Honderd dagen Agnes

3 jan

(Westland, 4 januari 2018). Honderd dagen zit ze er nu. Formeel waarnemend, maar verder gewoonweg als burgemeester Agnes van Ardenne. Het was wennen, wennen en wennen. Voor haar, voor Westland, (ongetwijfeld) voor politici, ook voor mij. Twee keer ben ik zweetbadend wakker geworden, dromend dat ik brodeloos zou raken.
Met haar kwam een nieuw, tijdelijk, tijdperk. Met een totaal andere gemeentelijke hoofdrolspeler. Anders dan haar voorganger, vrouw, meer intro- dan extravert, ander karakter, een heel andere stijl.

De eerste maanden als Westlands eerste burger heeft ze, zo zegt ze zelf, ervaren als een warm bad. “Een feest van herkenning. Waar ik ook kom (bij families, politiek, bruidsparen), ik voel mij steeds meer verbonden met de Westlanders.”
Een mooi, bijna lief antwoord. Maar in de politiek, ook die van een waarnemer, zijn de eerste honderd dagen cruciaal. Dan moet je exact weten hoe de hazen lopen, moet de wereld weten waar jouw (nieuwe) piketpaaltjes staan en doordrongen zijn dat ‘toen’ voorbij is en dat ‘nu’ nu is.

Flauwekul
Politiek gezien is dat warme bad flauwekul. In mijn woorden, ze kwam terecht in een wespennest, hangend in een slangenkuil, midden in een mijnenveld. Natuurlijk, ze heeft goed rondgekeken en geluisterd, in zekere zin rust gebracht. Al kwam dat aanvankelijk ‘omdat vreemde ogen dwingen’. Dat effect is inmiddels tanende.
In de raadsverhoudingen heeft zij de, vroeger bijna vanzelfsprekende, uitslaande branden enigszins kunnen dempen, maar ze kon niet voorkomen dat het vuur onderaards verder smeult. Dat dat, richting raadsverkiezingen van 21 maart, op zeker weer gaat vlammen.

Als burgemeester staat zij haar mannetje, op haar manier, met de uitstraling van een gedecideerde docente. Met de neiging altijd het laatste woord te willen. Ik ken dat, weet daar zelf alles van. Op het oog lijkt ze (nog) enige moeite te hebben met het lokale dualisme; ook actief omgaan met de media valt haar niet licht.
Vastberaden en doortastend, iemand die niet van gezeur houdt, wel van iets meer snelheid in de discussies, soms een beetje leuk, maar dan niet altijd begrepen, geregeld kortaf, tot bits toe. Hoewel dikwijls diplomatiek, weet je gauw genoeg wie ze mag. Of niet.

Knopen doorhakken
Soms is ze helder, niet echt uitgesproken, eerder formeel. Dan klinkt er: “Ik wil bijdragen aan een sterke raad, een sterk college van burgemeester en wethouders en een sterke ambtelijke organisatie. Daar moet iedere dag in geïnvesteerd worden. Daardoor wordt Westland veiliger, economisch sterker en sociaal vitaler. Dat is in het belang van Westland, want Westland heeft een sterk bestuur en sterke organisatie nodig, waarin geen onderscheid wordt gemaakt en waar we er voor iedereen op dezelfde wijze zijn.”

Wie dacht dat ze in haar Westlandse burgemeestersbestaan knopen zou doorhakken, eventuele lijken uit de kast – van haar voorganger – zou opruimen, zodat haar opvolger met een schone lei zou kunnen beginnen, komt vooralsnog bedrogen uit. Agnes is geen tussentijdse ‘voetveeg’ die alle rotzooi uit het verleden opruimt. Gelijk heeft ze!
Bekende zaken als de weggestuurde griffier Broekema, de nasleep van de Wateringse asbestbrand, maar ook de rel rond de Kwekers in de Kunst, laat ze ogenschijnlijk bewust liggen. Mogelijk tot vreugde van politieke partijen als haar CDA, die tot de verkiezingen liever rust in de tent willen.

Gewoon gewoon
Het is haar verantwoordelijkheid om die gemeenteraadsverkiezingen in goede banen te leiden, laat ze weten. Zij vertrouwt erop dat iedereen die kan en mag stemmen naar de stembus gaat, ondersteunt de uitbreiding van het aantal stembureaus. Dan weer formeel: “De nieuwe gemeenteraad gaat zich buigen over een nieuwe burgemeester. Ook dat zal ik begeleiden. De eerste stap is het maken van een profielschets. Eind 2018 moet er een nieuwe burgemeester zijn.”

Zo gaat ze – onverstoorbaar – door, zoals zij vindt dat het moet, en hoort. Gewoon gewoon is haar motto. Zo leeft ze bescheiden in hartje Naaldwijk, groet ze beschaafd iedere passerende burger, gaat ze dagelijks goedgemutst naar haar, zonder twijfel propere, burgemeestersbureau en bezoekt jubilerende echtparen. Op de fiets, door weer en wind. Vooral waarnemend.

Rien van den Anker

Een gedachte over “Honderd dagen Agnes

Laat een reactie achter bij Ineke van der Knaap Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>