je suis rien

(Westland, 2 november 2024, nummer 468). Monster krijgt een tennisvereniging die aan drie kanten ‘ingepakt’ wordt door een 6,5 meter hoge groene muur. Omdat dan honderden padellers en tennissers minder hard te horen zijn als ze hun sport uitoefenen. Ploink, ploink..
De club kan daardoor – dan zelfs dagelijks van 9 tot 22 uur – massaal blijven spelen midden in een woonwijk, met over overlast klagende bewoners. Die gek worden van het geploink en het liefst willen dat de vereniging verhuist. Liever vandaag dan morgen.
Maar dat kost miljoenen en de muur lost het lawaaiprobleem op, zegt sport wethouder Anko Goudswaard (GBW). En trouwens, zo voegt hij er aan toe, de vereniging zelf gaat dat groene ding betalen. Voor 340.000 euro.

Ploink-soap
De laatste maanden was er sprake van een soort soap waarbij voor mij de drempel te laag was om over dat ploink-gedoe in Monster te schrijven. Een leuk onderwerp voor De Rijdende Rechter, meer niet.
Inmiddels is het een almaar zeurend politiek item geworden waar Anko soms een gemiddeld dagtaakje aan heeft. Dat valt hem niet licht omdat hij aan de ene kant in puur sportieve zin achter de sporters staat, maar tegelijkertijd weet dat er ook onder die omwonenden (mogelijk GBW-)kiezers zitten.
Bij de nu gekozen goedkope ‘groene’ oplossing met planten speelt zonder twijfel ook mee dat er eigenlijk geen geld is voor een dure verhuizing. En dat die mogelijk in andere kernen andere verenigingen op verhuisideeën brengt.

Toch in beroep?
Maar de muur-oplossing is, zo laat hij onuitgesproken doorschemeren, wel een risicovolle. Waarbij het nu al aangekondigde verzet van diezelfde omwonenden voorlopig nog een bagatel lijkt. Als die mopperaars het op inspreken bij de gemeenteraad houden mag hij zijn handen wel dichtknijpen.
Maar gezien de al jaren lopende geschiedenis is het wel zeker dat de tegenstanders in beroep gaan, misschien wel tot de Hoge Raad. Dat kost niet alleen geld, maar ook tijd. En Goudswaard heeft al laten merken dat ook die laatste er eigenlijk niet is.

Terugloop leden
Want in de afgelopen onrustige tijden, omdat er bijvoorbeeld veel minder uren mochten worden gespeeld, liep het aantal clubleden al terug van 700 naar 570. En als die onzekerheid nu blijft is het duidelijk dat er meer ‘weglopers’ volgen.
Tennissers en padellers (b)lijken de lat qua verenigingsloyaliteit niet zo erg hoog te leggen. Plegen relatief veel ‘overspel’ en gaan dan simpelweg elders ‘lekker slaan’. Er zijn mensen die dat onsportief noemen.
Al met al neemt de wethouder een behoorlijke gok, in een spagaat zit tussen tijd en (club)trouw. Met het risico dat de vereniging noodgedwongen moet stoppen. Omdat er steeds minder leden overblijven, te weinig om de huur en de muur te kunnen betalen.

Toch een torenflat
Of de klagers daarmee de strijd hebben gewonnen is ook maar de vraag want mocht ooit de tennis- en padelvereniging verdwijnen of verhuizen is de kans groot dat ze misschien wel een torenflat voor hun deur krijgen. En daar zijn ze vast ook tegen.

Nog niet zo lang geleden werd bekend dat er ‘professionele’ bezwaarmakers zijn die hun dwarse acties ook zien als verdienmodel. En dat die maar wat al te graag stoppen voor een aangeboden vergoeding. ‘Dat geploink klinkt eigenlijk best lekker ritmisch..’.😊
Misschien moeten die sportievelingen maar eens met de overburen gaan praten. Als alle leden die er nog zijn dan een tientje op tafel leggen is er vast een deal te maken.

Je rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.