(Westland, 10 augustus 2016). Zo kritisch wantrouwend als ik als columnist ben, zo loyaal – noem het maar naïef – ben ik als consument. Als ik de verkoper vertrouw ben een trouwe klant. Onverwijld. Zo kom ik, ik erken het deemoedig, al jaren bij AH Koornneef. Niet alleen omdat het een Albert Heijn is maar ook vanwege die naamtoevoeging, voor mij een soort betrouwbaarheidsbonus.
Mijn super gunt lokale bedrijfjes een plekje in zijn schappen. Zo krijgt een landelijke super een mooi lokaal tintje. Ook acties worden geregionaliseerd; niet alleen nationale voetbalplaatjes maar ook die van plaatselijke sporthelden kunnen worden gespaard. Daarnaast sponsort hij het culturele leven, een theaterzaal is onlangs naar hem vernoemd.
Ik mag dat wel, zo kan een kleine kruidenier groot zijn. Bij hem ben je geen klant, meer een buurman, bijna een soort vriend. Die je gelooft als hij zegt dat zijn Appie de beste is. Naar de concurrent gaan is landverraad. Bijna.
Kruidenierskoning
Natuurlijk zijn er, van mij zul je ze niet horen, over hem boosaardige en afgunstige verhalen. Over het wegdrukken van lastige middenstanders, het strategisch slim jennen van de concurrentie, de omgeving rond het royale nieuwe huis verkeersluw maken, het juridisch intimideren van omwonenden, het zal wel allemaal. Of niet.
De kruidenierskoning, zoals het gepeupel hem noemt, zou ook het college van burgemeester en wethouders in zijn zak hebben. Dat merk je, zo weten velen, rond de megalomane super die hij wil realiseren. Kortom, volgens menigeen is hij een keiharde zakenman, niet meer, niet minder. Kinnesinne, achterklap, jaloezie, twittergeleuter? Kan best, maar als kruidenier, ik weet het, heel naïef, geloof ik hem. Tot deze week.
Toen werd bekend dat hij zijn winkels aan AH heeft terugverkocht. Alsof meneer pastoor de deur naar Rome dicht smijt! Alsof vloeken in de kerk is toegestaan! Ineens zijn alle winkelaanbiedingen, die zo persoonlijk waren, nu voor iedereen! Van een bijzondere relatie is elke winkelbezoeker ineens gewoon klant, is de glans van de bonus dof geworden. U bent onze klant, klinkt plotsklaps minder vers en ordinair commercieel. De bevriende kruidenier die zijn klanten bijna allemaal persoonlijk kende, neemt de kuierlatten. Verlaat het, niet eens zinkende, schip!
Gouden geraniums
Zakelijk gezien zal het wel een geniale zet zijn, in hardwerkende mensentaal, hij zal waarschijnlijk tot zijn dood niet meer op de kleintjes hoeven te letten. Niemand gelooft trouwens dat hij achter gouden geraniums gaat zitten. Eens kruidenier, altijd kruidenier. Er zijn nu al geruchten dat hij als superman terug komt in die nieuwe XL-versie.
Ik zei het al, als consument ben ik bijna naïef loyaal, maar ondanks dat kan ik me niet voorstellen dat mijn eigen, zo vertrouwde Appieman binnenkort zegt dat, ik noem maar, Jumbo de beste super is. Tenzij hij jarenlang heeft gelogen en pas nu het licht heeft gezien. Of andersom.
En wie nu roept, handel is handel, zal wel gelijk hebben, maar in mij is dan wel het begrip trouwe klant doodgegaan. Als ik zelfs mijn eigen kruidenier niet meer kan geloven, wie dan nog wel? Een pijnlijk soort AH-erlebnis.
Rien van den Anker
Koorneef; Wat IK niet kan bereiken, vernietig IK psychologie. Klant; luie stoel mentaliteit. Lekker dichtbij, alles bij de hand dus ik neem al het andere op de koop toe, en vergeet daarmee na te denken over wat dan ondersteund wordt.
De columnist is wel in één column door zijn veren heen. Hopelijk heeft Edward geen zere bips.
Prachtig evenwicht tussen spot en spel, tussen ernst en luim. Die tweede bodem is zo boeiend!
Is men jaloers op de goede man die blijkbaar heel zakelijk is en jaren zijn dorpsgenoten bediend heeft? De goede man heeft nu genoeg verdiend en wil nu ook eens zelf bediend worden. Gelijk heeft hij.
Koornneef was 14 jaar de eigenaar van een middelgroot bedrijf met 500 medewerkers zonder ondernemingsraad (!), maar ook de ondernemer die denkt ‘raad maar wat mijn partner en ik gaan ondernemen’.