je suis rien (216)

Jaap Smit
(Westland, 7 december 2019). Vrijwel niemand heeft er iets van gemerkt maar maandag was er hoog bezoek in Westland. Zuid-Hollands koningscommissaris Jaap Smit kwam formeel een dagje langs op zogeheten ambtsbezoek. Dat is een belangrijk onderdeel van het werk van deze niet-benoemde semi-royal. De provincie heeft ruim vijftig gemeenten die hij allemaal frequent moet nalopen. This is Monday, this must be Westland.

In staatsrechtelijke zin is Jaap een soort baas van de burgemeester, want die is formeel benoemd door de Grote Baas, de Koning. Simpel gezegd, als onze Bouke er bestuurlijk een potje van maakt, dan krijgt hij ervan langs van Jaap. Voor de duidelijkheid, in politieke zin zijn de gemeenteraadsleden natuurlijk de Chef van Bouke. Denken ze althans.

Islamitische school
Maandag was Jaap dus bij Bouke op de thee, mochten de wethouders aansluiten. Later was er een gesprek met de hofdames Liesbeth en Renske van Vitis Welzijn en de Westlandse bibliotheek. Daarna volgde een sessie met Westlandse raadsleden die tevoren de onderwerpen van hun vragen moesten aanreiken. De koningscommissaris was positief over de raad die hij in het verleden nogal rumoerig had leren kennen.

Voor de borrel was er een persmoment dat uitblonk in positieve volzinnen. Over een islamitische school en het vertrek van wethouder Zwinkels was niet gesproken. Jammer, want als ik koning was had ik daarover alles van mijn commissaris willen weten. En nu blijft Willem vooralsnog denken dat we hier alleen maar een groot mannenkoor hebben dat in druivenkassen staat te zingen…

Kieswet
Maar niet getreurd, bijna was Westland toch weer landelijk nieuws geweest. Nu Karin Zwinkels is opgestapt na in giga-conflict met haar eigen fractie, was er nog een mogelijkheid geweest dat ze toch in de Westlandse politiek was gebleven. Immers, als er een opvolger wordt gevonden in de huidige fractie, dan is Karin volgens de kieswet de eerstvolgende die dat gat mag opvolgen.
Dat had een bijzondere situatie gegeven, een klein beetje vergelijkbaar met de Haagse wethouder Richard de Mos die na zijn opstappen iemand uit fractie ‘duwde’ en daarna als raadslid terug kwam.

Je weet maar nooit
Karin zegt nu nog dat ze dat niet doet, maar in de lokale politiek moet je ook niet alles uitsluiten, je weet maar nooit. En als de verdrietsbladeren over haar vertrek zijn neergedaald, het ‘zorgvuldig nadenken over opvolgers’ binnen het CDA voorbij is, kunnen er nog steeds soms boeiende ideeën opborrelen.

Betrokken en enthousiast als Karin is zou ze het als ”opnieuw’ lid van de fractie, met wie ze onoverkomelijke geschillen heeft, wel eens als een mooie opdracht kunnen zien om de rest tot andere gedachten te brengen. Maar ja, je kunt als columnist natuurlijk niet altijd je zin krijgen…

Noemen verdoemen
Bij de Nederlandse parlementaire pers is er tijdens een kabinetsformatie traditioneel een soort spelletje om namen van mogelijke kabinetsleden te publiceren. Vaak is dat meer een ‘Noemen is verdoemen’ en wordt de genoemde persoon het juist niet. Te gretig!

In deze politiek onzekere tijden is het dus zinvol om enkele Westlandse kandidaten te noemen. De meest serieuze die nu rondzingt is Martin Buitelaar, advocaat met een tomatenhart, nog steeds jong, maar ook politiek veteraan als fractievoorzitter. En, niet schrikken, deskundig.
Wat verder te denken van de huidige fractievoorzitter Jenny Vermeer? Of nog beter, Westlands CDA-voorzitter Zwinkels? Hoef je op het naambordje alleen Karin maar in Frits te veranderen.

De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.