Royaal door het stof

(Westland, 28 oktober 2020). Eigenlijk had deze column niet geschreven moeten worden. Tot gisteravond was ik het ook niet van plan. Maar mijn vriendin Columnientje heeft me overtuigd. Tot inkeer gebracht.
Want ik was boos. Niet omdat vorige week besloten werd om de raadsvergadering gisteravond qua locatie te verplaatsen van de Verdilaan naar het World Horti Center. Maar wel omdat de aanwezigheid van media bij enkelen nog steeds een discussiepunt is. Al eerder gebeurde dat toen er maanden terug een Coronaproof-raadssessie in het Verdilaanhuis werd gehouden. Voor journaille was geen ruimte. Punt uit.

Pas na aandringen van journalisten en raadsleden werd toen alsnog een persbank Coronaproof vrijgemaakt. Eventjes dreigde datzelfde scenario zich te herhalen. Enkele raadsleden zagen dat wel zitten. Niet openlijk natuurlijk, want da’s (publicitair) link. Gewoon geen urgentie geven, niet de noodzaak benadrukken. “Ze kunnen toch lekker thuis kijken’, zei een, gelukkig onbelangrijk, raadslid. Later ontkende hij dat. Zo werkt dat.

Piegen
In het WHC, zo meldde de griffie, zijn 50 veilige plekken. Met 39 raadsleden, zes wethouders, een burgemeester, een gemeentesecretaris en drie griffiers zit je daar al gauw aan. En dan wordt het moeilijk om een aparte mediatafel te realiseren. Ook nog eens op meer dan anderhalve meter, want die perslui hebben grote oren. En kunnen piegen.
Tegengas van ‘knorrige’ media en dito politici was dit keer onnodig. Uiteindelijk waren ze gewoon welkom, maar het stoort dat er nog steeds raadsleden zijn die in hun hart journalisten liever niet binnenshuis halen. Omdat die kritisch zijn, in hun ogen maar wat schrijven.

IJltempo
Van de weeromstuit was ik dus boos. Heb ik maandagmiddag de koffer gepakt en ben ik via Zürich naar Napels ‘gevlogen’. Via de Afsluitdijk naar Winschoten dus. Pas daar hoorde ik van Columnientje dat in Naaldwijk het gezonde democratische raadsverstand had gezegevierd. Ik, met nadruk ikzelf, besloot in ijltempo terug te keren. Net op tijd.

Maar ik ga ik nu wel voor al mijn lezers royaal door het stof. Ik had beter moeten aanvoelen dat zij belangrijker zijn dan politici die denken Corona te kunnen misbruiken om de democratie uit te hollen.

Spijt
Met spijt in het hart richt ik mij dus tot U. Mijn reis naar Napels via Zürich heeft bij heel veel Westlanders hevige reacties opgeroepen. Het doet pijn uw vertrouwen in mij beschaamd te hebben.
Ook al paste de reis binnen de voorschriften, het was heel onverstandig om geen rekening te houden met de inwerking van de nieuwe beperkingen op onze samenleving. Mijn eigen besluit terug te keren is genomen vanuit het besef dat ik niet had moeten gaan.

Verbonden
Vanaf het begin van de coronacrisis hebben Columnientje en ik ons best gedaan om – binnen de grenzen van het coronabeleid – ruimte te vinden en er zoveel mogelijk te zijn voor alle Westlanders die in onzekere tijden objectief steun zoeken. Het is voor iedereen een moeilijke tijd. Een tijd van gemis, beperkingen en zorgen. Van angst, boosheid en onzekerheid ook. Wij hebben geregeld aangrijpende verhalen gehoord in ontmoetingen, in persoon, en digitaal. Met al onze lezers en met alle mensen die direct of indirect geraakt zijn, voelen wij ons verbonden.

Ook wij blijven strijden om het coronavirus eronder te krijgen. Zodat iedereen in Westland daarna het gewone leven weer kan oppakken, zodra het kan. Dat is nu het allerbelangrijkste en daar gaan wij schrijvend  mee door, naar ons beste kunnen. We zijn betrokken. Maar niet onfeilbaar.

Rien en Columnientje van den Anker