(Westland, 8 augustus 2018). Wat bezielt een succesvolle Westlandse tuinder om miljoenen snoeptomaatjes, Tommie genaamd, gratis weg te geven? Dat ze bijna rimpelen, kwalitatief geen Tommie meer zijn, en dus niet naar de supermarkten kunnen?
Vroeger draaiden producten op de veiling door bij overdadige aanvoer. Omdat de prijzen dan te laag waren. De tuinder werd uit een apart potje gecompenseerd en de doorgedraaide tomaten of andere groenten werden afgevoerd ter compostering. Dat lijkt zonde, maar was wel de (economische) redding van menig tuinbouwbedrijf.
Tegenwoordig zijn er allemaal vaste (prijs)afspraken met supermarkten en die zorgen er ook voor dat er alleen maar echte Tommies in de schappen komen. En zeker geen kromme komkommers.
Maar wat doe je, na een hittegolf, met te snel gegroeide, bijna gerimpelde rode bolletjes? Weggooien is zonde, moet die tuinder in navolging van Appie hebben gedacht. Maar waar die laatste korting geeft bij een naderende houdbaarheidsdatum, nam de Tommieman zijn verlies en gaf ze weg. Gratis. Om voedselverspilling tegen te gaan, je zou het bijna geloven.
Tuinbouwsinterklaas
Want gul weggeven heeft namelijk ook voordelen. Scheelt veel tijd, werk en geld; het composteringsbedrijf komt niet voor niks. Grote kans dat je als tuinbouwsinterklaas veel vrije publiciteit binnenhaalt. Ook een soort Westland Marketing!
En verder is het – ik ben slecht denkend – een mooi pesterijtje naar die zo scherp calculerende supermarkt. Omdat je weet dat al die ‘euroloze’ klanten daar eventjes geen snoeptomaatjes halen.
Natuurlijk, hij had er – om de schade te beperken – samen met de overkoepelende supermarktorganisatie een nationale kortingsactie van kunnen maken. Hij had ook àlle Nederlandse voedselbanken, exclusief met voorrang, bakken met Tommies kunnen aanbieden. Of hij had ze in strengen, langs de Varend Corsoroute, voor één euro voor het goede doel kunnen verkopen.
Luizenmoederstijl
Het pakte allemaal anders uit, bij de supermarkt hebben ze nu de pest in, de publiciteit viel tegen, was zelfs kritisch, en bij die weggeef-tuinbouwbedrijven kwamen hordes menselijke sprinkhanen. Als een plaag. Met dozen, emmers en zakken. In een Verstappentijd was alles weg. Na afloop klonk: ‘We zijn heel blij: ons doel is bereikt!’
Wel heel naïef, bijna onnozel, want die tuinder moest wel ijlings zijn kostbare kratjes redden, voordat ook die in Dacia of BMW verdwenen. Zag ineens Hollandse hebberigheid in Luizenmoederstijl: Een bakfietsmoeder die twee kinderen op het gratis graaisel zette en thuis merkte dat de soep al bijna klaar was.
Tommietroela’s (m/v)
Hoorde talloze beschamende, leugenachtige rotsmoezen. Waarom ze niet twee maar ongegeneerd drie volle AH-zakken met tomaatjes inlaadden? ‘Soep koken, voor de hele buurt’, riep een moeder bij wie je zeker weet dat ze haar overbuurman niet eens kent. ‘Voor al mijn vrienden’, verklaarde zo’n kalend type, met slechts kennissen.
Een keurige dame zou er wel tomatenpuree van maken; met de meegenomen hoeveelheid kan ze tot 2026 pizzabodems insmeren. En de man die maar zei ‘Voor opa’, oogde als iemand die hem net vorige week had begraven. Het kan niet anders dat die ‘groene’ tuinder zijn geloof in de goedheid van de mens volkomen is kwijtgeraakt.
Veel Tommietroela’s (m/v) hebben inmiddels thuis ontdekt dat die twee rood besmeurde t-shirts nooit meer wit worden. En hebben talloze, gerimpelde, tomaatjes na twee dagen gewoon weggegooid. Wel heel milieubewust, in de groene bak.
Rien van den Anker
Ik denk dat deze tuinder het heel goed bedoelde, maar zich heeft vergist in de hebberigheid van sommige mensen. Ik zou me daar ook in vergissen en heb me ook verbaasd, bij het lezen van de berichtgeving dat mensen met zeer grote hoeveelheden aan de haal gingen.
Wat jammer dat in het verhaal op geen enkele wijze aandacht is dat op deze wijze voedselverspilling wordt tegengegaan. Steeds meer organisaties, waaronder ook Rabobank zijn daar mee bezig. Had een positieve draai gegeven aan het verhaal.
Voedselverspilling tegengaan moet wel de bedoeling zijn geweest, maar de tuinder had moeten beseffen dat je met veel gratis spul de handel van anderen verziekt. Ik denk dat de man wel anders zou piepen als zijn concurrenten ineens ook tomaatjes gratis gaan weggeven, terwijl zijn eigen tomaatjes duur bij de supermarkt liggen.
Ik schaam me voor mensen die alle vormen van beschaving terzijde gooien als er iets gratis is te halen. Maar ik krijg ook een gek gevoel als ik lees dat die tuinder dat tevoren niet heeft zien aankomen. Dat is wel erg wereldvreemd.
Het is lang geleden, maar ik kan me nog herinneren dat ik als kind eens een paar tomaten wilde pakken van zo’n stapel doorgedraaide tomaten. De tuinder stuurde me weg. “Ga maar naar de groenteboer”, riep hij boos. Achteraf heb ik pas begrepen wat doorgedraaid betekende.