Lief dagboek

Lief dagboek. Ik weet het, ik erken het, ik heb je verwaarloosd. Had veel eerder van me moeten laten horen. Maar ja, het was de afgelopen tijden niet alleen druk, ook hectisch. Zo onaangenaam, dat ik je er niet mee wilde, durfde lastig te vallen.
Achteraf bekeken, lief dagboek, had ik eigenlijk niet aan dat hele waarnemend burgemeesterschap moeten beginnen. Maar ja, dan belt zo’n commissaris van de koning, doet een dringend beroep op je. Dan moet je als partijlid sterk in je schoenen staan.
Ik neem hem wel kwalijk dat hij tevoren zo weinig heeft verteld over de politiek verziekte sfeer. Ik schrok ook van de nog zo aanwezige machtsarrogantie binnen mijn eigen partij. En dat wederzijds respect soms totaal ontbreekt.

Ingeluisd
Verwijten, lief dagboek, ook naar mijn voorganger. Ik wist van de voortslepende Wateringse asbestzaak, van de ontslagen griffier-affaire, niet dat het zo diepgeworteld zat. En over die Kwekers in de kunst, daar is zoveel gebeurd dat ik zelfs geen kans kreeg een oplossing te vinden.
Verschrikkelijk was onlangs die clash rond wethouder Snijders, maar ik kom me niet meer inhouden. Ik was zo boos dat zoveel raadsleden hem ongefundeerd door het slijk haalden. En dat journalisten zich daarvoor lieten gebruiken. Toen een raadslid begon over excuses naar hem maken was het eruit voordat ik wist: ‘Dat vind ik ook, ook aan zijn familie.’ En dat daarna iemand mijn onafhankelijkheid ter discussie stelde, hoe durfde hij? De blaag!

Niet slechter
Ik neem mezelf kwalijk, lief dagboek, dat ik oprecht dacht dat het na de gemeenteraadsverkiezingen beter zou worden. Mooi niet, het bleef bij stuivertje wisselen binnen het college; qua respect is er toen niets veranderd. Pijnlijk was wel het cynische compliment dat een partijgenoot zei dat de bestuurscultuur in mijn periode in ieder geval niet slechter is geworden.

Toegegeven, ik ben ook wel stom geweest, eigengereid. Journalisten van Een Vandaag wegsturen, persregels willen instellen. In discussies tegen beter weten in dwars blijven, bijna stampvoeten en dan ineens sorry zeggen, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
En dan die pijnlijke rapporten over mogelijk bestuurlijke onverkwikkelijkheden en lekkende raadsleden, die uiteindelijk niks opleverden. Daar wegen die paar successen als vuurwerkvrije zones, andere feestweken en een evenemententerrein niet echt tegenop.

Brutus
Lief dagboek, ik weet dat mijn enthousiasme de afgelopen maanden per dag zichtbaar minder werd. Ik overwoog soms om het bijltje erbij neer te gooien. Terugkijkend op de afgelopen veertien maanden kan ik niet zeggen dat ik er gelukkiger op geworden ben.

Maar echt erg waren die krenkende raadsvragen afgelopen maandag. Als zou ik een 65-jarig huwelijkspaar niet hebben willen bezoeken omdat een van hen in een Haags verpleegtehuis verblijft. Publieke fractievragen, niet even gewoon een collegiaal belletje, ook nog eens gesteld door mijn politieke kompaan Van der Mark! Zo moet Julius Caesar zich hebben gevoeld toen zijn beste vriend Brutus hem neerstak. ‘Ook gij, Cor?’, gonsde het maar door mijn hoofd.

Vlaardingen
Maar ik ben niet rancuneus, ook niet naar al die lieve Westlanders die zo paradoxaal zijn. Enerzijds zo warm en hartelijk, anderzijds ook de achterban van deze versjteerde lokaal politieke wereld.
Nooit eerder heb ik zo terugverlangd naar mijn Vlaardingen. Nog zes dagen, dan is het voorbij. Ongetwijfeld zal een aantal Westlanders dat niet betreuren. Alleen tegen jou, lief dagboek: Ik ook niet.

Je vriendin Ardennetje
(Vrijmoedig opgetikt door Rien van den Anker)
Woensdag 12 december 2018