Clemens Duyvesteijn 1956 – 2014
Zijn hele leven is hij gefascineerd door the Rolling Stones. Al in zijn studententijd – later ook met zijn vrouw Anneke – zijn er de vriendenweekends in bungalowparken. Waar alleen Mick Jagger en zijn maatjes worden gedraaid. Waar wordt meegezongen. Waar uitgebreid wordt gekeuveld over hun teksten. Als ‘zijn’ Stones niet te ver weg spelen, gaat hij er naartoe.
Tweede ijkpunt in het leven van Clemens Duyvesteijn is olie. Na zijn studie komt hij bij Esso Nederland, gaat er niet meer weg. In de loop der jaren wordt zijn werk een mengeling van veiligheidsadviseur, milieulobbyist en waterzuiveringsspecialist. ‘Environmental advisor’ staat op zijn visitekaartje. Hij raakt bedreven in de wereld van wet- en regelgeving voor de olie- en chemische industrie. Pendelt tussen overheden, bedrijfsleven en actiegroepen, weet de weg op het Binnenhof en in Brussel. CO2-emissie is een vertrouwd woord in huize Duyvesteijn.
Clemens komt uit een katholiek Naaldwijks tuindersgezin; is de één na jongste van twaalf kinderen. Na de Naaldwijkse lagere school volgt het Haagse Thomas More college. Dan gaat hij naar de HTS in Rijswijk, werktuigbouwkunde, er volgen jaren als werkstudent, de studie moet hij zelf bekostigen.
Op zijn achttiende treft hij in het Naaldwijkse uitgaansleven de even oude Anneke van Veen, een Poeldijkse timmermansdochter, die op het bestuurssecretariaat werkt van de CCWS-veiling (nu Flora Holland). Anneke – een plantenfanaat – komt later bij Groei & Bloei Westland en organiseert, ook met Clemens, mede de Nationale Zomerbloemententoonstelling.
Het klikt, maar eerst is er zijn studie en de daarbij komende kosten. Na zes jaar verkering, lang zoeken naar een koophuis, trouwen ze in 1981.
Bij een multinational ga je in het begin van je carrière soms naar het buitenland: nog verloofd belandt Clemens in een opleidingsproject in Engeland voor een speciale fabriek in Rotterdam.
Voor de trouwdag komt Clemens over uit Londen; na het feest gaat het kersverse echtpaar samen terug. Logisch, Clemens moet de dag erop immers gewoon werken. De ‘huwelijksreis’ in dat Londense appartement duurt drie weken.
‘Twee jaar lang volgde daarna een weekendhuwelijk, soms zagen we elkaar daar, dan was hij weer hier,’ vertelt Anneke. Als Clemens definitief naar het Westland komt, is het wennen, voor alle twee. ‘Een soort opnieuw beginnen.’
Latere buitenland-pogingen van Esso stranden op thuisfront-heimwee. ‘Ik was wel meegegaan, maar ik zag het ook niet zo zitten.’ Ze gaan wonen in de Valkehorst in Honselersdijk. Er komen drie zonen: Jeffrey (1984), Michael (1986) en Joey (1988).
Clemens houdt van zijn werk, maar is geen workaholic. Thuis is thuis, is zijn credo. Zo’n balans is er eveneens als hij sportief is, hij speelt graag badminton, wil ook winnen, baalt bij verlies. Eventjes.
Zo gebalanceerd zijn ook zijn vakanties, gewoon lekker weg, in een andere sfeer, met vrouw en kinderen, niet per se avontuurlijk. Frankrijk, Duitsland en Italië worden bezocht, qua accommodatie oplopend van tent, via stacaravan naar huisje, ‘Geen hotel, daar sliep hij zakelijk al zo vaak.’
Wel bezoeken ze geregeld bijzondere Engelse tuinen, de hobby van Anneke. Grote reizen komen later, naar een studerende zoon in Zuid-Afrika, naar een vriendendochter in Nieuw-Zeeland.
Als de zonen gaan voetballen zijn Anneke en Clemens jaren actief in hun sportclub, beiden als teamleider; hij ook als scheidsrechter. In de loop der jaren verslapt de band met de kerk, bezoeken ze slechts de Paas- en de Kerstmis, worden er alleen kaarsjes gebrand in kerkjes op vakantieplekjes. ‘Maar die opvoeding bleef in hem zitten, hij ging altijd andere mensen helpen, stond klaar voor hen.’
Voor televisie kijken neemt hij weinig tijd, hooguit het journaal en ‘s avonds laat een film of een Engelse detective kijken met Anneke. Soms valt hij dan in slaap. Hij mag ook graag genieten van licht-klassieke muziek, bijvoorbeeld Mozart, Schubert of Tsjaikovski. Maar het liefst luistert hij naar zijn zoons, van wie er twee piano en één gitaar spelen.
Op zekere dag is er dat griepje dat maar niet wil verdwijnen. Het blijkt
alvleesklierkanker, doktoren geven hem hooguit zes maanden. Het worden er dertig. Met tientallen kuren. ‘Toch nog tweeënhalf jaar, met onwaarschijnlijk mooie, hoopvolle momenten. Heel vaak ging het dan weer goed en wij bleven hem maar helpen in de toekomst te geloven’.
Rien van den Anker
Clemens Duyvesteijn is geboren op 19 mei 1956 in Naaldwijk; hij is op 4 juli 2014 in diezelfde plaats overleden.