Het P-syndroom

(Westland, 8 mei 2024). En daar stond ‘ie weer, in één week twee keer in de krant, voorpagina, met grote foto en dito verhaal. Ook met kritische (raads)vragen.  Opmerkelijk, alleen in het AD, niets in het (huis-aan-huis) Nieuwsblad Westland, ook niet op de WOS-website. Vanwege commercieel denken begrijp je het eerste, bij de tweede had je toch wel een nieuwsbericht(je) verwacht.
Na de giga-rel over de vermeende winkeldiefstal in Naaldwijk van een paar doosjes sushi door de vrouw van een gemeenteraadslid, na de parkeerruzie rond de Heulse supermarkt en ook na de veelvuldige publicitaire en politieke schermutselingen tussen gemeente en dé grootgrutter was er ‘columnerend’ niets meer om over te melden. In feite waren de ruzies qua type steeds hetzelfde: Ik, en alleen ik, heb gelijk! Iedere week eenzelfde column is ook niet leuk.

Politici, pers en plebs
Voor een amateur-psycholoog is er slechts de conclusie dat hij een notoir P-syndroom heeft. Anders gezegd, niks moet hij hebben van (in willekeurige volgorde) politici, pers en plebs.
De eersten moeten gewoon doen wat hij vindt dat er in Westland moet gebeuren en moeten hem daarbij niet in de weg lopen. Persmuskieten moeten schrijven of publiceren wat hij doet en zeker niet kritisch zijn.
En de derde groep die hem ergert, bestaat voor hem gewoon niet, dat zijn de klanten die hij het liefst niet in zijn winkels wil, omdat ze zeiken, zeuren en altijd klagen. Althans volgens hem.

Grote bewondering
Er zijn mensen die denken, vermoeden of zelfs zeker weten dat velen iets tegen hem hebben. Dat sommigen een hekel aan hem hebben of hem haten. Het tegendeel is waar, velen hebben zelfs grote bewondering voor iemand die zich succesvol heeft opgewerkt van een lokaal kruideniertje tot een supermarktkoning.
Die hooguit met hem van mening verschillen dat je een te grote supermarkt niet midden in een dorp moet zetten, die bovendien vinden dat hij als levensmiddelenwinkelier eigenlijk geen projectontwikkelaar had moeten worden. Da’s een heel ander vak! En die hem het allerbeste wensen waarbij hij hen wel zo min mogelijk moet lastigvallen.

Dat lukt maar niet
Maar dat laatste lukt hem almaar niet. Op de een of andere wijze slaagt hij er in om in zijn handel en wandel één van de drie P’ s te prikkelen. Het plebs heeft nog wel kritiek maar uit dat aangeschoten in kroeg of keuken thuis. Bovendien kunnen zij nog alternatievend altijd naar Dirk en Albert Heijn vluchten..
Bij de politiek blijft hij als een rode lap op de stier werken. Je kunt soms medelijden hebben met de verantwoordelijke wethouder die zijn baas, de gemeenteraad, steeds maar moet uitleggen waarom er nu weer onenigheid is met de supermarktman.
En journalisten wordt wel verweten dat zij op hem azen, de pik op hem hebben. Terwijl de verhalen, ook de actuele, toch gewoon nieuws bevatten. Nu weer.

Waarom immers wil hij in een tijd waarin heel actief wordt gestreden voor een rookvrije samenleving, toch nog, via een maas in de wet, een aparte tabaksshop realiseren? En hoe kan iemand die om wederhoor wordt gevraagd dan reageren door niet te reageren op AD-vragen. De krant die na eerdere verhalen over hem bij hem niet meer te koop ligt. Rancuneus?

Aardig en charmant
Het kan de man die volgens ingewijden oprecht aardig en charmant kan zijn, toch niet alleen om dat extra (rook)geld gaan? Zoiets verwacht je van iemand die als eenmans-kruidenier het hoofd boven water tracht te houden maar niet van iemand die nu een jumbobedrijf runt.
Zelfs het argument dat je het doet voor klanten die zo’n tabaksshop willen, telt niet. Bestaat er in zijn hoofd geen maatschappelijk verantwoord ondernemen?
En als je zó toch nog rijker wil worden, blijf je in feite klein. Krijg je weer die publiciteit en de pijnlijke politieke raadsvragen die daarbij passen. En ja, kun je maar beter geen wederhoor geven.

Rien van den Anker