Sprookje
(Westland 6 april 2019). Jaloezie en rancune krijgen de overhand in het zo langzamerhand beschamend bizarre sprookje rond Gravin Machteld, ooit de moeder van ‘s Gravenzande. De starre, gezagsgetrouwe schepen Pierre Joie de Montagne en de rechtlijnig, ietwat letterneukende gerechtsdienaar Pietro Migliaia strijden al maanden adellijk maar venijnig om een royale, eervolle standbeeldplek. Maar ze schuren zoals alleen jezuïeten en calvinisten kunnen.
Weerloos urinoir
Anderhalf jaar terug was alles nog pais en vree toen Machteld centraal het Marktplein sierde, slechts een enkele stupide ouder liet uit protest zijn kinderen het beeld als klauterplek gebruiken. Het ging allemaal mis toen een eerdere schepen, en later Pierre zelf, de omgeving van haar standbeeld wilde verfraaien, op basis van adviezen van burgers.
Toen ontdekte het gezag dat het geregeld zatte, omwonende gepeupel helemaal niet van haar beeld hield. Het ook vaak misbruikte als weerloos urinoir. Waarna de populistische, ietwat ruggengraatloze bestuurder tot ergernis van zijn politieke liefdesconcurrent op zoek ging naar een andere plek. En die vond in een nog aan te leggen voorhofje. In een zijstraatje bij de Spaansche Vloot.
Gouden dukaten
Tot de letterneuker de gouden dukaten liet rinkelen en aan het plein het historische trapgevelhuisje kocht. Met ruime ruimte ernaast om de koperen gestalte van zijn geliefde toch weer de plek te geven die zij als stadse dorpsmoeder verdient.
Dat pikte de beteuterde, gepikeerde Pierre weer niet. In oude boeken vond hij dat het beeld eigendom is van het bestuurlijk gezag. Dat onder hem valt. Waarna hij potsierlijk een burgerlijk plakkaat publiceerde met een veto om het beeld naast Pietro’s huisje te plaatsen
Semi-bejaarden hakken
Vaststaat dat het nooit meer goed komt tussen beide grijsaards die hun semi-bejaarde hakken onverzettelijk in het strandse zand hebben gezet. Geen millimeter toegevend, elkaar niets meer gunnend.
Gevreesd moet nu worden dat Pietro’s medeminnaars barones Ingridia van Rollemade, creatief bezitster van de Machteld-sculptuur, gaan vragen een beeldkopie te maken. Anderen houden er rekening mee dat cultuurbarbaren, groeiend in het kamp van Pierre, het in depot gezette origineel onherstelbaar zullen beschadigen.
Bouke de Goedgeklede
Bemiddelende edellieden rond de nieuwe vorst Bouke de Goedgeklede hebben er bij hem al op aangedrongen de twee kemphanen tot de orde roepen. Gezien zijn degelijke achtergrond voelt hij wel iets voor een bijbels salomonsoordeel. Het beeld gewoon in tweeën hakken. Waarbij de bovenste helft gesokkeld naast dat trapgevelpandje komt. En de onderste als een soort Drents hunebedje de zijzijde van de herberg De Spaansche Vloot moet opvrolijken.
Platte volk
Het platte volk mort ondertussen voort, als in ouderwetse tijden van Hoekse en Kabeljauwse twisten. Drinkend, boerend en brakend. Niet beseffend dat het zelf de oorzaak is van deze Macht(eld)strijd toen het aangaf dat dat vermaledijde, volgens hen lelijke, beeld weg moest.
En dat het dus, ook al van alle tijden, als cultuurloos volk nu ook de opportunistische bestuurders krijgt die het verdient. Die ook gewoon Piet of Peter hadden kunnen heten. Desnoods Vreugdenhil of Duijsens.
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.