Tini van Daalen – van der Meer 1931 – 2015
Haar man Jan is van de voetbal; zij van de kerk. Jarenlang is ze ouderling; bij dominees Holst, Loor, Boogerd en Cnossen. De laatste noemt haar ‘Het vliegend evangelie’, omdat ze met haar sportieve auto cassettebandjes met daarop de kerkdienst rondbrengt naar mensen die niet naar de kerk konden komen.
Later doet ze ook het bejaardenpastoraat. Heel belangrijk is die reis naar Israël met een groep gemeenteleden; ze heeft een groot hart voor het Joodse volk.
Religieus is ze vaak stellig, over sommige zaken is het met haar moeilijk discussiëren, anderzijds wil ze anderen zo graag van haar – charismatische – gelijk overtuigen.
De scheidslijn kerk en voetbal loopt dwars door het gezin. Vader Jan – inmiddels zaterdag afdelingsvoorzitter – gaat zondags wel naar de voetbal, alleen om te kijken. Na het winnen van een loterijprijs koopt Jan een nieuw, digitaal voetbalscorebord; er gaat een gelijk bedrag naar de kerk.
Martijntje Cornelia (‘Tini’) van der Meer is vernoemd naar haar oudere broertjes Cornelis en Martinus die heel jong zijn overleden. Haar vader is tuinder in de Bospolder Honselersdijk, vooral druiven en tomaten, al vroeg met stookglas.
Na de lagere school – het is oorlog – gaat Tini thuis in het huishouden, doet veel naai- en verstelwerk. En ze leert druiven krenten, als geen ander. Ze is dan al een zorgzaam type, staat voor iedereen klaar. Veel, veel later zorgt ze, lang en geduldig, voor haar oude ouders.
In 1948 ontmoet ze Naaldwijker Jan van Daalen, zoon van een groente-exporteur. Het is snel dik aan, maar het duurt jaren voordat ze kunnen trouwen. Hij moet eerst als militair verpleegkundige, vanwege de politionele acties, naar het voormalig Nederlands-Indië; meer dan twee jaar is hij van huis.
Na de trouwerij op 18 december 1952 gaan ze (in)wonen in de Bospolder bij Tini’s ouders. Hun huis is de voorkamer en een getimmerde slaapkamer. De keuken wordt met de ouders gedeeld. Hier wordt hun zoon Gerard geboren. Enige jaren later verhuist het gezin naar de Naaldwijkse ‘s Gravenzandseweg, naar de eerste etage van Jans ouderlijk huis. Hier komt dochter Carla ter wereld.
In 1962 is er eindelijk een eigen huis, aan de Naaldwijkse Kruisweg. Er komen nog twee kinderen: Jacqueline en Marck. Inmiddels zijn er vijf kleinkinderen.
Tini is fulltime moeder, maar wel een nieuwsgierige; de veeldelige encyclopedie wordt meer dan vaak gebruikt. ‘Ze wilde graag alles weten, zocht ook gelijk alles op.’
Tini is in Naaldwijk vooral bekend als ‘die mevrouw met het opgestoken haar’. Bijna dagelijks gaat ze naar de kapper, ook omdat ze graag sociale contacten onderhoudt en zoals Gerard vertelt ‘omdat ze er graag bij wilde horen.’ Op de Kruisweg staat ondertussen een vleugel, de drie oudste kinderen krijgen verplicht pianoles. Dat hoort bij een goede opvoeding, zei ze dan.
Tini heeft ook humor, dé familiegrap gaat over de man die haar vroeg of ze de Dikke van Dale wilde kopen. ‘Die hebben wij al’, zei ze ad rem.
Maar Tini kan ook gepast brutaal zijn, een beetje ondeugend zelfs. Tini kent zo haar typische eigenaardigheden, weet haar omgeving. Voor haar is bijvoorbeeld parkeren geen probleem, gewoon voor de deur, bij familie, vrienden of de kerk. Onderweg een sanitaire stop voor Tini, betekent onmiddellijk stoppen. Waar dan ook.
Het is voor haar een ware sport om kortingen te bedingen en te zoeken naar afgeprijsde artikelen. Een in haar ogen te duur gebakje of ijsje betekent dat de lepeltjes en vorkjes mee naar huis gaan, als souvenir.
Haar favoriete (Indonesische) restaurant is Bali in Scheveningen. Het Javaanse personeel weet tevoren al dat Tini een doggy bag gaat vragen. Omdat vader Jan altijd teveel bestelt. Dit tot genoegen van de kinderen die nog dagen thuis Indisch eten.
Vakanties zijn vrijwel altijd met de auto, Jan vindt vliegen niks. Toch zijn er reizen naar de Nederlandse Antillen en Amerika. Maar familietrips gaan vooral naar appartementen in Duitsland, Zwitserland of Oostenrijk. En naar familie in Engeland die daar in de jaren dertig naartoe is geëmigreerd.
In april 2003 overlijdt Jan, haar steun en toeverlaat. Zonder hem is de wereld heel veel leger. De laatste jaren tobt ze meer en meer met haar gezondheid. Haar oprechte, soms nadrukkelijke religieuze denken maakt het voor haar kinderen en anderen niet altijd gemakkelijk om even ‘gezellig langs te wippen’. Kort na een hersenbloeding is het voorbij. ‘Het is goed zo’, staat op de rouwkaart.
Rien van den Anker
Tini van Daalen – van der Meer, is geboren op 17 januari 1931 in Honselersdijk; zij is 27 januari 2015 overleden in Delft.