(Westland, 5 oktober 2016). Elke dorp kent zo zijn eigen iconen. Poeldijk heeft er twee, de Bartholomeuskerk en De Leuningjes. De eerste wordt, seculariserend, steeds leger; de tweede staat verschrompeld leeg vanwege asbest. Rondom beide hangen dezelfde discussies. Verbouwen, restaureren, stoppen of slopen.
Poeldijk is gespleten. Een deel van de zesduizend inwoners vindt dat beide (moeten) blijven bestaan, een ander, mogelijk even groot, deel wil dat er een keuze wordt gemaakt. En, terzijde, iedereen die met het pistool op de borst moet kiezen, vindt de kerk belangrijker. Onlangs is de werkgroep Het Hart van Poeldijk gevormd, die zich met de dorpstoekomst gaat bezighouden. Daarin zitten vertegenwoordigers van beide iconen.
Gordon
Half september meldt de Bartholomeus dat ze kerk en parochie multifunctioneler wil maken. Deels noodgedwongen want sluiting is een (dreigend) alternatief. Menig gelovige ‘nachtmerriede’ al van een moskee of, erger, een outletcentrum vol namaak-Perzische tapijten en boeddhabeelden. Met Gordon als achtergrondmuziek.
In de nieuwe plannen wordt de vroegere, ruime pastoorswoning ingericht als verenigingsgebouw, zang- of musiceerlocatie, kinderopvang, bibliotheek, ja zelfs als Grand café. Het achterste deel van het kerkschip wordt in wisselende afmetingen gebruikt als (orgel)concertzaal, congres- of evenementenruimte. Het liturgische gedeelte rond het altaar blijft vanzelfsprekend bestaan. De kerk wordt weer the place to be. Voor bijbel, Bach, bieb en bier.
Mooie plannen, maar iedere Poeldijker begrijpt dat het kerkplan niet leuk is voor De Leuningjes. Het bestuur daarvan was dan ook not amused. Extra probleem bij het zalencentrum is dat eerst het asbest weg moet. Kostbaar, zelfs nu een sanering tonnen minder kost dan eerste offertes zeiden.
Onzeker blijft wat er gaat gebeuren. De verantwoordelijke wethouder is enthousiaster in verbale toelichting dan in daadkracht, het zalenbestuur is – begrijpelijk, het gaat over veel geld – nogal aarzelend.
In Poeldijk heerst ondertussen onderhuidse tweespalt. Óf je bent van de Bart óf van De Leuningjes. Een enkeling zit er schizo tussenin: Jos Vranken bespeelde decennialang het kerkorgel en was tezelfdertijd dirigent van Deo Sacrum, repeterend in het zalencentrum.
Dubbele agenda
In tijden van samenzweringstheorieën zijn sommigen ervan overtuigd dat kerk en staat heulen. Dat er een dubbele agenda is. De gemeente is namelijk direct betrokken bij de mogelijke schoonmaakrestauratie en de toekomst van De Leuningjes, maar heeft in principe niets te maken met de kerkplannen. En is ook niet van plan om daar financiële ondersteuning aan te geven, dodelijk bevreesd dat ook andere dorpskerken aan de geldbel gaan hangen. En we straks meer kerkelijke concertzalen dan inwoners hebben.
Van al die boze complotten weet de gemeente natuurlijk niets, maar je hoeft geen doorgeleerd politicus te zijn om te zien dat een Bar-Tolmai kerktheater alle andere plannen overbodig maakt. Dat je De Leuningjes dan beter met asbest en al kunt afbreken en er – Trumpiaans lucratief – nieuwe appartementen kunt bouwen. Dat de gemeente dan slechts verkeers- en parkeeraanpassingen hoeft te regelen.
Elke dorp kent zo zijn eigen iconen. Poeldijk had er twee, behoudt er één. Het zij zo, zal de een zeggen. Amen, de ander.
Rien van den Anker
De columnist schetst het dilemma heerlijk helder. Ik doe een oproep aan de Poeldijkers om toch zelf met een afgewogen keuze te komen, liefst zo breed mogelijk gedragen. Mijn ‘angst’ is dat uiteindelijk de politiek de keuze mag/moet maken en het dus in de ogen van een deel van de Poeldijkers niet goed zal doen. Een duivels dilemma of een Salomonsoordeel?
Laten we vooral kerk en ‘staat’ gescheiden houden. Dat ‘heulen’ tussen beide, dat doen Poelikers niet. Ik zou zo een ander dorp dichtbij kunnen noemen waar ik dat niet zo zeker van weet, want daar is het een geuzennaam voor de inwoners. Niet geheuld of gehuild, we blijven ons – als ‘niet-kerkelijke statelijken’ – focussen op De Leuningjes en verwachten daadkracht van de eigenaar van dat gebouw, de gemeente Westland. De verantwoordelijke wethouder komt niet uit de Poelik en heeft zijn hart daar kennelijk ook niet liggen, want talmt en talmt en wie weet dat die ook nog tijd neemt om te heulen. Je weet ‘t niet.
Inhakend op de woorden van de heer Vreugdenhil zou ik erop willen wijzen dat het Salomonsoordeel neerkomt op jij de helft en hij de helft. Alhoewel de politiek rekbaar en soms ook onberekenbaar is lijkt me een dergelijke uitspraak niet erg realistisch.