je suis rien

(Westland, 8 oktober 2025, nummer 521). De tientallen Westlandse stembureaus waren ook dit jaar weer allemaal bemand en bevrouwd. Het valt mij iedere keer op dat, als je dan daar binnenkomt, de grijze koppen overheersen.
En dat het eigenlijk bijna altijd dezelfde type mensen zijn, die ik ook nog niet eens goed kan beschrijven. Aardige mensen die zeer beleefd of je naam en identiteit controleren. Jaloersmakend is het tafeltje naast de stembus waar iemand volgens mij alleen maar kijkt wat er gebeurt. Voor die persoon moet de dag wel heel lang duren.

Zeurpieten die soms gelijk hebben
Elk stembureau moet behalve goed tellen ook een proces-verbaal maken met de hoofdstukken ‘bezwaren’ en ‘onregelmatigheden’. Leuk leesvoer maar je moet wel zelf uitzoeken in welk stembureau een en ander is gebeurd. Dat lukte AD-journalist Mina Emad handzaam.
Maar onderschat niet wat al die aardige ‘stembureauzitters’ zo’n hele dag voor een vrijwilligersvergoeding moeten ondergaan. Veel stemmers behoren tot de categorie zeurpieten, sommigen hebben (een beetje) gelijk.

Stemmen zonder gordijntjes
Dan ga je bijvoorbeeld bezwaar maken dat er geen gordijntjes voor de hokjes hangen omdat er dan te weinig privacy zou zijn. En ook zeuren dat de leden van het stembureau dan kunnen meekijken. Terwijl die zich verdedigen dat het juist hun taak is om te kijken of er iemand in het stemhokje aanwezig is.
En natuurlijk werd er gemopperd over dat gigantisch grote stembiljet dat bijna een tafellaken is. Waarop bovendien nogal kleine letters staan.

Twee bolletjes rood
Bij de ‘onregelmatigheden’’ is het soms lachen. Daar wordt gemeld dat er is geconstateerd dat een mevrouw met een volmacht voor een andere burger op de twee gekregen stembiljetten elke keer twee bolletjes heeft rood maakt. Paniek in de tent, maar daarna worden die stembiljetten heel officieel onbruikbaar gemaakt en krijgt de ‘foute stemmer’ twee nieuwe stembiljetten. Probleem opgelost!

Stembiljet mee naar huis?
Een olijke stemmer heeft ondertussen bij een ander stembureau een PVV-tasje aan de voordeur gehangen, mogelijk heeft dezelfde dader ook al op de borden buiten het stemlokaal met stift de naam van diezelfde partij geklad.
Onduidelijk is hoe dat is gegaan maar weer een andere kiezer heeft het stembiljet verwisseld en wilde stemmen met zijn de kandidatenlijst. Maar echt leuk moeten de discussies zijn geweest met de man die het stembiljet uit het stemlokaal wilde meenemen. Nadat hij erop is gewezen dat een meegenomen stembiljet niet later kan worden ingeleverd koos hij er toch voor om dit te doen! Naar huis?
En natuurlijk waren er ook nog kiezers die per se hun biljet goed in de stembus wilde duwen en daarbij met hun vingers klem kwamen te zitten. Onduidelijk is of er doden en gewonden zijn gevallen..

Cor slaapt weer rustig
Het CDA-raadslid Cor van der Mark kan voorlopig weer rustig slapen, zijn Perdiksepad is bijna klaar en binnenkort kunnen wandelaars weer genieten van een tochtje over dit aloude kerkenpad.
Lang was onduidelijk of en wanneer het pad (van De Lier naar Maasland) dat al op historische kaarten uit 1712 is te vinden, weer zou worden afgemaakt. Dat dreigde niet te gebeuren omdat ‘er een gans in de weg zat’. En de aannemers niet meer leken terug te komen om het karwei verder te klaren.

Politieke palmares
Maar Cor zou geen Van der Mark zijn als hij niet gewoon maar steeds volhield. En met succes. Hoewel wat later dan gepland, maar soit. Een kniesoor die …
Dat de realisatie enigszins is vertraagd komt hem waarschijnlijk goed uit want binnenkort komen er weer raadsverkiezingen en dan moet Cor (ook) aan zijn eigen politieke PR denken.
De officiële opening van het Perdiksepad is, zo gok ik maar, zonder twijfel begin maart. Zodat Cor het pad electoraal op zijn politieke palmares kan zetten.

De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.