je suis rien

(Westland, 23 november 2024, nummer 471). Soms zit een heel klein beetje geluk in een heel klein hoekje. Voor een column over de begrotingsvergadering vorige week moest ik die ‘gemist’ terugkijken. Er was één bijzonder incidentje, duurde niet meer dan seconden, haalde de minuut niet eens.

Naar Máxima
Het gebeurde toen burgemeester Bouke Arends de voorzittershamer weer opnam nadat hij zijn honneurs in De Lier moest waarnemen omdat daar Máxima bij Priva op bezoek was. Het is protocollair gebruik dat een koninklijk benoemde burgemeester (de gade van) de vorst welkom heet.
Bij zo’n gelegenheid komt hij vaak op de derde, soms nog lagere, plaats. Eerst is er de koning of diens familielid en daarna volgt qua belangrijkheid de commissaris van de koning van de provincie. Pas dan volgt de bobo-burgemeester.
Daarvoor moest Bouke dus zijn centrale voorzittersrol voor de belangrijkste gemeenteraad enkele uren afstaan aan politiek nestor, CDA’er Cor van der Mark.

Niet zo fraai
Eenmaal terug op zijn pluchen plek verzuchtte de Westlandse Eerste Burger ineens: „Ik constateer dat mijn uitzicht, als ik naar boven kijk, niet zo fraai is dan dat ik vanmiddag heb mogen ontwaren. Dus laat dat een aansporing zijn dat we hier toch eens een keer wat mooiers krijgen”.
Een cryptische opmerking die, psychologisch gezien, een mengeling is van zijn bewondering voor vrouwelijk schoon en frustratie over een in zijn ogen lelijk kunstwerk dat de Westlandse raadszaal ontsiert.
Voor degenen die daar nog nooit zijn geweest, op de muur achter de publieke tribune, hangt een artistiek portret van koning Willem-Alexander en Máxima. Een kunstwerk dat, zonder de kunstenares Annelies van der Sman te beledigen, door menig Westlander nogal primitief wordt bevonden. En Arends opmerking maakte duidelijk dat hij het ook niet echt mooi vindt.

Het koningspaar, geschilderd door Annelies van der Sman, in de raadszaal Westland.

Zitcomfort abominabel
Bijna onbekend is dat de burgemeester een ad hoc commissie met raadsleden voorzit die al tijden bezig is, maar maar niet komt, met een plan om de raadszaal op punten te verbeteren/restaureren. Er zijn geregeld klachten dat het geluid niet goed is, thuis veel beter. Ook wordt er gemopperd over de ronde cirkel van raadsleden die elkaar nauwelijks in de ogen kunnen kijken. Ook de hinderlijke schittering en de weerspiegeling van de achterin te hoog hangende grote schermen storen velen. Omdat dan bijvoorbeeld de uitslag van stemmingen niet goed zichtbaar is.
Ook het zitcomfort van de publieke tribune is zelfs na korte tijd abominabel. Om rugklachten vragend. Nog los van de steile helling tussen de zitbanken. Voor iedereen is het een wonder dat er daar nog nooit een boze burger onderuit is gegaan.

Elk schroefje en moertje
Die commissie laat zo nu en dan horen dat er vooruitgang is, niet alleen over aanpassingen maar ook over geld. Veranderingen daar doen is niet echt gemakkelijk omdat dat in overleg moet met het consortium de Groene Schakel, een onderneming met wie de gemeente een vele jaren lopend leasecontract heeft. Voor elk schroefje en moertje moet overlegd worden en wordt, zeggen ingewijden, het volle pond berekend.
Die ‘martelbanken’ en die schemerige schermen blijven vooralsnog een schaduw werpen over de lokale democratie. En dat kunstwerk van Alex en Máxima zal ook nog wel een tijdje blijven hangen.
Gezien de politieke verhoudingen in de Westlandse politiek is daar vast wel een raadslid die nu al (serieus) voorstelt om Bouke, ooit bij zijn vertrek, ‘dat ding’ mee te geven. Die zou daar als Drent zeker de humor van inzien…

De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.