Anneke Schouw-van Mil 1949 – 2015
Misschien is ze dan wel niet actief sportief, passief te meer, zeg maar gerust fanatiek. Uren en uren, hele middagen kijkt ze naar sport op televisie. Voetballen, schaatsen, tennissen, skiën of biljarten, daar gaat ze dan helemaal in op.
‘En ze kende van elke sport ook alle spelregels,’ zegt haar dochter Charlotte. Eurosport is haar favoriete zender; als ze zapt dan kijkt ze dolgraag naar Lingo. En (bijna) belangrijker dan sportbeelden zijn met Kerstmis en Pasen de toespraken van de paus in Rome.
Dat laatste heeft ze van huis uit meegekregen, want de vader van Anneke van Mil is een Wateringse tuinder, zakelijk succesvol maar vooral ook oprecht katholiek. Het gezin kent negen jongens en drie meisjes, Anneke is de jongste. Ze scheelt 16 jaar met haar oudste broer.
Na de lagere school gaat ze naar de huishoudschool, daarna vindt ze werk bij speelgoedwinkel Jo Lipman in Wateringen, vooral bij kinderen, een begrip. Daar blijft ze tot haar huwelijk.
Begin jaren zeventig ontmoet ze op een dansfeest in de Rotonde van de Haagse Houtrusthallen Lauw Schouw uit Monster, of liever, hij valt als een blok voor haar. ‘Zij zag mij niet staan en toen ze even alleen was heb ik haar ten dans gevraagd en gelijk een afspraak gemaakt.’
Het duurt zeker nog twee tot drie maanden voordat zij ‘warm’ voor hem wordt. ‘Bovendien was er ook nog het gezin Van Mil, ik was de eerste die daar binnenkwam en niet uit een tuindersnest kwam. Gelukkig was ik wel katholiek.’
Lauw, de helft van een tweeling, is huisschilder en weet bij wijze van spreken alleen dat een tomaat rood is. Samen met twee broers heeft hij een eigen bedrijf.
Voorjaar 1974 wordt er getrouwd; het kersverse echtpaar gaat wonen in een vrijstaand huis aan de Emmastraat in Monster. Anneke vindt Lipman ‘te ver’ en gaat geregeld werken bij een neef op de Zwartendijk, die geraniums teelt.
Enkele jaren later worden de twee dochters Charlotte en Madelein geboren. Inmiddels zijn er ook twee kleinkinderen Laurens en Matthijs. De laatste is een week te vroeg ter wereld gekomen; op de uitgerekende dag overleed zijn oma.
Lauw en Charlotte beschrijven hun vrouw en moeder als warme persoon die niet echt actief is, niet iemand met een breed sociaal leven. ‘Een lieve, introverte vrouw die zich vrijwel niet overgaf aan haar emoties.’
Iemand die graag naar binnen gekeerd leeft en haar huis als een thuis ziet, een haven die haar en haar gezin veiligheid biedt. Beiden zeggen dat die manier van leven ook moet worden gezien in het licht van de (spier)ziekte van Steinert die haar ook uiteindelijk te veel is geworden.
‘Het laatste decennium zei ze vaak: Ieder jaar wordt het steeds een beetje minder.’ De ziekte moet ze al heel jong in haar lichaam hebben gehad; zelfs als klein meisje lukken bepaalde gymnastiekoefeningen niet vanwege zwakke spieren.
Vooral de laatste tien jaar slaat de ziekte hard toe, er komt een rollater, een stoeltjeslift en extra hulp in de huishouding, Lauw wordt meer en meer mantelzorger. Op zeker moment is zelfs de kerkgang fysiek onmogelijk, maar ze klaagt nooit.
Begin dit jaar krijgt Anneke longontsteking; de spierziekte werkt ook niet echt mee. Na het ziekenhuis volgt, tegen haar zin, een Haags verpleegtehuis; de eerste nacht daar overlijdt ze.
‘Het beeld dat ik van mijn moeder heb, is dat ze veel op de bank zat. Te puzzelen, of kleren maken of herstellen’, vertelt Charlotte. ‘En daarnaast zat ze ook vaak aan de eettafel, met haar postzegels, die ze fanatiek verzamelde. Albums vol. Ze was met vrij weinig al heel gelukkig,’ zegt Lauw filosofisch.
Binnen die beschrijving pas ook het beeld dat reizen en vakanties voor Anneke diep in haar hart niet echt hoeven. Natuurlijk gaat ze met Lauw en later met het gezin mee, in eigen land, maar ook naar Duitsland, Spanje of Tunesië. Maar eigenlijk is ze – al uit ze dat niet zo openlijk – blij als ze weer thuis is. In die veilige Monsterse haven aan de Emmastraat.
‘Maar, bijna tegenstrijdig daarmee, was ze wel leergierig, wilde ze veel weten. Toen ik een lange reis naar Thailand maakte volgde ze me bijna van dorp naar dorp. En dat deed zij ook toen mijn zusje drie maanden door Zuid-Amerika rondtrok.’
Rien van den Anker
Anneke Schouw-van Mil is geboren op 21 september 1949 in Wateringen; zij is op 28 februari 2015 overleden in Den Haag.