Wilhelmus
(Westland, 19 augustus 2017). De week van voetballeeuwinnenhuldigingen zit er (bijna) op. Donderdag Mandy, heden Sarina. Bijzonder was de (plotseling actuele) publieksvraag of nu ook het Wilhelmus zou (moeten) worden gezongen. Gebrek aan tekstkennis was de grote zorg. En moet je nu ook je rechterhand op je hart leggen?
Ja, dat laatste mag, zeggen de regels, maar hoeft niet. (Staand) meezingen hoort en je moet wel Nederlander zijn. Maar in bijvoorbeeld Somalië of Eritrea mogen wij dan weer niet meezingen. Dat scheelt.
Meezingen
Enige angst was er donderdag rondom de huldigende burgemeester die als CDA’er de formatieplannen van zijn voorman Sybrand Buma – ‘Méér Wilhelmus’ – soms letterlijk neemt. En die hem qua eigenzinnig handelen geregeld naar de kroon steekt.
Sjaak kent volgens zijn adviseurs de belangrijkste couppletteksten uit zijn hoofd, maar hun vrees was dat hij het volkslied spontaan zou gaan inzetten. Ze herinneren zich nog pijnlijk die keer toen hij ging meezingen met Lee Towers.
Wereld vol Westlanden
Ooit was Westland hét tuinbouwgebied bij uitstek omdat er twee speciale dingen waren: de grond en het licht. Dat eerste wordt al decennia steeds minder gebruikt, dat van het licht telt ook niet meer.
Onder de grond, in de woestijn, op de Zuidpool, geen plek meer te gek om er tomaten, komkommers of paprika’s te kweken, schrijft de krant. Bij Certhon in Poeldijk hebben ze nu een ‘groeicel’ uitgevonden. Daarmee kun je overal en nergens tuinbouwen. Krijg je een wereld vol Westlanden. Een soort paradijs.
Theorie
En er zijn nog meer voordelen, je kunt dan precies bepalen wanneer en bijvoorbeeld hoeveel kroppen sla je wilt hebben. In die groeicel zitten ook geen ongedierte en bestrijdingsmiddelen. Wel stabiele kwaliteit en smaak.
En dan? Een Westland zonder glas? En hier maar gelijk de kassen afbreken! Zover is het nog niet, roept Certhon, dit is nog theorie. Het gaat om het creëren van de ideale tuinbouwgroeiomstandigheden. En zo’n groeicel met zo’n daglichtloze kas is te kostbaar. Nog wel. We twitteren sinds 2006; mailen doen we pas massaal sinds 1995. In de tijd was dat ‘gisteren’.
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.
Westland is bijna een alternatief voor zelfdestructie. We zijn hier zo innovatief dat we onszelf overbodig maken. We maken bijzondere teeltechnieken, leren het buitenland hoe ze die moeten gebruiken en maken er gelijk concurrenten van. Dat geldt ook voor kassen, in veel landen zie je daar glazen huizen van Hollandse origine. Nu weer Certhon, knap werk, maar mogelijk ons einde.
Ik heb een idee. Laten we afspreken dat we tijdens de afscheidsreceptie van Van der Tak op een bepaald moment spontaan het Wilhelmus inzetten. De blije burgers zingen de melodie; de verdrietige burgers de tweede stem.
Goed plan, mag ik dan vals zingen?