Het was zo’n leuke column geworden gisteravond. Daarin een ‘telefoongesprek’ tussen een Westlandse politicus die spontaan via Whatsapp – voor niks dus – Hillary Clinton feliciteerde met haar verkiezing tot president van de Verenigde Staten. In wat hilarisch Engels, want in die taal spreek je toch met haar. En met de bitterzoete slotsom dat zij ontdekt niet Rutte maar ene ‘Jack from Westland’ aan de lijn te hebben. ‘Congratulations, Madam President’ blijft een ongeziene column.
Voor de zekerheid, na Brexit kan immers alles gebeuren, had ik van de column ook een Trumpversie gemaakt. Met ‘in case of’ erboven, je weet maar nooit. Zeker met The Donald. Of is die naam nu ineens een belediging van een bevriend staatshoofd? ‘Congratulations, Mister President’ klonk overigens wel veel minder prikkelend.
Rond middernacht stond alles klaar, ‘Amerika kiest’ kon beginnen. Zodra er helderheid was kon de Amerikaanse ‘Wednesday Meatballday’ digitaal. Welke versie dan ook.
Bijna verguisd
De afgelopen weken heb ik me verbaasd hoe de Nederlandse pers wekenlang en consequent een zwart-wit beeld uit Amerika tot ons bracht. Trump was hell en, hoewel er ook wel wat aan Hillary kleefde, was ze in vergelijking daarmee een Angel. Alleen gistermorgen zag ik in het AD een artikel wat er zou kunnen gebeuren als Trump toch naar het Witte Huis zou gaan. En op de Nederlandse televisie werd ‘s avonds oorlogsverslaggever Arnold Karskens bijna verguisd toen hij liet weten dat het best wel eens mee zou kunnen vallen als dat zou gebeuren. Maar verder zou Hillary toch gewoon winnen. Wist iedereen!
Terwijl de Westlandse begrotingspolitiek op de achtergrond via de kabeltelevisie nog serieus meedeed met discussies over een nieuwe bewaakte fietsenstalling en hondenpoep werd het begin van politieke nacht der nachten afgewacht. Nog net niet met Cola en chips.
Het begin kwam aarzelend van start, spanning ontstond alleen door geregeld te zappen tussen NPO1, BBC World, ARD en natuurlijk CNN. Hillary kwam voor te liggen, Trump bleef achter. Vanzelfsprekend leek de wereld te zeggen.
Laf
Rond half drie was er die vreemde mengeling van slaap en vrees. Florida bleef ‘hangen’, Ohio ook, steeds meer staten kleurden qua kiesmannen rood, van de Republikeinen. Soms zes, soms acht kiesmannen, dat moest maar kunnen. Een uur later bleef de voorsprong van Trump vast, maar vanuit Californië moest toch hoop gloren. Laf besloot ik om 4 uur te gaan slapen. Voor een paar uur.
Drie uur later schrok ik wakker, hoorde dat het allemaal nog onzeker was, dat er nog staten waren die niet echt geteld waren, dat Hillary het alleen zou halen als ze die allemaal zou winnen. Ik wilde dat ik droomde, zocht het dekbed weer op.
Later bleek het onverwachte toch waarheid. Trump 279 kiesmannen, Hillary maar 228. Heel even was er nog de overweging om de Trumpversie van die column te publiceren. Hij was al minder sappig dan die over Hillary, maar toen was ‘ie eigenlijk helemaal niet meer leuk. En zelf had ik dat gehaktdag-gevoel dat ik zo graag bij anderen oproep. Ik weet nu ook hoe dat voelt. Met dank aan Donald. Sorry, Mister President.
Rien van den Anker
Westland, 9 november 2016
Ik word er stil van. De wereld hangt tegenwoordig van oneliners aan elkaar. God bless America and the rest of the world. Het wil wat zeggen als een atheïst dat zegt.