(Westland, 24 februari 2016). Het idee is volgens mij van WOS-hoofredacteur Richard Vroom, de Twan Huys van het lokale journaille. Waarom geen Correspondents Dinner waarop een ‘Westlandse burgemeester’ ongegeneerd uithaalt naar pers en politiek?
Wie neem je dan? Arnoud Rodenburg of Sjaak van der Tak? Het werd de laatste want bij de eerste weet je nooit of die aan het eind van het diner nog burgemeester is. Zo, de eerste grap is binnen.
Maar heeft Sjaak humor? Graphulp leek broodnodig. Probleem, de beste Westlandse cabaretiers Aart van den Berg en Nico Meijer zijn immers ook steunraadsleden. Politieke kloons, links en rechts. Hebben die wel lef genoeg hun eigen partijleider te schofferen? En wie mag naast Sjaak zitten? Zou hij het aandurven met de voluptueuze politica Renate van der Giessen? Sjaak zou het thuis vragen.
Humorhulpcommissie
Het koste de humorhulpcommissie, veelal gezagsgetrouwe communicatieambtenaren, geen moeite de pers af te maken. Het bubbelde er spontaan uit, genoeg voor vele speeches. Zo kreeg Groot Westland een doordenk-afzeikertje dat de krant veel dubbellezers heeft: Vaak dezelfde tekst, eerst redactioneel, verderop advertentioneel. Westlanders-websiter Harry Schonewille werd uitgetekend als een ‘scooterrijdende brandblusman, die voor een zwaailicht spaart’. Wel met een unieke site: meer reacties dan nieuwsberichten.
Natuurlijk kreeg ik ‘klapjes’, mijn columns waren (zeker in het Frans) ‘rien’. Mij een lokale, mislukte Mart Smeets noemen, die maar eens het anker moet uitgooien, vond ik sterker. De WOS ging op de hak omdat zij een nieuwe bestuursvoorzitter heeft: wéér een bankier. Terwijl het imago van die beroepsgroep nog minder is dan dat van politici en journalisten.
Overigens, Het Hele Westland wilde niet meedoen omdat de weekkrant haar journalistieke integriteit wil benadrukken. Logisch, dat deed de NRC bij Rutte en The New York Times bij Obama. Wel storend was dat humorhulpcommissielid en VVD-wethouder Peter Ouwendijk persisteerde (zo heet dat bij liberalen) AD Westland niet te noemen. Rutte had dat ook niet gedaan en zijn Grote Leider had daar ongetwijfeld goede redenen voor. Zo zei hij, wel drie keer.
Kameel
Glimlachen was het om CDA’er Piet Vreugdenhil die als politicus de laatste zes maanden in meer nieuwe broeken en jasjes is gezien dan vele jaren ervoor. Eveneens om de opmerking dat een prijs winnen in de Staatsloterij eerder voorkomt dan een raadsvergadering met een zwijgende oppositieleider Peter Duijsens.
En om het voorstel het gemeentelijke kantine exotischer te maken, omdat binnenkort ook statushoudende vluchtelingen raadsleden worden. Met Syrische voor-, Afghaanse hoofd- en Libanese nagerechten. En natuurlijk Turkse pizza voor de LPF.
Geen Jan Slagtergrapje? Nee, in college, gemeenteraad en zelfs de journalistiek was geen ‘ouwetje’ te vinden met een nieuwe, veel jongere relatie. In één geval durfden ze geen naam te noemen omdat de partner het nog niet weet.
Waarom deze grappen ‘verraden’? Omdat het Westlandse Correspondents Dinner uiteindelijk werd afgeblazen. Communicatiewethouder Mohamed El Mokaddem onderstreepte het collegebesluit poëtisch met een eeuwenoude, Marokkaanse woestijnspreuk: ‘Kwel je kameel niet, want morgen heb je hem hard nodig’.
Een kameel gebruiken als metafoor voor een gekwetste journalist of een beledigd raadslid, de humorhulpcommissie vond dat eigenlijk wel de beste grap. Unaniem.
Rien van den Anker
Zo’n Correspondents Dinner vind ik maar niks. Hulptroepen worden ingeschakeld om leuke grappen te verzinnen. Die dan van een stuk papier worden voorgelezen. Big smiles, van de oplezer en van de toehoorders.
Aan tafel, in de kroeg of in de clubkantine is vaak meer originaliteit en onvervalste humor te horen, waarbij menig bekende op de hak wordt genomen. De – vaak – vileine grappen buitelen dan over elkaar heen. En ook een pittige raadsvergadering kent humoristische momenten. Je moet alleen even opletten aan welke kant je zit. Van der Tak hoeft van mij niet op te treden.
Jammer dat het dinner niet doorgaat, er hadden leuke voordrachten en daarna leuke ontwikkelingen kunnen plaatsvinden. Jammer, jammer, jammer, het had zo leuk kunnen zijn. De Westlandse politiek is al één grote grap, maar als dit nog eens vet onderstreept zou worden, het zou genieten zijn.
Kwellen, kwelen en kwijlen, het blijft toch allemaal dweilen met de kraan open. Vermaak, woordspeling als ultiem recept tegen verveling. Helaas, wij komen zo geen stap verder en dommelen verder in onze schommelstoel.. Zolang het grote IK voorop staat worden ondertussen miljoenen euro’s verspild aan nutteloze zaken. Wie of wat gaat hier een eind aan maken? De gewone burger is de betaler, de hulpbehoevende medemens de dupe. Weet wel, de Gemeente Westland is zo sterk als de zwakste schakel.
Als oud-journalist van de Westlandsche Courant volg ik nog steeds – op afstand maar met belangstelling én plezier – het nieuws in de ‘glazen stad’. Het is jammer dat er zoveel politieke en bedrijfsmatige verwevenheid met en invloed is op de regionale media. Daarom juich ik van harte toe dat er een luis in de pels is bij het Westlandse establishment. In de persoon van oud-collega Rien van den Anker. Hij verricht die taak voortreffelijk met zijn scherpe analyses en ironische beschouwingen. Hulde aan de Westlandse ‘vrije pers’!
Als ik burgemeester zou zijn, dan zou ik in de stijl van een Correspondents Dinner op deze column reageren en de schrijver schriftelijk ‘een flinke veeg uit de pan geven’. Daarna zou ik iedereen ook eens goed laten weten hoe ik echt over de raadsleden Duijsens en Van der Meer denk. En tenslotte ook mijn wethouders eens een kritische sneer geven.
Maar ja, zo’n man is benoemd door de Koning en moet dan wel respect hebben, voor collega-bestuurders, (linkse) pers en (rechtse) oppositie.
Heel leuke column over het Westlandse Correspondentendiner. Leuke grappen, hardop gelachen. En hier en daar lekker vilein. Dus alles zat er in. En dát voor een diner dat niet doorging!