(Westland, 16 oktober 2021, nr. 311). De prijs voor de politieke collegialiteit – voor velen een contradictio in terminis – gaat deze week naar het LPF-raadslid Peter Voskamp. Vanwege een professioneel vuilverleden, daar verwijst hij geregeld naar, was hij de afgelopen tijden op het vuilnisophaaldossier een van de belangrijkste sprekers in de raadszaal.
Namens zijn LPF, maar vanwege de historische deskundigheid, ook namens de coalitiefracties CDA, VVD en SGP/CU. Tijdens de extra raadsvergadering dinsdag was hij tevens de verdediger van de onder vuur liggende SGP-wethouder Leen Snijders. Toegegeven, Peter deed dat met verve.
Erelid
Voor de politieke liefhebber was het een feest om hem te zien en te horen debiteren, debatteren, draaien en bewegen en soms zonder argumenten toch nog overtuigend uit de strijd te komen. De mooiste zin was dat hij met stelligheid liet horen dat over enkele jaren zal blijken dat de nu afgesloten deal veel minder duur is dan we nu denken.
De achter hem enigszins weggedoken wethouder noemde Voskamp later een keurige vertolker van zijn standpunten, enkele keren zelfs. Binnen de SGP gaan er al stemmen op om Voskamp erelid te maken.
Vaststaat dat
De kunst van de retorica kent bepaalde wetten. Soms is het de kracht van de herhaling die het moet doen. Een variant daarop is om elke alinea met hetzelfde woord te beginnen. Staccato, staccato.
Dat laatste deed oppositieleider Peter Duijsens (Westland Verstandig) tijdens die bijeenkomst over Leens, in zijn ogen, foute huisvuilbeleid. Centraal stonden de woorden: Vaststaat dat. Waarna er een argument volgde.
40 keer
Volgens diezelfde retoricaregels verzwakt de kracht van de herhaling als je die te vaak gebruikt. Maar Duijsens heeft zijn eigen retoricatradities en ‘deed’ het maar liefst 40 keer achter elkaar.
Vaststaat dat de toch al nerveuze wethouder Snijders ze niet allemaal kon noteren en er ook geen antwoord op kon geven. En liet doorschemeren het nut er ook niet van in te zien. Vaststaat inmiddels dat het effect van de verbale aanval dus nul was. Geen Duijsens.
Achteruit besturen
CDA’er fractieleider Jenny Vermeer had zich voorgenomen om deze avond niets te zeggen. Ook al – zie boven – omdat haar partij-, sorry, coalitiegenoot Voskamp dat volgens haar veel beter kon. Maar gezien de debattoon, vooral vanuit de oppositie, wilde ze toch reageren op hun gekerm en geweeklaag. Dat wethouder Snijders na zijn duidelijke uitleg alleen maar ‘stank voor dank’ kreeg. Haar conclusie: ‘Laten we stoppen met het achteruit besturen’.
Na die laatste zin zijn er ook in Westland steeds meer CDA’ers die inmiddels begrijpen waarom Pieter Omtzigt niet meer bij zo’n partij wil horen.
Wantrouwen en treurnis
De afgelopen jaren regende het in de Westlandse politiek moties van wantrouwen, afkeuring en ook van treurnis. Allemaal werden ze om politieke redenen door de vrienden van de wethoudersclub weggestemd. Niet eens omdat ze het niet met de moties eens waren maar omdat steun zou kunnen leiden tot het opstappen van een wethouder of het college.
In de praktijk steunen de coalitiepartijen bijna kritiekloos het college. Dat betekent dat een zittend gemeentebestuur vrijwel altijd gezekerd is voor de periode van 4 jaar. Alleen onderlinge coalitieruzies kunnen een breekpunt worden.
Monisme
Mede door dit systeem zijn de scherpste wapens van een oppositie, die moties van wantrouwen of treurnis, totaal bot geworden. Zij die ooit dachten dat het dualisme met onafhankelijke fracties, ook die van de coalitie, daar een einde aan zou maken moeten inmiddels beschroomd accepteren dat het ouderwetse monisme nog steeds hoogtij viert.
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.