Zwevend

(Westland, 15 maart 2017). Wethouder Mohamed El Mokaddem, zo ongeveer de laatste Westlandse socialist, belde me als eerste, direct na het bekend worden van de uitslag. ‘Goed gedaan, Rien’, klonk hij bijna Ruttiaans, lachend dus. De smartphone kon zijn salvo nog net aan.
Zelfs Westlands CDA-voorman Piet Vreugdenhil sprong amicaal over zijn eigen schaduw en feliciteerde mij whatsappend. ‘Het Westland is trots op je’, schreef hij terwijl er bij mij plaatsvervangende schaamte opborrelde. ‘Ik had zoiets ook niet verwacht’, reageerde ik tegennatuurlijk devoot, ‘maar ik ben er wel blij om. Kunnen we eindelijk aan een mooie toekomst van dit land, van deze planeet, gaan werken.’
Gôh, ik begin ook al zo te praten. Net als zij.

Ook een Mark
De winst voor onze club was niet geheel onverwachts, samen met mijn team hadden we het al wel zien aankomen. Maar dat die zo groot zou zijn! Dat had zelfs onze grootste optimist – toevallig ook een Mark – niet voorspeld.
Ja, en dan nu aan het werk, had ik nog lallend geroepen bij het laatste biertje. De wereld aan je voeten. Geen mini-gezeur meer over Horticampus, lege Tuinen of verbrede Veilingroute, nu gewoon aanpakken in Groningen, in Oekraïne, als het moet, ook in Turkije. Echt op niveau discussiëren met Merkel, Trump of Poetin. Vergeet het infantiele geleuter van regionalo’s als Duijsens en Ouwendijk. Twee gemeentehuizen, omgevallen bomen rond een pinautomaat! Waar gaat het in godsnaam over?

Harde realiteit, we zijn niet de enige winnaars. Zoals veel Westlanders al hoopten is Karin Zwinkels glansrijk met voorkeurstemmen gekozen. Met bijna evenveel stemmen als haar – ineens zo humoristische – CDA-voorman Sybrand van Haersma Buma. Dat was wel even slikken. Voor hem. Voor haar. Ook voor ons.
Westlander Arne Weverling haalde eveneens de eindstreep. Met dank aan Geert Wilders die, nog net voor die Turkse crisis, in een Haags café het bezoek had opgejut met de vraag: ‘Willen jullie hier meer of minder Westlanders?’
Stom natuurlijk, want lang, heel lang, schalde het ‘Minder, minder, minder’ over het Haagse Plein. Maar het leverde die bofkont Arne wel veel extra stemmen op. Nu maar net zoveel gaan lachen als de Grote Baas en zijn verdere kostje is gekocht.

Jeetjedepeetje
‘Hoe nu verder?’ schiet plotseling door mijn hoofd. Grote kans dat ik misschien ook nog iets met een formatie te maken krijg. Moet ik mogelijk mee gaan beslissen wie van die twee gekozen Westlanders tuinbouwminister moet worden. Hangt Sjaak van der Tak dagelijks aan de lijn dat hij best wel een plekje in ons kluppie wil hebben. ‘Je kent me al zo lang, Rien, je weet toch wat je aan me hebt.’ Ik zag net zelfs het nummer van VVD’er Pieter Varekamp op mijn telefoon. Jeetjedepeetje!
Dan ineens wakkert de wekker me, schel en indringend, acht uur. Op de radio klinkt dat vandaag de laatste kans is. Vandaag? Woensdag? Verkiezingen! De stembussen zijn al een half uur open. En ik weet nog steeds niet wat ik moet gaan kiezen. Een qua humor geïntegreerde Turkse vriend probeerde me gisteren nog op te monteren: ‘Erdogan, misschien?’
Ik draai me nog maar een uurtje om. Zalig zwevend.

Rien van den Anker