(Westland, 17 augustus 2024, nummer 457). Er zijn altijd mensen die op de een of andere wijze gaatjes in de wet vinden, soms schaamteloos. Zo kun je vragen stellen aan de overheid hoe iets precies is uitgevoerd. Eerder heetten die WOB-verzoeken, nu WOO naar de Wet Openbare Overheid.
Het bizarre was dat als de gemeente te laat reageerde er een vergoeding aan de vragensteller moest worden betaald. Kassa! Dat is nu lastiger geworden maar het lukt nog wel. Vooral door de ‘diehard’ die de weg kent. Die het vaak juist daarom doet.
Andere klaagredenen
Zoiets gebeurt nu ook bij (vooral gemeentelijke) plannen waartegen sommige mensen maar wat graag klagend bezwaar maken. Want wie dacht dat alle mopperaars over dat nieuwe appartementengebouw voor hun deur echt klaagden over minder zon of over parkeerdrukte, leeft, zoals dat tegenwoordig heet, onder een steen. Steeds meer lijken figuren om andere redenen bezwaar te maken.
Sommige klagers gaan via de gewone rechter ‘lekker’ door tot de Raad van State. De uitslag zal hen in principe worst zijn want zelfs bij verlies kost het hen bijna niets, als ze gelijk krijgen komen er vooralsnog geen nieuwe overburen..
Met een schikking!
Maar ze weten dat het effect wel is dat de bouw sowieso vertraagt, dat de aannemer en de projectontwikkelaar op forse kosten komen en dat de nieuwe bewoners soms hypothecair in de problemen raken omdat het huis al maar niet wordt gebouwd.
Het gebruik om bezwaar te maken is zo normaal geworden dat gemeente en projectontwikkelaar er standaard rekening mee houden. Geschat wordt dat bij de helft van de projecten bezwaar wordt aangetekend. Ook dat de helft daarvan wordt afgehandeld met een schikking!
Verdienmodel
Want ondertussen blijkt het systeem voor nogal wat mensen een extra verdienmodel. Het NRC meldde onlangs dat bezwaarmakers geregeld worden afgekocht. Soms met 1500 euro aan het echtpaar dat ‘geen zin had in bouwgeluiden tegenover een woning’.
Maar er waren ook al die € 100.000 wilde opstrijken, zelfs een kerkgenootschap! Er werden ook voorbeelden genoemd waarbij leuke vakanties werden weggegeven.
Een klagende knorrepot kan bijna elk (woning)project heel lang tegenhouden, tot zelf drie jaar toe. Maar er zijn nu al gedachten om iemand met kansloze bezwaren, die bewust de bouw vertraagt, verantwoordelijk te stellen. Ook om een klacht van iemand die probeert geld te vangen door een bezwaar in te trekken, bij de rechtbank niet meer te behandelen.
Alleen heel stiekem
CDA Westland wil nu weten of er hier ook ‘verdienende’ bezwaarmakers zijn. Om dat het gemeentebestuur te vragen, is wel een beetje naïef. Want dit soort bedenkelijke transacties vindt ongetwijfeld alleen stiekem plaats tussen bouwer/ontwikkelaar en klager. Zijn alleen te ontdekken met een heel duur detectivebureau.
Beter zou zijn geweest als het CDA, dat lang zelf bestuurlijk verantwoordelijk is geweest, eerst eens binnen de eigen partijpolitieke gelederen had geïnformeerd. Zowel lokale projectontwikkelaars als makelaars hadden de politieke vragenstellers behoorlijk op weg kunnen helpen. Desnoods anoniem. Om daarna het gemeentebestuur met die informatie te confronteren.
‘Klokkenluiden’
Ook beter was geweest als het CDA geldvragende bezwaarmakers had gevonden die zij had kunnen confronteren met hun gedrag. Man en paard dus. Het begrip ‘klokkenluiden’ moet toch bij die partij niet onbekend zijn.
Maar het wordt wel heel interessant als het gemeentebestuur al wist dat klagers werden en worden afgekocht. En er niets mee deed.
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.
De gemeente Westland weet waarschijnlijk formeel niet dat het gebeurt maar moet van het verschijnsel wel op de hoogte zijn. Maar die klagers en de bouwers zeggen natuurlijk niks. Dus wordt het lastig voor de gemeente om toe te geven dat het gebeurt.
Het is een belachelijk als mensen geld verdienen door bezwaar te maken tegen bouwplannen die daardoor ernstig vertragen. Juridisch is er waarschijnlijk niks tegen te doen maar het is echt onethisch.
CDA Westland zet hiermee onterecht iedere Westlander die bezwaar maakt tegen bouwplannen in het verdachtenbankje door te suggereren dat hun “echte” motieven financieel zijn. Beter zou zijn eerst te gaan praten met omwonenden zodat er met eventuele bezwaren rekening kan worden gehouden. De huidige “participatie projecten” zijn een wassen neus.
Met deze vragen suggereert ze dat andere partijen Westlanders influisteren dat ze financiële voordeeltjes kunnen behalen door het starten van procedures. Het gaat ze niet om de belangen van onze inwoners maar om hun raadscollega’s, die zich soms wel achter bezwaarmakers scharen, een hak te zetten.
De slachtoffers van dit rare systeem zijn wel de bouwbedrijven maar uiteindelijk de kopers van de ineens duurder wordende huizen. Schande!
Veel rechtszaken zijn gewoon openbaar en als de rechter vermoedt dat het een klagende geldwolf is zou hij dat ook tijdens zo’n openbare zitting met naam moeten zeggen. Dan is het gauw afgelopen, denk ik.
Er wordt wel geklaagd over plannen die de gemeente moet goedkeuren maar de klagers chanteren eigenlijk de bouwondernemingen en de projectontwikkelaars. Die zouden (verplicht?) dus de gemeente op de hoogte moeten brengen dat dit soort praktijken plaats vinden.