Moties
(Westland, 10 november 2018). Een motie is een uitspraak van de gemeenteraad, een wens, een verzoek of een opdracht. De meeste zijn gewoon moties, soms zijn ze van afkeuring of wantrouwen. Vroeger vond een wethouder dat pijnlijk, nu gebeurt het zo geregeld dat hij/zij er niet echt meer mee zit.
Tijdens de Westlandse begrotingsbehandeling deze week waren er maar liefst 58, een recordaantal. Bij de stemmingen was het, vooral voor de burgemeester, maar ook voor raadsleden, goed opletten. Soms ging het bijna fout. ‘Nee, nee, ik ben toch voor. Ik dacht dat we al bij de volgende waren…’
Codes
Een bestuurscollege kan zo’n motie zomaar terzijde schuiven, zelfs als die unaniem door raadsleden is aangenomen. Vaak wordt er in een soort codes op gereageerd. Zo noemt een wethouder een motie heel neutraal ‘van de raad’, soms wordt het woord ‘instemmend’ gebruikt. Heel vaak wordt zo’n motie ‘ontraden’, niet altijd met een argumentatie. In het verleden zei een wethouder nog wel eens dat hij een motie zou overnemen. Dat gebeurt niet meer, want dan zit hij er aan vast.
Veel politieke partijen zijn, vooral via sociale media, glanzend trots dat hun moties zijn aangenomen. Terwijl het gewoon ‘dooie mussen’ zijn. Ze weten maar al te goed dat ze meestal in de bureaula van een wethouder terechtkomen. Onderin.
Central Park
Een goed voorbeeld is de D66-motie om van de open plek aan de Verdilaan in Naaldwijk, waar het vorige stadhuis stond, een Central Park te maken. Die wordt dan door wethouder Leen Snijders (SGP/CU) ontraden, maar toch met 30 raadsstemmen voor en 9 tegen aangenomen.
De wethouder zegt dan doodleuk dat hij zijn bestaande plan voor een fietsenstalling, een openbaar toilet en een twintigtal parkeerplaatsen doorzet. Wel zegt hij toe de motie mee te nemen bij de ontwikkeling van het gebied tussen De Naald en supermarkt AH. Maar dat kan nog wel even duren. Hup, in die bureaula.
Statushouders
Datzelfde lot, maar iets anders, treft de motie om statushouders geen voorrang te geven op de woningmarkt. Die wordt ondersteund door de drie lokale partijen (en dus aangenomen), maar wethouder Ben van der Stee (LPF) weet, net als iedereen, dat hij die niet kan uitvoeren omdat hij dan de wet overtreedt. Een legale vluchteling niet huisvesten kost hem – ons dus – duizenden euro’s (boete)geld.
Gelukkig voor de wethouder zijn er steeds meer gemeenten die van die voorrangsregel af willen. Zodat die mogelijk verdwijnt, of verandert. En ja, als dat lukt, dan komt ineens die weggestopte motie weer tevoorschijn. ‘Alstublieft, lieve raad, kijk eens hoe goed ik ben’.
Schrappen
Wie cynisch is zal nu concluderen dat dat motie-gedoe deels een politiek spelletje voor de bühne is. Om kiezersachterbannen tevreden te stellen, om weer eens de media te kunnen halen. Dat klopt, maar anderzijds, sommige moties worden ook terecht weer afgeschoten, zijn onrealistisch, kosten (te) veel geld.
Inmiddels zijn er steeds meer wethouders die (politiek en slim) op een motie reageren met de vraag: ‘Zegt u zelf maar wat ik moet schrappen om het te kunnen betalen.’ Heel vaak blijft het dan vanuit de raad erg stil.
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.