Een ambassadeur van stembandlozen

12 dec

151209 Wim van Leeuwen

Wim van Leeuwen 1936 – 2015. In 1991 ontdekken artsen bij hem keelkanker. De grage prater en vlotte verkoper kan niet meer spreken, maar geeft zich niet gewonnen. Hij begint bijna fanatiek opnieuw te communiceren, eerst met zo’n ‘knopje’, later via een soort buikspreekmethode. Iedere dag oefent hij – stembandloos – urenlang, leert opnieuw te praten, zit hardop boeken te lezen, net zo lang tot hij vindt dat anderen hem goed kunnen verstaan. Ondertussen blijft hij zo gewoon mogelijk werken, maar gaat ook lotgenoten helpen.

Wim van Leeuwen komt uit een rooms-katholiek gezin met veertien kinderen. Zijn vader is olieboer, later timmerman in de bouw. Na de Wateringse lagere school gaat hij als dertienjarige werken, bij melkboer Heijneman. Voor zijn leeftijd is hij een klein mannetje, toch gaat hij met de transportfiets de deuren langs. Richting Poeldijk en Kwintsheul. Met voorop een zware melkkan en dito -flessen. Jaren later werkt hij bij groenteboer Storm, krijgt daar een ernstig ongeluk, moet wekenlang in het ziekenhuis blijven en houdt er een lang litteken op zijn achterhoofd aan over.

Als dienstplichtige zit hij 21 maanden bij de aan- en afvoertroepen in Apeldoorn. In zijn vrije tijd gaat hij met vrienden – in uniform – dansen in Delft, daar treft hij de even oude tuindersdochter Lenie Haket uit Pijnacker. Ze valt als een blok voor hem, vanwege zijn blauwe ogen en vooral zijn mooie zwarte lokken. ‘Al zijn vrienden hadden zo’n model bloempot, maar Wim mocht zijn haar laten groeien vanwege dat anders zo zichtbare litteken.’  Beiden kunnen goed dansen, niet alleen de foxtrot, ook de net opkomende rock and roll. Er komt een filmafspraak, het wordt serieus, ze krijgen zes jaar verkering. Wim volgt in de avonduren met succes de timmermansopleiding, haalt ook het middenstandsdiploma. Hij heeft nog enkele banen, maar begint tenslotte voor zichzelf. Met olie, daarna ook met gas, toilet- en wasmiddelen. ‘Altijd bezig met handelen’.

Ze trouwen in 1963, op 22 november, de dag dat de Amerikaanse president Kennedy wordt vermoord. Vanwege het tijdverschil wordt het nieuws bekend, als het diner-dansant begint. Niks helpt meer, het feest is verpest. De winter erna is heel erg koud. Dat betekent een Elfstedentocht, maar ook veel oliehandel. ‘Door die winter was Wim gelijk boven jan.’ Twee jaar later koopt hij een huis aan de Wateringse Kerklaan, toentertijd een drukke winkelstraat. In het pand van fietsenmaker Vis is aan de voorkant een winkel, achter een groot pakhuis. Wim is altijd naar klanten, Lenie doet de winkel, én het gezin. In de Kerklaan groeien de drie kinderen Linda, Bart en Connie groot, Wim krijgt twee kleinkinderen, Jip en Mees, die hem adoreren. Als het bedrijf midden jaren tachtig naar de overkant verhuist, blijft het gezin er wonen, de winkel wordt woonkamer.

Dan kan Wim ook zijn bedrijfsstrategie wijzigen, olie is geen handel meer, veel klanten gaan over op gas. Hij begint met elektrische artikelen, er komt een showroom met wasmachines, koelkasten en magnetrons. Na een forse brand in 1990 komt er een nieuwe winkel. Zoon Bart komt in het bedrijf, later ook dochter Linda, sinds Wims pensionering runnen zij de winkel.

Veel tijd voor hobby’s is er niet, maar wel is hij ruim 20 jaar penningmeester bij de duivenclub Wateringen. ‘Bij toeval, want in de tuin stond een duiventil van de vorige bewoner. En daar kwamen almaar ‘oude’ duiven naar toe. Zo kreeg Wim contact met die duivenhouders.’ Wim leeft zijn leven, intensief, zijn gezin is het belangrijkste, maar werken is dat ook, hij kan niet zonder koffie en rookt als een ketter. Voor weekendjes weg is – vanwege die duiven – geen tijd, maar ‘s zomers, dan is het rustig in de oliehandel, zijn er altijd bijna vier weken vakantie, met de tent naar Zwitserland of Italië. Met het hele gezin.

Als hij begin jaren negentig na die zware keelkankeroperatie zijn eigen leven weer behoorlijk op orde heeft wordt hij vrijwilliger/patiëntenbegeleider, lid van de keelkankerpatiëntenvereniging NsvG en is hij in Kring Den Haag vele jaren penningmeester en voorzitter. Hij doet aan voorlichting met lotgenoten, leert verpleegkundigen en anderen hoe om te gaan met de behandeling van keelkankerpatiënten, hoe je hen – zonder strottenhoofd – moet reanimeren. Als Ambassadeur van de Stembandlozen krijgt hij een koninklijke onderscheiding. ‘Hij heeft zoveel mensen met keelkanker kunnen helpen om na zo’n ingrijpende operatie toch weer de draad op te pakken. De kerk, tijdens de rouwdienst, zat er vol mee.’

Rien van den Anker

Wim van Leeuwen is geboren op 8 maart 1936 in Wateringen; in hetzelfde dorp is hij op 3 oktober 2015 overleden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>