je suis rien

4 jun

(Westland, 4 juni 2022, nr. 342). Afgelopen week namen vier Westlandse wethouders afscheid als bestuurder, Piet Vreugdenhil en Albert Abee van het CDA , Leen Snijders van de ChristenUnie/SGP en Cobie Gardien van de LPF.
Politieke afscheidsrecepties zijn vaak een mengeling van gespeelde oprechtheid, respectabel (collegiaal) verdriet en ook wel vreugde. Dat laatste dan weer omdat sommigen juist blij zijn dat de betrokken politici weggaan.
Een meerkoppig afscheid heeft vooral voordelen voor de ‘zwakkere’ afzwaaiers. Zij delen mee in de loftuitingen die eigenlijk alleen maar voor de helden bestemd zijn. Interessant op deze sessies, met geschenkentafels vol flessen niet al te dure wijn, is rond te kijken wie er is en wie niet. En wie er eigenlijk wel hoort te zijn.

Mooiste hondenbaan
Voor een neutrale, boven de partijen staande en sprekende, burgemeester Bouke Arends is het dan lastig om de juiste woorden te vinden. Dan kom je als ervaringsdeskundige uit Emmen – hij was daar acht jaar wethouder – niet verder dan de ‘gestolen’ platitude dat wethouder zijn wel de mooiste hondenbaan is die je je kunt voorstellen.
Hij had daar best aan kunnen toevoegen dat die beeldspraak inmiddels wel resulteert in het bijna niemand meer kunnen vinden als bestuurder. En hoe schadelijk dat kwalitatief is voor het lokale bestuur.

Politiek dier
Nee, liever maak je dan een grap over de breedsprakigheid van wethouder Abee dat die constant bezig was en is met de vraag: waarom zou je geen drie woorden gebruiken ook al kun je het met twee zeggen. Noem je wethouder Gardien een politiek dier met humor van het niveau Van Kooten en De Bie. Om daarna wethouder Snijders te loven om zijn zelfspot en oog voor detail maar er daarna, onverwacht serieus, op te wijzen dat hij wel veel onterechte, op de persoon gerichte kritiek kreeg. Of was dat licht ironisch Drents bedoeld?

Blijspel-gehalte
Ook de dankwoorden van de scheidende politici hadden in meerderheid een hoog blijspel-gehalte. Waarbij zinnen over dank en het eervol mogen vervullen van deze bestuurlijke taken ook na jaren wethouderschap soms niet overtuigend klonken. Verbale plichtplegingen noemen ze dat, deels welbewust uitgesproken met een grijnzende glimlach.
Een mooi voorbeeld was de, hem kennende, oprechte maar niet echt overtuigende zin van Abee dat hij zelfs de discussies met Peter Duijsens (Westland verstandig) zal gaan missen. Humor en toch niet leuk, zelfs Duijsens geloofde er niks van.

Zuur
In maar enkele zinnen was voor politieke intimi soms de waarheid hoor- en zichtbaar. Onder meer bij Gardien die aangaf dat afscheid nemen een beetje doodgaan is maar die tegelijkertijd ook de LPF Westland bedankte. Terwijl een ieder weet hoe zuur het was toen die partij, voor haar onnodig, afhaakte bij de coalitiebesprekingen. Zij was zo graag nog vier jaar doorgegaan, klonk door alles heen..
Heerlijk feminien snoeihard was overigens de sneer naar het compleet masculiene, nieuwe bestuurscollege. ‘Succes, mannen! Maak er wat moois van!’

De Waarheid
En ook Leen Snijders liet zich nog heel even recht in het hart kijken toen hij vertelde dat hij zijn bejaarde vader geregeld moest uitleggen dat veel columns en krantenartikelen over hem niet altijd de waarheid bevatten. Wel bijzonder zo’n gesprek tussen twee orthodoxe broeders voor wie de waarheid toch altijd met een hoofdletter dient te worden geschreven.

De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.

6 gedachten over “je suis rien

  1. Ook bij bedrijven heb je dat als collega’s met pensioen gaan. Het zijn altijd dezelfde die weer slijmerig op zoek gaan naar de nieuwe bazen.

  2. Allemaal theater, ik ken het theater. Het meest gênante is dat mensen op zo’n bijeenkomst alleen maar naar de nieuwe bestuurders lopen. De vertrekkers hebben volledig afgedaan.

  3. Eigenlijk zouden ze dit soort recepties op kosten van de gemeenschap moeten verbieden. En bezoekers die echt in eerlijkheid afscheid komen nemen gewoon een entree laten betalen. Zul je gelijk zien hoe leeg de receptieruimte wordt.

  4. Als ik Cobie Gardien was geweest had ik uit een stil protest niet gekomen. Het is zo pijnlijk hoe haar partij met deze mevrouw is omgegaan.

  5. Ik begreep dat ook Ben van der Stee, eerst wethouder van LPF en nu van Westland verstandig, gewoon ook stralend afscheid kwam nemen van zijn oude collega’s. Hoe durft hij!

  6. Er worden nu al weddenschappen afgesloten over hoelang het duurt alvorens dit nieuwe college interne ruzie krijgt.

Laat een reactie achter bij Otto van Vliet Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>