven er zo’n 32 jaar. Pas als de binnentrappen een probleem worden, verhuizen ze elf jaar geleden naar een penthouse aan de Gasthuislaan.

Simon gaat graag tennissen (met een zwerverskaart), later ook bridgen met Marianne; altijd met familie of vrienden, niet in clubverband. Vaak zit hij aan de slootkant, langs de Poelkade, te vissen. Soms met een zoon, soms alleen.

Eerst is Engeland hun belangrijkste vakantiebestemming. Dat komt ook omdat Marianne daar vroeger als au pair heeft gewerkt. Ze gaan dan met de kinderen, trekken op de bonnefooi rond en bezoeken antiekmarktjes. Later gaan de reizen vooral naar Frankrijk. Vrijwel altijd eerst naar Privas in de Ardèche (waar hun grote vriend en kunstschilder, Kor Onclin, woonde), dan richting Cannes.

Televisie kijken is voor hem actualiteit, kunst- en antiekprogramma’s en detectives, Engelse natuurlijk. Ook kijkt hij sport, maar geen voetbal. Muziek is voor hem opera, Pavarotti, klassieke muziek, later iets lichter. Frequent bezoekt hij met zijn echtgenote het theater, cabaret, maar vooral toneel. Ook zijn grote postzegelverzameling is een grote passie.

Tijdens zijn hele leven is Simon vaak met Marianne te vinden in musea, galeries en beeldentuinen. Het Haagse Gemeentemuseum is favoriet, later natuurlijk ook de eigen galerie aan de Hoflaan. “Een leven zonder kunst kon hij zich niet voorstellen.”

Rien van den Anker

Simon Wever is geboren op 9 november 1932 in Den Haag; in diezelfde stad is hij op 11 september 2015 overleden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>