(Westland, 11 oktober 2023). Nieuws is soms echt bizar. Alweer dagenlang na de (oorlogs)aanslagen van Hamas in Israël is de (toch ook een echte) oorlog tussen Oekraïne en Rusland van de voorpagina’s verdwenen. Tussendoor, de aardbeving in Afghanistan dit weekeinde met duizenden doden en gewonden haalde die plek niet eens.
De oude, cynische, journalistieke ‘grap’ dat nieuws mede wordt bepaald door de afstand vanaf hier, gedeeld door het aantal doden daar, lijkt surrealistisch (nog steeds) waar.
Misselijkmakend
Misselijkmakend zijn de – nu al – Joods-Palestijnse reacties vol meningen; vooral in talkshows waar vooral nep-professionals met incomplete informatie precies weten wat er is gebeurd en ook stellig aangeven wat er gaat gebeuren. Zelfs een Israëlische criticaster of een Palestijnenvriend moeten toch de innerlijke beschaving kunnen opbrengen om de moorddadige Hamas-daden van het afgelopen weekend zonder schroom tot terroristische barbarij te benoemen.
Context, nuance, oorzaak komen later wel. Alsof je bij een net overleden opa eerst en vooral benadrukt wat hij verkeerd heeft gedaan, of refereert dat hij toen-en-toen toch zo fout was. Eerst maar meeleven met het verdriet.
Buitengewoon gênant
Maar buitengewoon gênant is het als een bloedige oorlog tussen Hamas en Israël in Nederland wordt omgevormd tot een bekrompen discussiestrijd rond vlaggen die symbolisch worden ingezet als teken van medeleven met wat daar nu gaande is. De kleinburgerlijk zielige, maar ineens hele grote vraag is dan: Welke vlag moet je ophangen? De Israëlische? De Palestijnse? Beide?
Al snel waren er alerte burgemeesters – want die kunnen/mogen/moeten daarover beslissen – die de Nederlandse of hun eigen gemeentevlag als joker (sorry voor de vergelijking!) halfstok gingen inzetten. Nog pijnlijker was dat de vlaggenvraag soms leidde tot urenlange, ook politieke debatten.
Laffe man
Zoals in Rotterdam waar de burgemeester in een (voor sommigen pijnlijke) brief aangaf dat hij niet wilde polariseren. Wetend dat een deel van zijn Maasstedelijke bevolking niet echt pro-Israël is. Waarna er eerst geen Israëlische, maar later toch een vlag kwam. Een Rotterdamse.
In de gemeente Den Haag kwam er trouwens ook een stadsvlag. Een twitteraar noemde burgemeester Jan van Zanen om die reden een ontzettend laffe man, een burgemeester in oorlogstijd! De kleinzieligheid kreeg in Brabant een extra dimensie na een provinciaals persbericht waarover ook weer ruzie ontstond. Of het leed ‘aan beide kanten’ wel moest worden genoemd.
Afgekeken van
Westland glipte op tactische wijze tussen al die belachelijke discussies door. Met een vooral politiek geniale vondst. Die was afgekeken van New York en Berlijn waar Empire State Building en Brandenburger Tor werden ingekleurd.
Zoals vorig jaar het Huis van de Democratie na de Russische inval in Oekraïens blauw en geel licht werd gezet, is begin deze week besloten het glazen gemeentehuis aan de Verdilaan ‘s avonds (Israëlisch) blauw en wit te verlichten.
Daarmee werd, een beetje angsthazerig, in ieder geval een (ongewenste, lastige) discussie voorkomen over wel of geen Israëlisch vlag. En ook dat mogelijke pro-Palestijnse Westlanders een in hun ogen ongewenste vlag zouden kunnen verwijderen, of meer.
Salomonsoordeel
Oudtestamentische (ook Israëlische) bijbellezers noemen dat een Salomonsoordeel, een spitsvondig besluit in een uiterst lastig geschil. Maar wat voor kleuren kies je dan als in deze oorlog – niet eens hypothetisch – nog eens duizenden doden en gewonden, vooral burgers in Gaza, gaan vallen? Bloedrood en doodzwart met daartussen witte verbandvlakken? Op groen na is dat wel de Palestijnse vlag!
De enige vlag die nu breed zou moeten wapperen is de Vredesvlag. Die is, daar kan ik ook niks aan doen, wel blauw en wit. Sommige Nederlanders gaan daar vast over zeuren.
Rien van den Anker
Het Westlandse gemeentehuis in blauw en wit. FOTO THIERRY SCHUT
Het verlichten van openbare gebouwen wordt stevig onderuit gehaald aan het slot van de column. Een compleet witte vlag is misschien het beste als onaangenaam teken dat de democratie zich over geeft.
De kop van deze column zegt alles. Terwijl daar massaal doden vallen zeuren wij hierover de kleur van herdenkingsvlaggen. En is er angst dat anderen daar dan agressief op reageren. En dat noemen we vrijheid.
Boeiende invalshoek om zo toch ook het slappe beleid van sommige overheden te kritiseren. Het kleurrijk verlichten van gebouwen als karakterloos doekje voor het bloeden.
Het gemeentehuis had eigenlijk als een protest volledig donker moeten blijven. Als teken van schaamte dat het geweld in Israël alles overschaduwt.