(Westland, 19 augustus 2023, nr. 404). Johan Cruijff zou nooit gedacht hebben dat zijn beroemde citaat over het voordeel van elk nadeel ook tijdens de Westlandse feestweken weer actueel zou zijn.
Na recente ongeregeldheden in ‘s Gravenzande en De Lier was het deze week in Naaldwijk ook weer raak. De krant spreekt van rivaliserende jeugdgroepen die met elkaar op de vuist gaan. Gesuggereerd wordt dat er nogal wat onruststokers van buiten het Westland op deze manier hun eigen soort uitje willen invullen.
Keihard aanpakken
Maar het nadeel van deels verziekte feestweken heeft als voordeel dat de lokale politiek – toch eigenlijk ook bestaand uit rivaliserende groepen die elkaar verbaal geregeld op de bek slaan – nu volledig eendrachtig is. Keihard aanpakken, aangehouden rotzooimakers onmiddellijk een gebiedsverbod geven en de feestweken niet laten verzieken door een stelletje randdebielen.
Het vaak zo vals en door elkaar heen zingende clubje politici klinkt ineens als een goed geoefend gregoriaans koor. Je moet ervan houden, maar hun woorden zijn luid en duidelijk.
(Super)snelrecht
De kritiek richting de raddraaiers was niet mis. De LPF is stellig, het waren Marokkanen, die aan georganiseerd geweld doen. GemeenteBelang Westland, zelf getuige van de schermutselingen op de kermis, kwam met dat gebiedsverbod, noemde het geen ideale oplossing maar ‘je moet wel ergens beginnen, niks doen is geen optie’.
Ook de VVD, toch behoorlijk van de privacy, roept nu op dat de beelden van de relschoppers gelijk moeten worden gepubliceerd. De doorslaande liberalen vragen of het bestuurscollege niet kan zorgen dat de daders worden berecht via (super)snelrecht. Alsof de Westlandse politiek de rechter opdracht kan geven! Zo ver gaan zelfs politici in Polen of Israël niet.
Westland DDReünie
Mooi zou natuurlijk zijn als je in de kernen waar een feestweek wordt gehouden alle aan- en afvoerroutes voorziet van identificatiecontroleposten. Waar dus niet-ingezetenen kunnen worden teruggestuurd. Dat geeft geen garantie dat er geen rellen en ruzie komen maar die gebeuren dan tussen Westlanders. Onderling. Is toch iets anders dan groepjes ‘vreemde’ jongeren die hier alleen maar komen om rotzooi te trappen.
Maar ja, dat mag natuurlijk niet vanwege die privacy en omdat je niet zomaar mensen mag wegsturen die (nog) niks gedaan hebben. Geen oplossing dus! Tenzij we de feestweken in Naaldwijk voortaan gewoon de Westland DDReünie noemen.
Rellerige reactie
Rellen zijn trouwens niet nieuw, van alle tijden. Als je de geschiedenisboeken doorbladert dan zijn ze bijna gewoon. Hooguit grootte en intensiteit verschillen nog wel eens.
Terecht zegt een ingehuurde voorzitter van de winkeliersvereniging Naaldwijk dat er 35 raddraaiers zijn die het verpesten voor 40.000 mensen. Maar die komt ook niet verder dan de media te verwijten dat die de berichten uitvergroten. En die het nog erger maakt door te zeggen dat het daardoor ‘lijkt’ dat de hele feestweek mis gaat en dan, zichzelf corrigerend, zegt ‘dat dat natuurlijk niet weg neemt dat er incidenten plaatsvinden en dat die heftig kunnen zijn.’ Taalkundig heet dat een rellerige reactie.
Voor altijd afschaffen
Maar gelukkig hebben we daarnaast een realistische burgemeester die na de incidenten desgevraagd liet weten voor de laatste maal te waarschuwen. Dat hij, als het volgend jaar weer gebeurt, dan het leger inroept, de straten laat schoonvegen en als het moet de feestweken gelijk voor altijd afschaft.
Dat zei hij dus niet, maar wel dat het niet zo kan zijn dat feesten waar maanden aan voorbereidingen aan vooraf gaan en waar zoveel mensen een heel jaar naar uitkijken worden verstoord door een kleine groep relschoppers. ‘Organisatoren, jongerenwerkers, de gemeente en de politie doen alles aan om ordeverstoringen tijdens de feestweken te voorkomen en als het toch incidenten zijn proberen we die in de kiem te smoren, zoals afgelopen dinsdag bij de vechtpartij rond de Naaldwijkse kermis.’
Waarna hij afrondde dat na de feestweken, zoals gebruikelijk, evaluaties plaatsvinden. ‘En dan kijken we vooruit naar volgend jaar’. Wel geruststellend, echt hoopgevend…
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.