Juliahof
(Westland, 6 juli 2019). De Wateringse Juliahof blijft in het nieuws. Waren het eerst hangjongeren die nogal aanwezig waren op speelplaatsen naast woningen, nu gaat het over hard door deze wijk rijdend verkeer.
Ik hou wel van dit soort krantenverhalen waarin bewoners puur op basis van emotie hun zegje doen. Op een toon waarbij je Max Verstappen met een Jumbosticker al door de straten ziet gieren. Met verwijzingen naar ‘een enigszins psychisch gestoorde planoloog’, de gemeente of met het bestemmingsplan aan de haal gegane projectontwikkelaars. Prachtig, prachtig.
Smalle stoepen
Zo’n leeglopende bewoner weet vaak niet van ophouden. Dan zijn er in de wijk ook hele smalle stoepen en fietspaden die nergens heen gaan. Kortom, het blijkt een leuke, kinderrijke familiewijk waar het klote wonen is. Zo lees je. En de komkommertijd is nog niet eens begonnen.
Echt uitkijken, voor de bewoners dan, is het als een raadslid dat in de buurt woont, zich als direct betrokkene én deskundige met de zaak gaat bemoeien. Zoals CDA’er Jan van Rossum. Goed bedoeld maar veelal effectloos. Gemeenteambtenaren zeggen dan grappend dat Jan weer de pech had een klagende kiezer tegen het lijf te lopen.
Verstappiaans
Maar het leukste is natuurlijk de uitslag van het uitgebreide onderzoek dat veelal na al dat geklaag wordt uitgevoerd. Dan blijkt er inderdaad geregeld Verstappiaans te worden gereden, maar overwegend door bewoners zelf. En concluderen de onderzoekers dat de wijk een perfecte arbeidsmigrantenlocatie is. Waar je op hele smalle stoepen goed kunt parkeren. Jammer dat er al mensen wonen.
Kramp
Wereldstad Wateringen was ook al nieuws na gedoe in het zwembad waar, vooral vrouwelijke, bezoekers zouden zijn lastiggevallen. Dan schiet de (Westlandse) maatschappij in een kramp over het benoemen van verdachten.
Soms zijn het jongeren, in LPF-raadsvragen ‘met Marokkaanse achtergrond’ en een ‘badmeester’ spreekt van medelanders, natuurlijk niet uit Westland, ontkent zelfs het lastigvallen.
Wel bijzonder is dat er geen gedoe-beelden op internet verschijnen, terwijl veel telefooncamera’s vrolijk worden gebruikt bij grote aanrijdingen. Maar ja, die gefotografeerden zijn vaak half dood of zwaargewond. En kunnen niks terug zeggen.
Drieluik
Nu het beeld van Gravin Machteld vrijwel definitief niet meer terugkeert op het Dorpsplein in ‘s Gravenzande en het een redelijk alternatief plekje krijgt, zoekt Westland Verstandig nieuwe dingen om haar kunstzinnige imago te bewaken. Nu is het Drieluik, dat ooit een muur in het oude raadhuis sierde, de kunstzinnige haas.
Omdat er voorlopig geen geld is voor een Kunstmuseum en het nog wel een tijdje duurt voordat dat oude plekje is omgetoverd tot een trendy theehuis, wil WV-leider Peter Duijsens het schilderij nu tijdelijk op een zichtbare plek hangen.
Kunst
Onlangs zei wethouder Piet Vreugdenhil – van cultuur, ja, die hebben we – dat de gemeente niet exact weet hoe groot en waar precies de gemeentelijke kunstcollectie is. Niet uitgesloten moet worden dat de vileine vragen van Duijsens erop gericht zijn om te weten te komen of de wethouder op de hoogte is waar het Drieluik is opgeslagen.
Misschien is het wel verdwenen, hangt het ergens ‘thuis’? Cultureel en artistiek is Westland immers een wonderlijke wereld. En een wethouder die met de billen bloot moet, is toch ook kunst.
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.