(Westland, 6 januari 2024, nummer 424). Het wereldberoemde broodje poep van Ome Willem – dat van Edwin Rutten – heeft deze week wel een rare smaak gekregen. De Haagse (inofficieel officiële) dierenpolitie meldde dat een hond in het recreatiegebied De Wollebrand onwel was geworden.
De viervoeter deed eerst ‘raar’ en werd daarna met spoed naar de dierenarts gebracht. Wat bleek, hij had menselijke poep gegeten die vermoedelijk ook nog drugs bevatte.
Linke poep-soep
Onze poep is trouwens linke soep voor de hond. Hondenkenner Martin Gaus liet eerder al weten dat deze huisdieren mensen vaak heel aardig vinden en hun stront gewoon lekker.
Maar, een beetje vergelijkbaar met paddenstoelen die wij wild plukken, dan weet je het nooit. Als er nog resten van drugs in zitten is het eten zeer link, althans voor de hond. Omdat de lekkernij voor hem giftig is.
Van de vissers
De dierenpolitie laat, heel opmerkelijk trouwens, ook al weten waar vrijwel zeker de foute schijt vandaan komt. Als echte rechercheurs weten ze dat er daar veelvuldig wordt gevist en ook dat de vissers regelmatig poepen in de bosjes.
Drugsgebruikers onder hen met hoge nood zijn dus vast en zeker de belangrijkste verdachten… Er klinkt een waarschuwing om goed op te letten wanneer burgers lokaal de hond uitlaten.
De agenten hadden ook het advies kunnen geven om de lekkernij eventueel eerst zelf te proeven. En lekker stoned thuiskomen.
Jubilea-jubileum
De historische vereniging Wateringen Kwintsheul bestaat 50 jaar en besluit dat jubileum met een opmerkelijk expositie die vandaag opent en de komende weekenden op zaterdag en zondag is te bezoeken. Bijzonder is dat deze tentoonstelling gaat over de jubilea die de afgelopen eeuw in deze kernen plaatsvonden.
Bij verenigingen, in de kerken, bedrijven en in familieverband. Zilveren en gouden evenementen maar ook eeuwfeesten.
Vrijwel iedereen
Als je de panelen langs loopt lijkt het wel of iedereen lid is of is geweest van één van de vele verenigingen, sportclubs, koren en spelclubs. En hoe dan ook ‘Viert vier dagen’ viert hoogtij, bij elk rond getal of bijzonder jubileumjaar werden de feesttoeters uit de kast gehaald.
Opmerkelijke kern van de tentoonstelling zijn de zoekplaatjes uit de collectie van fotograaf Peter van Raamsdonk.
Waterings burgemeester Van den Bos en een (nog) onbekend echtpaar. FOTO PR
Wie wie was
Die fotograaf was er vrijwel altijd bij als de (loco)burgemeester op bezoek langs ging bij heel lang getrouwde echtparen. Klaarblijkelijk deed hij daarna snel mee met de feesten want hij schreef er niet altijd bij wie wie was. De organisatie van de jarige Historische Vereniging hoopt nu dat veel bezoekers hun voorouders nog zullen herkennen.
‘Wateringse en Heulse jubilea’ is tot en met 28 januari in de weekenden gratis te bezoeken in de Hofboerderij. Leuke verhalen vertellen van toen wordt op prijs gesteld.
Familiebedrijven
Steeds minder tuinbouwkinderen gaan ‘zomaar’ over in het familiebedrijf van hun ouders. In 2000 deden dat nog 28%, 2 jaar geleden was dat al gedaald tot 8%. Dat heeft vooral te maken met schaalvergroting in de glastuinbouw.
‘Vroeger had een tuinder overal een beetje verstand van maar daar red je het tegenwoordig niet meer mee, heb je veel meer kennis nodig, deels van buitenaf’, zegt Glastuinbouw Nederland.
Emancipatie
Die verandering komt volgens Jacoline van Straalen ook door de veranderende rol van de vrouw. Twintig jaar geleden hielp die vaak in het bedrijf van de man maar tegenwoordig zijn ze professioneel actief binnen het bedrijf of hebben ze een eigen baan.
Dat geeft hen meer onafhankelijkheid en zo’n vast inkomen brengt ook financiële zekerheid met zich mee. Gelukkig is dus de tijd voorbij dat moeder de vrouw automatisch in drukke tijden, vaak ook onbetaald, bijsprong bij de tomaten of bloemen. Eindelijk vrouwenemancipatie in de tuinbouwsector, wel een laatbloeier…
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.