Verkiezingen
(Westland, 4 februari 2017). De nationale verkiezingen zijn nu echt begonnen, ook in Westland. GBW-wethouder Arne Weverling had donderdag nog niet eens officieel afscheid genomen, maar toch stond hij woensdag al als VVD-kandidaat-lid voor de Tweede Kamer op de markt in Naaldwijk. Met een Bakkie Doen-bus. Op de liberale lijst is hij nummer 29.
Het politieke bloed is bij hem al op de Monsterse basisschool gaan borrelen; daar zat hij in de klas met GBW-fractieleider Remmert Keizer. Op de middelbare school kreeg hij les in maatschappijleer van de huidige CDA-fractieleider Pieter Vreugdenhil. Zijn flamboyante flair deed de rest.
‘Nieuwe’ kameraden
De reacties op de markt waren niet onverdeeld. En keihard. Een winkelende Westlandse zei licht teleurgesteld omdat ze gedacht had dat hij inmiddels van de PVV was. Een ander maakte het nog bonter: ‘Is de Ride for the roses’ dit jaar zo vroeg?’ Zijn ‘nieuwe’ kameraden, onder wie de VVD-raadsleden Van der Wilk en Varekamp, hadden geen enkele moeite hun politiek overgelopen vriend de hemel in te prijzen. Vonden het wel leuk, zo tussen het volk.
Niets zeker
De tweede Westlandse politicus die Kamerbrede ambities heeft is Karin Zwinkels. Zij zorgde in 2014 bij de gemeenteraadsverkiezingen voor een (onverwachte) overwinning van haar CDA, maar gaf – net zo onverwachts – binnen twee weken haar leidersstokje over aan de kersverse, onervaren Piet Vreugdenhil. Ze heeft nu intern al laten weten dat ze, als ze gekozen wordt, haar zetel wel gaat innemen. Maar na Trump is natuurlijk niets zeker. Ze staat nu op de dertigste plaats.
Billboard
Wie wel eens de wereld ingaat en op de A20 rijdt moet niet schrikken. Groot, heel groot, staat daar nu een niet te vermijden billboard, net zoiets als dat van ‘Second Love’ dat ooit de A4 bij Schiphol sierde.
Bij Gouda staat nu in volle glorie ‘onze’ Karin. En de slogan ‘Den Haag kan wel wat meer Westland gebruiken’. Met nog de groter de letters CDA. Er zijn al Hagenaars die denken dat het Varend Corso toch nog naar Den Haag gaat.
De rubriek ‘je suis rien’ is boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.