je suis rien

(Westland, 7 november, nr. 263). Er dreigt een wonder in Westland: de communicatie tussen gemeente en burgers gaat beter worden. Ambtenaren moeten duidelijker en helderder gaan schrijven. Het werd wel eens tijd, met een bestuurscollege waarin twee voormalige onderwijzers zitten.
Een aantal gemeentelijke overheidsdienaren wordt nu opgeleid tot trainer/schrijfcoach en de ruim 200 standaardbrieven worden herschreven. Er komt een officiële Schrijfwijzer en tientallen ambtenaren krijgen schrijflessen. Een panel gaat de Nieuwe Brieven eerst lezen om te kijken of de boodschap wel over komt.

Burgers moeten overigens niet verwachten dat de gemeentelijke epistels nu direct in jip-en-janneketaal worden opgesteld. Wethouder Piet Vreugdenhil heeft al een disclaimer uitgesproken. Soms zijn juridische woorden onvermijdelijk, zegt hij. Jezelf alvast indekken heet dat.

Het echte mirakel
Het wachten is nu op het echte mirakel, namelijk dat de wethouders zelf duidelijker en helderder gaan spreken. En niet iedere keer weer een poging doen het wereldkampioenschap Niets Zeggen te verbreken. Of dat van Onzinnig Wauwelen.
Minstens de helft van de zittende wethouders zal vrijwel zeker zakken voor zo’n examen Beter Communiceren. Want Ben van der Stee (LPF) blijft subliem in het maar doorratelen in de beantwoording, afleiden naar andere onderwerpen, toch weer bij het begin eindigen maar zijn vragensteller in totale verwarring achterlatend.

Monotonie
Wethouder Albert Abee (CDA) heeft een geniale monotonie, met vol- en bijzinnen, soms met irrelevante herinneringen en anekdotes om er daarna een heel ander niet veelzeggend punt aan te breien.
Hun collega Leen Snijders (SGP) is de ergste, leest alles voor wat zijn ambtenaren hem aanreiken, en doet dat met een politieke desinteresse die suggereert dat hij het ook allemaal niet meer begrijpt. Maar goed, we blijven positief, hun door ambtenaren geschreven brieven worden dus duidelijker en helderder. Wat wil een Westlander nog meer.

Nog meer statushouders
In een (West)land waar nauwelijks huizen voor jongeren zijn, waar arbeidsmigranten massaal in kamertjes verblijven, is afgesproken dat elke gemeente een aantal statushouders moet huisvesten. Dat wringt vrijwel overal, ook hier.
Voor volgend jaar heeft men landelijk, in plaats van 12.000, maar liefst 27.000 legale asielzoekersplekken nodig. Ruim een verdubbeling. Westland moest dit jaar 74 statushouders huisvesten; daarvan moeten er nog negen worden gehuisvest. Verwachting, volgend jaar dus bijna 200.

Groente- en fruittuin
Verantwoordelijke wethouders proberen er met argumenten en smoesjes onderuit te komen, vrijwel altijd is dat zinloos. Wethouder Ben van der Stee – zijn eigen LPF-fractie is faliekant tegen deze huisvestingsregeling – wijst dan op het grote huizentekort voor jongeren, ouderen en arbeidsmigranten.
Nieuw argument is nu dat we een bijzondere status hebben in de economie, dat we de nationale groente- en fruittuin moeten kunnen blijven. ‘We kunnen niet zomaar stoppen met onze voedselvoorziening’. Die laatste kende ‘Politiek Den Haag’ nog niet.

Groen-witte Sjaak
Dat Sjaak van der Tak op Twitter is ‘betrapt’ met een mondkapje, is in Coronatijden niet zo gek. Boeiender is dat Sjaak – voor de jongeren, die was hier ooit burgemeester – een mondkapje in de kleuren van Westland op heeft. Er zijn Westlanders met een glansrijker werkverleden hier, die dat niet zouden durven. Maar goed, Sjaak is nu eenmaal Sjaak.

De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.