‘Het werd tijd’
(Westland, 30 juni 2018). ‘Het werd tijd’, zei schrijver Tommy Wieringa – in maart nog de literaire hotspot van het Westlandse Boekengala – na de aanslag dinsdag op De Telegraaf in Amsterdam.
Even later zei hij dat dat ook geldt voor de eerdere aanslag op de Nieuwe Revu. Twan Huys (ex-NOS, nu RTL4) liet als goed betaalde congresvoorzitter de misplaatste grap lopen. Kwam verkrampt niet verder dan: ‘Dit gesprek is niks mis mee, volgens mij, althans wat jij zegt’.
Voor veel geld laat je klaarblijkelijk journalistieke principes als kritisch zijn gewoon varen. Minister Kajsa Olongren (binnenlandse zaken) noemde de grap ‘ongepast’.
Westlandse wethouders
Het gebeurde op het Maastrichtse jaarcongres van de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG), met een zaal vol burgemeesters, wethouders en bestuurders. Gezien het applaus en het gelach konden die Wieringa’s grappen wel waarderen, terwijl ze zelf zo ongeveer de meest bedreigde diersoort in Nederland zijn. En uit eigen ervaring weten wat bedreigingen en aanslagen zijn.
Alle Westlandse wethouder waren – zonder burgemeester Agnes van Ardenne – op het VNG-congres aanwezig, zaten ook in de zaal. De gemeentelijke voorlichting kan niet melden of onze Karin, Coby, Piet, Ben, Pieter en Leen ook gelachen en/of geklapt hebben. Bij drie van hen vermoed ik van wel, bij twee denk ik niet. En de laatste ook niet, maar die begreep de grap niet.
Gasluchtje
Collega Bart Lelieveld gaat na zo’n zeven jaar weg bij de Westlandse AD-editie. Volgens een aloud gebruik laten lokale politici dan, bedrieglijk echt, weten dat te betreuren. Sommigen zeggen dan hem als betrouwbaar en eerlijk journalist te zullen gaan missen. Meer beledigend kan bijna niet.
Traditioneel laat zo’n journalist bij vertrek nog één keer een primeur achter. Bart liet Westland – samen met collega Rianne de Zeeuw – donderdag nog een geschreven poepje ruiken: de NAM gaat nog meer in onze bodem wroeten. Een poepje met een gasluchtje dus.
Politie(k)
Bart stapt journalistiek over van de Westlandse politiek naar de Haaglandse politie. Bij dezelfde krant wordt hij, zoals dat nu heet, crime reporter in de regio Den Haag, ook in Westland.
Het scheelt maar één letter, maar het is wel een wereld van verschil. Nooit meer donker dromen van talloze raadsvragen van Peter Duijsens. En nooit meer zweetbadend wakker worden met Karin Zwinkels en haar tuinbouwsprookje. Hij zal die ‘criminelen’ aan de Verdilaan nog missen!
Ambtelijk taalmaatje
Er zijn ongeveer 16.000 Westlanders die moeite hebben met lezen, schrijven, rekenen of digitale vaardigheden. In het project Taalmaatjes geven vrijwilligers soms wekelijks een uur lang ‘les’ aan statushouders, arbeidsmigranten of taalarme Nederlanders. Elf gemeenteambtenaren hebben dat het afgelopen half jaar ook gedaan. Wie wel eens ambtelijke stukken leest, mag het ergste vrezen.
Ik hoor al een Syrische of Somalische landgenoot bij de bakker: ‘In antwoord op mijn bezoek zou ik u willen vragen twee bruine broden en 3 krentenbollen in te pakken. Hoogachtend. Dank u wel’.
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.
Ik denk dat onze Karin, Coby, Piet, Ben, Pieter en Leen ook gelachen en/of geklapt hebben tijdens dat VNG-congres in Maastricht. En ik denk dat onze Karin, Coby, Piet, Ben, Pieter en Leen zich er niet eens voor schamen, maar het wel ontkennen. En, gelukkig voor hen, er zijn geen duidelijke beelden van.
Ik wil vanaf deze plek dank zeggen voor de manier hoe Bart Lelieveld als journalist de politieke chaos in Westland heeft verslagen. Wat hij hier heeft geleerd kan hij goed in zijn nieuwe vakgebied gebruiken.