(Westland, 26 oktober 2024, nummer 467). ‘Neem vaker een bloemetje mee’ was ooit een succesvolle campagnetekst om de Nederlander aan te sporen zo’n bosje frequenter – heel ouderwets, voor zijn vrouw – mee naar huis te nemen. Gewoon ordinaire marketing: om ze maar te verkopen. Handel dus.
Anno 2024 leven we in heel andere tijden. Om maar te noemen, een bos bloemen stoot net zoveel CO2 uit als een autoritje van 20 km. Gemiddeld 4 kilogram. Hoe romantisch is dan een rode roos nog?
Partij voor de Dieren
Zo’n mini-bloemenpracht is dus slecht voor mens en milieu, zei een raadslid van de Partij voor de Dieren in Zutphen. Bovendien, zo ging ze verder onze weggooi-cultuur verfoeiend, bloemen staan ‘maar’ een week voor ze verwelken en in de container belanden. Met haar steun en een nipte raadsmeerderheid besloot Zutphen de bos bloemen in de ban te doen.
In deze Hanzestad dus geen ruikertjes meer voor mensen die een onderscheiding krijgen, hoogbejaarde jarigen en echtparen die al heel lang bij elkaar zijn. Ook niet voor helden die iemand uit het water hebben gered of een raadslid dat net is beëdigd. Maar hoe kunnen we dan onze dank tonen? Of onze felicitaties uiten?
Biologische chocolade
Al eerder kregen inwoners van Amersfoort en Den Haag geen (gemeentelijke) bloembrenger meer aan de deur. Die hadden soms wel droogbloemen of biologische chocolade meegenomen waarbij dan vergeten was om te informeren of ze daarvoor niet allergisch waren. Niemand dacht klaarblijkelijk aan een boekenbon, desnoods in een omslagkaart met bloemenbeelden.
Bitterbal
Hoewel de anti-bloemenactie niet helemaal gebaseerd is op totale onzin – er mag best in de gaten worden gehouden wat er nog steeds allemaal op die boeketten wordt gespoten – zijn de meeste reacties typisch Hollands. Betuttelend, doorgeslagen.
De leukste is dat mensen vrezen dat nu ook het einde is aangebroken voor de bitterbal. Die met vlees wel te verstaan, als dat er al in zat.
Dwars imago
De gemeente Westland heeft gelukkig in deze zaak zijn wereldberoemde, dwarse imago in ere gehouden. Die was al tegen de Spreidingswet voordat die bestond, wil deels Zwarte Piet zwart houden en is consequent in het niet (kunnen) vinden van woonlocaties voor arbeidsmigranten en asielzoekers.
Natuurlijk, als zelfbenoemde tuinbouwhoofdstad ‘leef’ je hier als het ware van de bloemen. Dan is het logisch dat je tegen zo’n bosjesboycot bent. Zeker als politicus. Al was het alleen maar uit opportunisme, wetend dat vrijwel alle lokale bloementelers en -handelaren ook je kiezers zijn.
Naar Den Haag
Maar het is wel ‘laggûh’ als het bestuurscollege zijn Haagse evenknie een (daar niet meer gewenste) grote bos bloemen stuurt. Mét de groeten.. Om er zo spottend even in te wrijven dat wij hier tussen de kassen zelfs iemand die we minder aardig vinden, wel ‘in de bloemetjes’ zetten.
Als die Hagenaars ook humor hebben dan brengen ze de Westlandse bos na een week (verwelkt) retour. Met de auto een ritje van zo’n 20 kilometer,
Je rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.
Tijdens het lezen van deze column denk ik aan het 11 jarige dochtertje van een Franse bloemiste dat is overleden. Dood door de blootstelling aan pesticiden.
Er zijn ook biologische bloemen, dus!
Zijden bloemen zijn ook goed. Die gaan ook heel lang mee. Maar ik weet niet of die wel woke gemaakt worden. Kinderarbeid?
Zo’n bloemenboycot is gewoon idioot, maar het negatieve effect van dit soort theorieën moet je niet onderschatten.