(Westland, 11 maart 2020). Maandag was het een verlate Blue Monday. Eerst was er het deprimerende MKB-fractievoorzittersdebat dat maar niet fel wilde worden en daarna een extra raadsvergadering. Half politiek Westland vond die noodzakelijk; de andere helft zonde van tijd en geld.
Het ging over arbeidsmigranten in Honselersdijk. Althans, over de gevolgde procedure en vooral de communicatie. Volgens het college en zijn coalitiepartners gingen die perfect, de oppositie noemde ze onjuist en schofferend. En vooral gedoopt in wantrouwen omdat de wethoudersclub de raad zwijgplicht oplegde en daarna het besluit nam. Stiekem omdat ze vreesden dat de oppositie het zou laten lekken. Dat laatste stak ze het meest.
Symbolisch
Procedure en (stiekeme) communicatie, alsof er raadsvergaderend in twee talen door elkaar werd gesproken. Met als dieptepunt het slotspel: 17 oppositionele raadsleden verlaten demonstratief de zaal. Procedureel niet erg chique, communicatief zeer effectief. Symbolisch was de reactie van LPF-wethouder Cobie Gardien, langs een rij lege oppositiestoelen lopend: ‘Dan vraag je een extra raadsvergadering aan en dan loop je weg’. Vertrouwen is op zo’n moment heel ver weg.
Volgende week dinsdag is er weer een normale raadsvergadering en onder beschaafde mensen zou het belachelijk zijn als er na die wegloop-demonstratie wordt gedaan alsof er niets is gebeurd. Zo niet in politiek Westland. Dus gaat het over enige tijd – een maand misschien – weer fout. In zo’n slecht huwelijk zit je bijna op de grens van fysiek geweld.
Zelfkritiek en reflectie zijn geen optie meer. De raadsverhoudingen zijn inmiddels zo verziekt dat nu al autoritair, annexerend, optreden van hogerhand dreigt. Zelf radicaal beslissingen nemen is niet alleen nodig, ook noodzakelijk eigenbelang.
Leen, ga heen!
Dat kan – hoe verdrietig ook voor de leden – eigenlijk alleen via de het wethouderscollege. Raadsleden wegsturen kan immers niet, die zijn door het volk gekozen. Pas over twee zijn er raadsverkiezingen.
De eerste kop die nu moet rollen is die van wethouder Leen Snijders (CU/SGP). Een steile bestuurder die zo orthodox de regels hanteert alsof het bijbelse wetten zijn en die totaal geen excuserende of betreurenswaardige gevoeligheden invoelt, moet weg. Zeker ook omdat hij zijn, door menigeen betwijfelde, professionaliteit verschuilt achter door ambtenaren geschreven briefjes. Leen, ga heen!
Klein voordeel, het zittende college kan zonder die ‘brokkenpiloot’ verder met de kleinst mogelijke raadsmeerderheid. Waarbij de kans groot is dat de huidige CU/SGP-fractie een college-zonder-hem blijft steunen. Maar met zo’n kleine meerderheid moet het college ook geregeld elders vrienden zoeken. En dat creëert weer vertrouwen.
Niet-confessioneel CDA-aanhangsel
Maar daarmee is het wantrouwen niet verdwenen. Meer wat politiek vastgeroest lijkt moet worden los gewrikt. Interessant is de rol van de Westlandse VVD. Die vervult nu met drie raadszetels een loyale, maar doodstille rol in raad en college. Cynisch kun je haar ook een niet-confessioneel aanhangsel van het CDA noemen.
Maar cijfermatig hebben ze een belangrijke wipfunctie. Als de VVD de oppositie ondersteunt is het college zijn meerderheid kwijt. Sommige VVD-leden vinden bovendien dat hun politici nogal kleurloos ondersneeuwen. Vinden dat zij, net als coalitiepartner LPF, vaker hun partijgeluid moeten laten horen. Soms, met de oppositie, ook boos moeten doen naar het college. Zo ontstaan er ook andere (vertrouwens)relaties.
Wethouderskandidaten
Een bij-effect van een wantrouwige coalitie is dat de oppositiekemphanen Keizer (GBW) en Duijsens (WV) politiek-zakelijk steeds dichter bij elkaar komen. Angst dat ze samengaan is overbodig, maar het politieke establishment moet inzien dat zijn macht eindig is. Ook al redenen genoeg om met ‘die andern’ eens een vertrouwensband op te bouwen.
Maar het allerbelangrijkste is nu alvast zoeken naar kwalitatief hoogstaande wethouderskandidaten. Professionele bestuurders, niet compleet afhankelijk van ambtelijke ondersteuning. Die ambtenaren op hun flikker durven te geven zonder bang te zijn dat die hen later (rancuneus) op de bek laten gaan. Die respect en vooral vertrouwen afdwingen, ook bij de oppositie. Soms droom ik daarvan, al levert zo’n Nieuwe Politieke Wereld vast saaie columns op.
Rien van den Anker
Het was inderdaad een wanvertoning, waarin het gebrek aan vertrouwen van het college naar de raad de boventoon voerde. Daarbij opgeteld een onkundige wethouder, een bijzonder stekelige fractievoorzitter van het CDA, het enige juiste dat de oppositie kon doen was weglopen uit de raadzaal en zo geschiedde.
Wethouder Snijders heeft zich als klusjesman laten misbruiken door het college. Dat is niet verstandig, hij krijgt nu de klappen. En zijn collega’s lopen in de luwte.
Het is te hopen dat de politiek het advies van de columnist gaat volgen: Weg met die man!
Wat misschien nog wel het ergste is, is dat Leen Snijders echt oprecht gelooft dat hij juist gehandeld heeft. Daarom wilde hij ook de vraag of hij de procedure betreurt niet beantwoorden. Hij vindt van niet. Maar dat zeggen had hem nog meer schade opgeleverd.
Wethouder Snijders kan na maandag beter opstappen. Da’s goed voor Westland, ook voor de SGP, maar zeker voor hem. Iedere dag botsen met je eigen integriteit, dat kun je niemand aandoen.
Het college spreekt politiek uit één mond. Als Snijders weg moet, dan het hele college.
Heel goed, ik vind ook dat Snijders beter op kan stappen.ik ben de oppositie dankbaar dat ze zo voor ons in de bres springen.
Het vertrouwen in het college tot nul-punt gedaald bij de oppositie. Daarom is het besluit om de vergadering te verlaten een heel duidelijk gebaar. Maar het college heeft boter op het hoofd.
Wat een wanvertoning. Wat een college. De heer Snijders, de scheef wonende wethouder van het Westland, moest de klus klaren. Alsof hij het vertrouwen moest wekken van het hele college. De rest bleef lekker uit de wind. Twee jaar Polen-discussie en nog geen moer opgeschote.n Wel 7 jaar onzinnige handhaving, en hierdoor burgers slapeloze nachten bezorgen. Dat de oppositie wegliep, zie ik niet als een gebrek aan fatsoen, maar meer als een protest dat het beter moet.
Leen Snijders is omomstreden een man van rotsvaste principes. Vanuit zijn achtergrond van “onwrikbare vastigheden” waaraan hij geen tittel of jota af doet en ook niets aan toevoegt. Zo handelt hij ook in het politieke leven. Tekstvast! Hijzelf presenteert zich als wet- en teksthouder. Dat zullen we de verdere raadsperiode , tegen wil en dank, moeten aanvaarden.