(Westland, 4 september 2019). Geniaal. Dat het nog bestaat. Zonder langdurig overleg, geen discussietafels, poldergedoe of voorgekookt draagvlak. Gewoon besluiten, zó gaan we het doen. Anders kan niet, gaat het helemaal niet door. Wie niet voor mij is, is tegen mij. Gepikt uit de bijbel: Matthäus 12 vers 30. Dat u het maar weet.
Vroeger was het alleen de strenge dominee die die rechtlijnige woorden vanaf de kansel schreeuwde. Maar ook in (vorige eeuwse) oorlogstijden maakten politici er gretig gebruik van. De Amerikaanse president George W. Bush jr. haalde er na 9/11 de geschiedenisboeken mee. ‘Je hoort bij ons, of bij de terroristen’. Dilemma’s, maar wel oneerlijke.
Leuk maar tekenend
Ondanks stijgende bezoekerscijfers wist iedereen dat het niet goed ging met het Varend Corso Westland. Steeds meer mindere sponsors; dat het publiek de grootste werd was leuk maar tekenend. Afgelopen keer daalde ook nog eens het aantal boten. En velen vonden het niet meer zo flitsend.
En toen ineens was er Rob. Baan, die van Koppert Cress. Als nieuwe voorzitter. Een bijzonder mens. Met uitstraling en verbaal gezag. Die – ik fantaseer wel eens tijdens raadsvergaderingen – als wethouder collegeleden tot loopjongen of -meisje zou degraderen. Die raadsleden genadeloos de oren zou wassen. Die, indien nodig, inspraak deels terzijde schuift, maar dat met charme afdekt.
Gedreven, bevlogen, iemand die zegt tegen tegenspraak en kritiek te kunnen. Al noemen sommigen hem de aardigste autocraat, een tikje dictatoriaal.
Glimlach-arrogantie
Met een glimlach-arrogantie van ‘Ik-heb-altijd-gelijk’ presenteerde voorzitter Baan zijn nieuwe plannen. Of liever, radicale beslissingen. Je zou bijna denken dat hij socialist is.
Geen drie corsodagen maar vier, de Westlanddag – traditioneel zaterdag – gaat naar zondag en het evenement verschuift naar begin juli. Zodat de Gay Pride, publicitair, niet meer in de weg zit. En volgend jaar doet Den Haag mee. Althans, is er een toezegging van wethouder Richard de Mos.
De rest van het zittende corsobestuur was sneller om dan gedacht. Kort voor de presentatie informeerde hij slim de regionale politici. Die vielen om. Alleen de Midden-Delflandse burgemeester Arnoud Rodenburg ageerde dat zijn Schipluiden naar vrijdag moet.
Ook de publieke kritiek viel mee. Die pareerde Baan voortreffelijk door te zeggen dat er zonder Den Haag geen corso zou zijn. Waarna ook Baan kwam met zo’n mooi, oneerlijk dilemma: Er is wel keuze, maar bij het ene zit je fout.
Platte aarde
Zo kun je bij hem kiezen voor georganiseerd ‘comazuipen’, een ongetwijfeld gezellig Westlands feest, zonder design of kwaliteit. In zijn woorden, een zuipschuitentoer met bijvoorbeeld als thema: ‘Buiten het Westland is de aarde plat en onbelangrijk.’
En Robs tweede keuze is een kwalitatief hoogwaardig spektakel met top-Westlandse producten, promotie en productfierheid en humor als basis. Kost veel energie en geld en kan niet zonder kwalitatieve sponsoring. En kan slechts met zijn nieuwe scenario worden gegarandeerd.
Recreatief uitje
Geen echte keuze dus. Een variant van: wie niet voor mij is, is tegen. Alsof er tussen ‘comazuipen’ en kwalitatief hoogwaardig spektakel niks zit. Alsof een varend corso ook niet gewoon een recreatief uitje kan zijn, voor Westlanders, Hagenaars, Neder- en buitenlanders. Alsof een corso – louter en alleen – afhankelijk moet zijn van sponsors. Alsof het tuinbouwbedrijfsleven bij ‘productpromotie’ niet bereid zou zijn (in plaats van sponsor-) gewoon reclame en pr-gelden te betalen. Eigenlijk erkent Baan dat indirect: ‘Het kapitaal wint? Het zal wel’.
Een betere (tuinbouw)wereld realiseren, desnoods via het kapitaal? Die man moet wel socialist zijn. En denkt nu vast dat ik tegen het corso ben.
Rien van den Anker
Ruim baan voor Rob! Weg met dat trutterige en kleinburgerlijke gedoe. Het Varend Corso moet het grootste worden, de trots van het Westland.
Nou pakt er eindelijk iemand de zaak eens goed op en dan is er weer een zeurende columnist. De beste stuurlui staan wal!
Goede column, want het lijkt er nu alleen maar op dat Rob Baan de enige is die het corso kan redden. Zijn voorgangers Kees Mostert en Pleun van der Ende hebben ook hun stinkende best gedaan, maar dat waren andere tijden.
De columnist suggereert dat Rob Baan socialist is. Kan zijn maar ik vermoed dat hij a-politiek is. Die man zou je straffen om hem naar de Verdilaan te sturen.
Rob Baan pakt het goed aan. Heel verfrissend en ook misschien hard, maar dat is wel goed. Gedreven en betweterig, ook dat is niet erg. Als het hem niet lukt, dan lukt het niemand. Of is dat ook een oneerlijk dilemma?
Rob Baan lijkt het wel iemand die alles wat hij aanraakt in goud laat veranderen. Maar inmiddels weet hij dat zelf maar al te goed en daarom moet hij ervoor waken dat er in zijn omgeving niet alleen maar ja-knikkers zijn. Juist een type als Rob Baan heeft tegengas nodig.
De nieuwe voorzitter van het Varend Corso, de heer Rob Baan, is wel zo slim dat hij zich nu al in dekt. Als het volgend jaar mis gaat ligt dat aan anderen en niet aan hem.
De klassieke fout van succesvolle ondernemers: zij gaan hier of daar ‘tot nut van het algemeen’ een kar trekken, maar vergeten dat het Maatschappelijk Middenveld niet hetzelfde is als een bedrijf, en al helemaal niet hún bedrijf.
Integendeel, dat middenveld is een bij uitstek politieke (!) arena. Waarin je als voorzitter mensen méé moet krijgen met plannen die ongetwijfeld briljant zijn, maar zelden meteen omarmd. Dat vereist, meer dan charme, vooral héél véél stuurmanskunst. Kees Mostert en Pleun van der Ende waren daar keien in; Rob Baan lijkt nog veel te moeten leren.
Bij mij dringt de gelijkenis zich op met ooit een zoetgevooisde grijsgelokte geneesheer in het ziekenhuis. Zijn, veelal oudere damespatienten, fluisterden over hem “het lijkt onze lieve Heer wel”! En het opvallende was dat hij dat zelf eigenlijk ook wel zo vond.