Ik ben van direct na de oorlog, opgevoed met, wat toen heette, een gezond anti-Duitsgevoel. Geen betere Duitser dan een dode Duitser, die tijd. En natuurlijk, eerst moest die – in de Tweede Wereldoorlog – gestolen fiets van opa terug. Sindsdien is er veel veranderd.
De meeste Nederlanders hebben die wereldoorlog niet eens meer meegemaakt. De babyboom-geneneratie kent de verhalen alleen nog van haar ouders. Voor de nog jongeren is WO II geschiedenis. Twintigminners met een anti-Duits sentiment zijn (onwetend) onwetend of lopen over van teveel voetbalemoties.
Berlijn
Inmiddels is Duitsland ons belangrijkste buitenlandse vakantieland; Berlijn staat al jaren hoog op onze stedentriplijst. Logisch, je krijgt ‘dort’ waar voor je geld, je wordt er veelal beleefd behandeld. Eigenlijk vinden we (de meeste) Duitsers gewoon aardig. Behoudens die enkele Schreiende Scheisskerl op de camping dan natuurlijk.
Ook onze commerciële relatie met Duitsland is nu hecht. Al heel lang is het ons belangrijkste exportland. De dagelijkse, Westlandse stroom bloemen en groenten richting oostgrens bewijst dat. Velen hebben dankzij de oosterburen brood op de plank.
Gesteggel
Al enige jaren is er in de aanloop naar 4 en 5 mei gesteggel of er dan ook Duitsers moeten worden uitgenodigd. In enkele Nederlandse grenssteden gebeurt dat al, soms zelfs ‘stiekem’.
Ik kan mij nog voorstellen dat de Nationale Dodenherdenking op de Amsterdamse Dam vooralsnog ‘Duitsloos’ blijft. Maar toen in 2011 iemand in Wageningen – waar in 1945 de capitulatie is ondertekend – voorstelde officieel Duitsers uit te nodigen, was er te veel verzet. Wel werd een jaar later in Breda de 5 mei-lezing uitgesproken door een Duitser.
Opa’s fiets
In dat veranderende tijdsbeeld lijkt het me logisch om begin mei enkele gewone Duitsers uit te nodigen. Dat kan de gemeente Westland officieel doen, als weltberühmte Grün-Port in den Niederlände. Of anders gewoon een enkele particulier.
Geen militairen, geen bobo’s, maar gewoon mensen zoals u en ik die de oorlogsverhalen ook alleen maar van hun (groot)ouders kennen. Mensen uit bijvoorbeeld vroegere Lierse en ‘s-Gravenzandse stedenbandplaatsen als Rodewisch, Grünhain-Beierfeld of Karlshafen. Of die Nette Leute die we kennen van onze vakantie. Of onze mooie exportcontracten.
En over opa’s fiets zul je van mij dan niets meer horen.
Rien van den Anker
PS. Klein detail, deze column van mijn hand is van voorjaar 2012. Gaf, toen al, tot mijn verbazing, geschokte reacties. Hoe kon ik! Die Moffen!
De wereld is sindsdien enorm veranderd. De economische crisis is voorbij, Rusland lijkt weer de nieuwe oude vijand, maar het kan ook zijn dat de VS dat wordt. Of misschien wel Groot-Brittannië.
In de afgelopen 6 jaar – zo ongeveer de tijd van de gehele Tweede Wereldoorlog – is er één ding positief verbeterd: de relatie met Duitsland. Sociaal, maatschappelijk en politiek. Ja, zelfs,
vriendschappelijk.
Die stokoude column hierboven is dus actueler dan ooit. En met alleen terug kijken naar de toekomst komt, zo leerde ons ooit een Chinese wijsgeer, de mensheid niet ver. Ook een conservatief Westland niet.
Westland, 26 april 2018