(Westland, 30 maart 2016). Dat u het maar weet, we zijn in oorlog. Geen ouderwetse oorlog tussen een staat en een staat, met wel een oorlog tussen ons en een (voor ons) onbestaande staat die zichzelf wel staat noemt. Die we desondanks, als ware het toch een staat, plat bombarderen. Gewoon ouderwets, ook met veel burgerslachtoffers.
Die niet bestaande staat IS heeft geen straaljagers, geen vliegtuigbommen. Maar ze hebben wel – soms hier al wonende – malloten, die zichzelf ten koste van veel slachtoffers, opblazen. Volgens Islamitische Staat is dat een soort bombarderen, wij noemen dat terrorisme. Geen column om te lachen dus, wel om na te denken.
Die aanslagen kwamen eerst vooral ‘daar’ voor, inmiddels loopt de rode lijn via Noord-Afrika en Turkije langs Madrid, Londen, afgelopen jaar twee keer Parijs en nu ook Brussel. Opwaarts naar de Lage Landen dus. Inmiddels is duidelijk geworden dat ook Nederland er intensief bij betrokken is. Invallen in een Rotterdams huis (vol munitie) en arrestaties aansluitend. Vlakbij.
Klunzen
Sommige deskundigen noemen terroristen klunzen die weinig successen boeken of geboekt hebben. Onzin, lees de geschiedenisboeken, over Ierland, Israël, zelfs Amerika. Terroristen zijn niet achterlijk, denken strategisch, weten dat Amsterdam een open, internationaal bekende stad is. Die naam zal ongetwijfeld geregeld in hun hoofd opkomen. Dat geldt, gezien de effectieve economische schade, ook voor de haven van Rotterdam. En niemand weet of daar al aan wordt gewerkt.
Ik begrijp best dat veiligheidsdiensten niet breed in de publiciteit willen komen maar anderzijds zou je van bestuurders wel enige openheid mogen verwachten. Niet wegstoppen, burgers attenderen dat er, ook hier, wel wat aan de hand is. Iets kan gebeuren.
Niet om elke allochtoon als verdachte te bekijken, integendeel, maar wel om opmerkzaam te zijn als er een deur open staat die normaal dicht zit. Een inbreker of iemand met ergere intenties? Krijgen we daardoor een leukere samenleving? Nee, want we zijn gewoon in oorlog en daar zullen we aan moeten wennen.
Israël
Als ze ergens weten hoe je in een land in oorlog toch nog aangenaam en gelukkig kunt leven, dan is het wel in Israël. De eerste keer denk je aan een gemilitariseerde politiestaat, maar, hoe gek ook, dat went. Die vijf controles op de luchthaven zijn niet leuk, maar wel in je eigen belang. Na de tweede keer is het normaal als je met een plastic zak een supermarkt of winkel binnen loopt en dat de beveiligingsbeambte daar in kijkt. Soms ook met een scan langs je lichaam gaat. Dat maakt de eigen wereld minder aangenaam maar wel veiliger.
Ik denk niet dat Westland het eerste doelwit is voor een mogelijke aanslag. Aan de andere kant, we zijn in Nederland, en in Westland, allemaal soms zo vredelievend naïef, dat we nog steeds denken dat het alleen maar ‘daar’ gebeurt, niet ‘hier’. Soms denk ik wel eens dat er juist daarom in die Westlandse luwte veel kan worden voorbereid. Dat is geen angst zaaien, gewoon realiteit. We zijn in oorlog, en ‘we’ zijn ook Westland.
Rien van den Anker
Je zaait juist wel angst, dreiging is echt niet groter dan in Madrid of Londen. Hooguit fysiek wat dichterbij. Neemt niet weg dat alert blijven altijd een goed advies is!