(Westland, 31 augustus 2016). Politieke vrienden (buiten en binnen de eigen partij) bestaan niet, net als zakenvrienden. Er is hooguit sprake van (tijdelijke) wederzijdse belangen. Bart de Wever, de Antwerpse Sjaak van der Tak maar vooral leider van de nationalistische partij NV-A, zei onlangs in mooi Vlaams: ‘Als je in de politiek vriendschap zoekt moet je een hond nemen’. Verkeerde man, goede opmerking. Dat kan ook.
Als (lokale) politici publiekelijk indringend, fel, soms schreeuwend, discussiëren, dan is er in principe niks aan de hand, dat hoort bij het spel. Veelal drinken ze daarna als collega’s samen een glaasje. Terwijl de kiezers buiten nog bebloede koppen hebben.
Wel oppassen als politici elkaar negeren, te vriendelijk tegen elkaar doen of benadrukken dat ze elkaar respecteren. Echt op je hoede moet je zijn als ze tegen beter weten in ontkennen dat er iets, noem maar ruzie, binnen de eigen partij is.
Mot
Bij Progressief Westland kunnen ze daarvan leren. Binnen die merkwaardige bundeling van PvdA en Groenlinks is mot, zo klinkt breed in de politieke circuits. Nietwaar, is de primaire reactie, ook van de (derde) PW’er, die dan al weet dat andere partijgenoten daarover eerder zijn bevraagd. Nummer vier en vijf zeggen, mogelijk geïnstrueerd, van de hoed noch de rand te weten. Op socialisten, sluit de rijen!
Doorspitten helpt, want alle linkse vrienden erkennen dat er fors is gediscussieerd. Het woord hoog opgelopen valt diverse keren, zelden zo hoog als nu is gebeurd, zegt de een. Zo zitten we nu eenmaal in elkaar, roept de ander. Jaloezie van andere partijen die ons onze successen misgunnen, wordt geroepen. Maar ruzie? Nee,hoor.
Uiteindelijk blijkt dat de genossen nauwelijks programmatische verschillen hebben, wel strategische. Met hun cruciale rol in het college (met een eigen wethouder) hebben ze, klinkt het trots, succesvol alle partijprogrammapunten binnengehaald. Nu al. Maar dat betekent dat ze richting verkiezingen 2018 veel minder dan andere partijen kunnen gaan scoren. En dat de kiezers tegen die tijd al hun succesjes zijn vergeten.
Ga je dan vanaf nu, onderuit loyaal leunend op de bank, de coalitiepartners helpen of ga je er flink tegen aan, ook tegen het college? Bijvoorbeeld tegen het kustbeleid waarover de groenroden een totaal andere mening hebben. En hoor je dan nog wel thuis in dit college? ‘Daar hebben we het niet over gehad’, klinkt het dan, te stellig.
Nerveus
Alleen al die ontkenning maakt politiek Westland, de coalitiepartijen, de burgemeester voorop, nu al nerveus. De diplomatieke massagecursus en de ‘onder-druk-wordt-alles-vloeibaar’-therapie worden weer ingezet. Achter de schermen. Als dat lukt, dan horen we er nooit meer iets van. Alhoewel, er zijn altijd verliezers die, vriendschap zoekend, eerst een hond nemen en later toch hun mond voorbijpraten.
En waar is ondertussen de rode leider El Mokaddem? Ondanks herhaalde verzoeken laat hij, vanaf het wethouderlijke pluche, niets horen. Tactisch, niet slim, daarmee geef je wel de regie uit handen. Denkt natuurlijk ook, alles wat ik nu zeg komt verkeerd over. Zoiets heette vroeger Oost-Indisch doof zijn, al weet ik niet of je dat in postkoloniale, multiculturele tijden nog zo mag noemen.
Rien van den Anker
Er is nog een oude uitspraak van de jongeheer Wiegel. “Van mekaar meugen ze niet, met mekaar deugen ze niet”.
Strategische verschillen, wat jammer. Dan doen vossen het beter. Zij jagen gezamenlijk en elke vos weet z’n eigen strategische plek en respecteert de zogenaamde hogere status van de ander. De hoogste in status (de leider) maakt de job af en draagt, als leider, het risico het lootje te leggen.