Tijdrekken als wapen in padelstrijd Monster

(Westland, 4 december 2024). Het is al tijden hommeles in Monster tussen sporters en bewoners. Plaats delict is het park waar, naast tennis, steeds meer wordt gepadeld. Een buurtconflict met diverse perspectieven.

Perspectief 1
Je zal maar – heel trendy – fanatiek padeller zijn. Lid geworden van een vereniging in een Monsterse woonwijk waar al je vrienden en familie geregeld een uurtje of wat gaan ploinken. Daar nog een drankje nemen, gecombineerd met een soms luide napraat op het parkeerterrein.
Hoor je dat er om de buren rust en stilte terug te geven een grote, groene muur komt voor bijna vier ton en dat de kosten daarvan mede door jou moeten worden betaald. En dat je zeker vele jaren lid moet blijven wil je je echte clubliefde bewijzen.

Perspectief 2
Je zal er maar als niet-sporter in de buurt wonen, in een stille wijk waar al ‘eeuwen’ dat tennispark ligt. Ooit aan de rand, nu in het hart. Maar ja, de rustige en beschaafde tennissers zijn grotendeels vervangen door een nieuw type sporters: padellers. Wier sport iets luidruchtiger is, waar dat nieuwe woord ‘ploink’ klinkend heerst.
Een razendsnel groeiende sport vooral populair bij de jongere generatie tennisballers. Die ook graag in de latere avonduren spelen, die dan nog wat bieren en veelal – luidruchtiger dan tennissers – afscheid nemen. Zo ontstaat op wijkniveau een burenconflict waar de pet van De Rijdende Rechter niet meer op past.

Perspectief 3
Je zal als a-sportieveling maar leven in een wijk vol verschillende ‘kemphanen’ bij wie je niet zomaar ziet aan welke kant ze zitten. Maar bij wie, aan beide kanten, de nuance in gepolariseerde tijden vrijwel niet meer aanwezig is. Die er samen in geslaagd zijn hun twiststrijd over te hevelen naar gemeentebestuur, politiek en partijen.
Die alleen maar ‘kiezeriaans’ afwegen welk standpunt ze moeten innemen. Die tevergeefs proberen onoverbrugbare standpunten met iets van een compromis bij elkaar te brengen.

Perspectief 4
Je zal er maar wethouder zijn die graag de tennissers en padellers op die plek wil behouden, omwonenden rustig wil laten blijven leven en geen geld heeft voor een dure (verhuizing) naar een nieuwe clublocatie.
Die, nadat de buren een paar keer juridisch de strijd qua speeltijdstippen hebben gewonnen, met een politieke januskop probeert de zaak te sussen. Extreem, met een bijna 7 meter hoger groene geluidswal.
Die padellers dus zelf  moeten gaan afbetalen, met hogere contributie, en daar eensgezind achter staan (!). Een muur waar de vroegere Berlijnse Muur een ukkie bij was, die de ploinkers geluidloos laat ‘verdwijnen’ en die de rust in de (tuin)tent van klagende buren moet terugbrengen.

Perspectief 5
Je zal het maar als gewone Monsteraar noodgedwongen moeten meebeleven. Waarbij de realisten onder hen nu al voorspellen dat diezelfde mopperburen – nadat volgende week de raad achter de muur gaat staan – daar (natuurlijk) niets in zien en enthousiast weer bezwaren gaan maken.
En mochten die worden afgewezen aansluitend naar de rechter en desnoods naar de Raad van State gaan. Terwijl die juridische gang vrijwel zeker niet succesvol is, omdat alle argumenten al zijn gepasseerd.

Slotperspectief
En de afloop? Al die mogelijk te verwachten procedures gaan zeker maanden duren, kosten massa’s tijd. En nu de clou: Die hebben de mopperaars wel, de verenigingsleden niet.
Want in de afgelopen conflictueuze tijden liepen inmiddels veel padellers weg. Vooral nadat de rechter besloot om de speeluren zeer te beperken. Ze vaak niet meer op hun tijden kunnen spelen, ergens anders een ploink-plekje vonden. Waardoor de toekomst van de, steeds kleiner wordende, club nog onzekerder wordt.
Vooral door dat vertragen. Waarmee de tijdrekker de grote winnaar wordt. Of, afhankelijk van het perspectief, de grote verliezer. Ploink!

Rien van den Anker