Hardnekkigheid
(Westland, 24 februari 2018.) De hardnekkigheid waarmee de tijdelijke burgemeester Agnes van Ardenne soms standpunten inneemt (en vasthoudt) is voor vele raadsleden nog steeds wennen. Zo bleek ook weer dinsdag, tijdens de laatste vergadering van de ‘oude’ raad.
Aan de orde was een medicinale wiet-motie. Daarin wordt haar verzocht met politie en justitie af te stemmen om niet meer te handhaven tegen mensen met vijf cannabisplantjes die uitsluitend worden gebruikt voor medicinale doeleinden. Anders gezegd, zieke mensen met veel pijn niet die paar (illegale) wietstekjes afnemen.
Gedogen
Dat gedogen gebeurt al op veel plaatsen, maar deze burgemeester is rigide, vindt dat het wettelijk niet mag, dat het ook geen zaak is van de gemeente, alleen van politie en justitie. Punt uit!
De door haar ten sterkste ontraden wiet-motie werd toch aangenomen met 24 voor- en 15 tegenstanders. Desondanks zei zij tegen haar baas, de gemeenteraad: “Ik ga dat niet doen’.
Het komt natuurlijk niet goed uit zo vlak voor de verkiezingen en ook niet met een waarnemend burgemeester, maar een ‘wakkere’ gemeenteraad zou dan op z’n minst een motie van afkeuring hebben ingediend. Of er tenminste mee hebben gedreigd.
Knorrig
Het wiet-debat werd ook nog even knorrig toen raadslid Ulbe Spaans (GroenLinks) de burgemeester adviseerde – toen zij haar standpunt wilde verdedigen – om de voorzittershamer tijdelijk over te dragen aan plaatsvervangend raadsvoorzitter Karin Zwinkels (CDA).
Zoiets is gebruikelijk omdat de burgemeester niet tegelijkertijd én raadsvoorzitter én verdediger van haar portefeuille kan zijn. Dan moet de een de ander bij wijze spreken het woord geven of ontnemen.
Maar ook dat zag Agnes niet zitten. “Tenzij de hele raad er op staat,” klonk het. Die stond er niet op, mogelijk omdat het al laat was. Maar het toonde ook aan dat het echt, echt tijd wordt voor een nieuwe raad.
Ponanie
Tijdens een informele bijeenkomst met het Westlandse bestuurscollege en lokale media mochten de wethouders hun eitje kwijt. Dat werd een pijnlijk gênante rij praatjes met alle dingen die ze zo goed hadden gedaan. De inbreng, het werk en de ondersteuning van de gemeenteraad werden niet vermeld. Niet eens in een bijzin.
Ironisch, maar de spijker op de knop slaand, noemde wethouder Marga de Goeij dat – licht beschaamd – ‘een rondje schoonheid’. Journalisten noemen dat gewoon politieke zelfbevrediging.Ook wel, ponanie.
‘Gewapende’ vrede
De persrel van het (begin november) wegsturen van een landelijk televisieteam uit het gemeentehuis is verleden tijd; deze week liepen de ‘Hilversummers’ ongestoord filmend rond. Ook het principiële verschil van wie-wat-hoe tussen burgemeester en media lijkt opgelost.
Desgevraagd zegt zij nu dat ze niets te maken heeft met wat de pers schrijft of publiceert. Eerder hadden haar woorden daarover twijfel gezaaid. Hooguit houdt ze in de gaten of het journaille de orde niet verstoort. Het is dus weer gewoon ‘gewapende’ vrede tussen pers en politiek. Wel pas weer na 105 dagen.
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.