Staand
(Westland 23 maart 2019). Kort na zijn komst introduceerde burgemeester Bouke Arends twee nieuwe rituelen tijdens raadsvergaderingen. Ten eerste zou hij, gastvrij maar demonstratief, aan het begin de grote ring van raadsleden persoonlijk de hand schudden en welkom heten. Met in zijn kielzog de griffier Funs Bergmans.
Daarnaast wilde hij dat alle raadsleden voortaan staand achter een katheder, vlak naast hem, zouden spreken. Dat ding stond er al maar was bijna werkloos. Iedereen bleef liever op zijn ‘aige plekkie’ zitten.
Gleufje
Van dat cirkelende handje schudden is tot nu toe weinig terecht gekomen maar deze week werd wel het ‘staand praten’ officieel ingevoerd. Met een nieuw spreekgestoelte, een proefmodel. Het oude, nog uit ‘s Gravenzande meegenomen, was te laag voor lange raadsleden, te hoog voor kleine.
Het nieuwe praatmeubelstuk is voorzien van een gleufje, zoals gewone mensen dat kennen van pinpasapparaten. Raadsleden kunnen nu met hun politieke pasje de microfoon activeren waarna een soort digitaal telraam ook hun spreektijd(tegoed) bijhoudt. Onduidelijk is wat er gaat gebeuren als een raadslid door zijn spreektijdsaldo is. Valt het geluid dan automatisch weg? Of komt er een Hans Klokachtig kelderluik waarin hij of zij verdwijnt?
Stappenteller
Het leverde al direct een andere vergadersfeer op, want vergezetelde raadsleden moeten nu een wandelingetje maken naar dat spreekgestoelte. ‘Goed voor de stappenteller’, vrolijkte VVD-raadslid Lianda Heijl marcherend. Vierenvijftig telde ik mee.
Technisch gezien bleken veel raadsleden niet echt deskundig, Peter Duijsens (WV) en Nico de Gier (PvdA) stonden gewoon te klooien met de microfoon. Voor rappe en hakkelende sprekers een afgang natuurlijk.
Benjamin Hofland (D66) en Willy de Zoete (SCG-CU) kwamen er bij het ‘spreekkasteel’ pas achter dat ze hun kaartje waren vergeten. Eerder was er ook al een raadslid dat vergat zijn pasje weer mee te nemen. Bij de super gaat ‘ie dan gewoon piepen..
Buiten bereik
Het enige raadslid waar we nu echt allemaal mee te doen moeten hebben is Leo Boekestijn (WV), die ‘weggedrukt’ naast dat nieuwe katheder zit. Dinsdag moest hij geregeld collega’s helpen, op zoek naar het gleufje. En het juiste knopje.
Maar Leo zit nu ‘eeuwig’ in beeld, kan nooit meer stiekem afwezig zijn. Is door de (grotere) praatpaal ook een flink deel van zijn democratische zetelruimte kwijtgeraakt. Kan alleen via een ‘boggie’ naar de voorzitter kijken (zie foto onder).
En moet daarbij ook nog eens uitkijken voor breed gesticulerend gedrag van collega’s. Of, nog erger, buiten bereik blijven van nat sprekende raadsleden of insprekers.
Klimaatopwarming
Zelfs fanatieke critici moesten dinsdag erkennen dat het klimaat in de Westlandse gemeenteraad aan het veranderen is. Geen paniek, geen zorgen, Peter Duijsens (WV), Jenny Vermeer (CDA) of Ulbe Spaans (GL) blijven vertrouwd infantiel kibbelen, nu was alleen de klimaatcontrole in een deel van de raadzaal totaal van slag. Het bleek, heel ordinair, een technisch mankement.
Dutten
Voordelig was wel dat knorrig, soms rumoerig volk op de publieke tribune na een half uurtje leek in te dutten. Enkele raadsleden vlakbij bleken zo menselijk dat ze transpiratie op een voorhoofd kregen.
Later werden politici zelfs met enige vreugde begroet als ze gangwaarts gingen voor koffie of plas. Dan openden zich de gangdeuren, kwam er kort een verfrissende koele stroom lucht binnen. Heerlijk, zo’n nieuw gemeentehuis…
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.