(Westland, 17 juli 2024). ‘Er is geen draagvlak’ zijn dé toverwoorden voor politici, ook bij de Westlandse. Die kun je altijd op tafel leggen, kom je in alle discussies mee weg. Zelfs simpele vragen als hoezo en waarom kun je ontkrachtend beantwoorden met dooddoeners als ‘Omdat het zo is!’ en ‘Leef je soms onder een steen?’
En wie dan nog niet overtuigd is krijgt direct de uitslag van een vage enquête ‘om de oren’, waaruit moet blijken dat er ‘geen draagvlak is voor het besproken onderwerp’. Wel uitkijken, want het wil nog wel eens voor komen dat zo’n onderzoek onder maar een paar honderd landgenoten is gehouden.
Of komt van een ongeloofwaardig ‘geloofwaardig’ televisiepanel. En ook wel een erg subjectieve, bedenkelijke vraagstelling kent. Van een wetenschappelijk onderzoek of serieus referendum is zelden sprake.
Het bijzondere is dat ondanks een uiterst zwakke onderbouwing menig politicus toch zo’n uitslag als een geschenk uit de hemel ontvangt. En stellig durft te roepen: ‘Zie je wel dat er geen draagvlak is!’. En er daarna zelf ook in gaat geloven en er – tunnelvisie! – zijn beleid op gaat baseren.
Ge- en misbruiken
Als je er op gaat letten dan wil je niet weten hoe vaak vooral Westlandse bestuurders en politici de uitdrukking ‘geen draagvlak’ ge- of misbruiken, met name als het om het woonproblemen gaat. Soms ‘ontsnappen’ ze met die andere populaire uitdrukking: ‘Geen plek’.
Dat gebeurde onlangs weer eens toen bleek dat zelfs Westland – terwijl een raadsmeerderheid fel tegen is – de Spreidingswet op ambtelijk niveau toch aan het voorbereiden is. Binnen die (nog steeds bestaande) wet moet Westland trouwens iets meer dan 700 asielzoekersplekken realiseren.
Omdat het nieuwe kabinet-Schoof op korte termijn de wet weer wil afschaffen doet Westland dat voorbereidingswerk wel tegen heug en meug. Nieuw is het motto ‘We hebben geen haast’, maar steeds weer zijn er tussenzinnen over ‘Geen plek’ en subtiele verwijzingen dat er geen draagvlak is.
Draaikonterig
Diezelfde trainerende instelling komt ook van pas als er CDA-vragen worden beantwoord over tijdelijke woningen. ‘Gezien het beperkte draagvlak – daar is het weer! – zijn wij vooralsnog niet voornemens om actief andere tijdelijke locaties in ontwikkeling te nemen’, klinkt het dan.
Ook als de VVD het college voorstelt om mee te helpen van het Lierse hoofdkantoor van de Rabobank een complex van 100 starterswoningen te maken wordt er – het gebrek aan draagvlak druipt er onderhuids van af – gezegd dat dat pand niet geschikt is voor bewoning. Dat het in het industrieterrein ligt en qua geluidsnormen niet in aanmerking komt voor woningbouw. Ook de ontsluiting is niet ideaal, klinkt het draaikonterig om de toverwoorden vermijden.
Creëren
Draagvlak kun je altijd creëren, zeggen deskundigen in koor. Dan begin je met informeren, daarna ga je meedenken en ondersteunen en kom je na onderhandelen best wel tot een mooi resultaat. Lees je in hun boekjes.
Maar draagvlak creëren lukt in de praktijk natuurlijk alleen als er een wil is en ook nog een weg. Althans, dat vinden gewone mensen, bij politici is altijd doorslaggevend wat de kiezers ervan vinden.
En die vinden, zeker volgens veel politici, dat bijvoorbeeld nieuwbouwwoningen overal moeten komen maar niet bij hen in de buurt. Zeker als het gaat om huizen voor statushouders of asielzoekers. Ook spoedzoekers of arbeidsmigranten zijn vaak niet gewenst. Er zijn zelfs Westlanders die inmiddels accentloos ‘not in my backyard’ uitspreken…
Dwingen
Maar gelukkig zijn er die deskundigen die precies weten hoe je dan toch draagvlak moet creëren. Onderaan hun lijstje staat het hoofdstukje: Dwingen. Niet ideaal, werkt ook niet altijd.
Het advies is wel om het met kleine stapjes te doen en vooral de tijd te nemen. Dat is weer jammer want elke politicus heeft die niet, weet dat er altijd binnenkort weer verkiezingen zijn. En draagvlak van kiezers is voor hem toch het belangrijkste.
Rien van den Anker
Een column die precies aangeeft waar het mis zit. We willen wel maar we doen niks en anderen moeten het maar oplossen. Bestuurders, bestuur!
En dan vergeet de columnist nog dat heel veel politici eigenlijk ook een ander gezegde goed kennen: de kool en de geit sparen. Ook daar kom je heel lang mee weg.
Die ruime mogelijkheden om maar bezwaren te blijven maken zullen in deze dichtbevolkte gebieden gewoon minder moeten worden. Want op deze manier komt er nooit een einde aan de wooncrisis.
Misschien moeten we mensen die bezwaren maken eerst een fee laten betalen. Die ze later alleen maar terugkrijgen als ze gelijk hebben.
Het gemeentebestuur zal ook een keer het lef moeten hebben om de verstarrende bureaucratie te doorbreken. Om in ieder geval de soms jarenlange procedures te verkorten. Op andere gebieden gaat Westland soms ook gewoon dwars liggen, waarom niet bij woningbouw!
Populistische partijen, zoals Westland Verstandig, bedrijven ombudspolitiek. Vroeger heette dat vriendjespolitiek maar ze doen dat voor iedereen die klaagt. Zodra een burger bij hen klaagt, schieten ze het voorstel af. Dus geen beroepsprocedures, geen bezwarenprocedures, geen formele klachten die je als gemeentebestuur kan afwijzen maar een politieke partij als middel om alles tegen te houden.
Nu deze partij(en) de absolute meerderheid in de gemeenteraad hebben worden bijna alle voorstellen weggestemd of teruggetrokken. Tijd voor een andere gemeenteraad met een gemeentebestuur die een goede afweging durft te maken tussen het belang van individuele burgers en wat goed is voor Westland.
Het belang van een individuele burger telt allang niet mee Bij de bezwaarschriften commissie ,moest de gemeente wettelijk ook een afweging maken Maar dat werd niet gedaan Het zijn gewoon een paar individuen, die het voor het zeggen hebben De rest heeft het na kijken.