Uitzending Gemist in boekvorm

17 dec

Deze week geen gewone ‘je suis rien’. Daarvoor in de plaats een recensie van een boek, vol columns. Televisiecolumns, de moeite waard om te lezen als er weer eens niks op de buis is. En dat is vaak.

Ik schrik soms bij berichten hoeveel uren mensen per dag televisie kijken, terwijl ik dat zelf ook graag doe. Nieuws, actualiteiten, achtergronden, documentaires en films. Ik kijk niet zomaar, moet er wel iets van opsteken, ingesleten leergierig calvinisme heet dat. Het landelijk gemiddelde haal ik nooit omdat ik op sportgebied slechts Tour de France en Belgische klassiekers leuk vindt.
Er zijn in dit land ook beroepskijkers. Die noemen we televisierecensenten. Een raar vak omdat zij voor ons opschrijven wat ze wel of niet leuk vinden terwijl een gemiddelde televisiekijker toch mans genoeg is om dat zelf te beoordelen. Maar klaarblijkelijk vinden velen, ook veel hoogopgeleiden, het leuk om de volgende dag in de krant te lezen dat iemand het met hen eens is of totaal van mening verschilt. Waarschijnlijk creëert dat het verlangende gevoel van ‘Zie je wel’ en ‘Ik ben niet de enige’.

Slavernij
Televisierecensent zijn is een vorm van slavernij, al zijn de arbeidsomstandigheden, mede door digitale vernieuwing en internet, beter geworden. Ik herinner mij dat vroeger een collega thuis drie televisies naast elkaar had aan staan. Met evenzoveel videorecorders. Bovendien moest de man daarna razendsnel met aantekeningen op een ouderwetse schrijfmachine aan het werk. En dan zijn stukkie doorbellen naar die aardige stenodame van wie alleen de stem mooi bleek.
Gelukkig is dat allemaal voorbij, zijn er mogelijkheden om tevoren digitaal al te kijken. Of via ‘gemist’ in de herhaling. Maar sinds die ‘ouderwetse’ jaren is ook het aantal zenders gigantisch toegenomen. Voor een recensent is het kiezen wat te gaan kijken al een halve dagtaak.
Een van die professionele ‘broodkijkers’ is Willem Pekelder. Of liever was, jaren achtereen keek hij voor dagblad Trouw televisie. Om daarover drie keer per week op zijn eigen wijze columns schrijven. Bijzondere omdat hij zich weinig aantrok van de waan van de dag maar juist (kijk)trends en ontwikkelingen signaleerde. Net even een andere insteek koos dan alleen maar commentaar geven op een bepaald programma. Of dat nu wel leuk was of juist niet.

Uitgekeken
Honderd van die columns zijn nu gebundeld in een boek met de naam ‘Uitgekeken’. Passend omdat hij na zes jaar echt was uitgekeken. Na verloop van tijd passeer je als solitaire buiskijker een soort houdbaarheidsdatum. Bij Pekelder gebeurde dat na 6000 (verplichte) uren en 800 recensies. Dan heb je het allemaal wel gezien. Dan snak je naar een goed boek. Of een leuk restaurant, een klassiek concert.
Het was natuurlijk wel een gokje om die columns te bundelen, bij een aantal was er toch sprake van – bij velen inmiddels vergeten – actualiteit. Gelukkig is de keuze zodanig geschied dat er voor een Pekelderfan genoeg tekenen van herkenning zijn overgebleven. Zeker voor Trouw-abonnees die hem wekelijks trouw volgden. Die hem soms ook graag lazen terwijl ze het beschreven televisieprogramma niet eens hadden gezien. Als je van zijn spot, ironie en soms cynisme houdt, dan hoeft dat eigenlijk ook niet.
De columns zijn eigenlijk een soort Uitzending Gemist in boekvorm. Die aantonen dat ‘geschreven televisie’ soms leuker is dan een avondje kijken.

Rien van den Anker

161217 Willem Pekelder Uitgekeken

Willem Pekelder, Uitgekeken (Kick Uitgevers, €14,95 euro). Verkrijgbaar bij de Westlandse boekhandel Vingerling. Een derde deel van de opbrengst doneert de auteur aan het Watersnoodmuseum in het Zeeuwse Ouwerkerk. ‘Omdat het een indrukwekkend museum is dat nog altijd geen subsidie krijgt.’

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>