(Westland, 9 augustus 2025, nummer 508). De Nederlandse taal is gelukkig nog zo levend dat hij soms mooie nieuwe woorden oplevert. Er zijn ook woorden die eventjes opstaan, daarna in de vergetelheid belanden en dan weer ineens modern zijn.
Zo’n woord is bijvoorbeeld weesfiets. Een gek woord dat volgens Wikipedia een fiets beschrijft die geruime tijd ongebruikt in de openbare ruimte staat. Iedereen kent ze wel. Sommige zijn voorzien van een felgele sticker waarop de eigenaar wordt opgeroepen en gewaarschuwd om de tweewieler weg te halen.
Eigenaar komt niet
Want als dat niet gebeurt dan wordt het rijwiel weggehaald en naar het gemeentelijke depot gebracht. En wordt bekeken of hij niet als gestolen gesignaleerd staat.
De echte eigenaar kan de fiets daarna ophalen maar in de praktijk gebeurt dat niet. Er zijn gemeenten die dan een onkostenvergoeding vragen. Voor de niet opgehaalde fiets geldt vaak een toekomst als oud ijzer.
Fietszooitje
Dat proces loopt niet overal even lekker maar dan is er in Westland wel een politieke partij die daar raadsvragen over stelt. Zeker als de gemeente eerder al beloofde die tot grote ergernis leidende fietsen weg te halen.
De nieuwe plek des onheils is nu de Händellaan in Naaldwijk waar de bij de vragen van Westland Verstandig meegestuurde foto’s duidelijk aangeven dat het daar een fietszooitje is. Misschien moeten we in deze gekke, groeiend a-socialer wordende wereld een oudefietsinleverplek realiseren. Met een cadeaubon van 5 euro. Per fiets.
Ook weesbootjes
Overigens zijn er meer ‘wezen’ in het Westland die tot ergernis leiden. De afgelopen winter heeft de gemeente samen met het Hoogheemraadschap Delfland ook nog een aantal wezen verwijderd. Maar dat ging in dat geval over weesbootjes die op een aantal plekken al tijden in Westlandse sloten en vaarten liggen. Wel half onder water en waarvan de eigenaren niet bekend zijn en ook nauwelijks te achterhalen. Pleur hier maar meer, Jan..
Ook hier is de procedure dat de bootjes eerst worden opgeslagen in afwachting van een eventuele eigenaar. Die vrijwel nooit op draaft. Die zal wel de lijfspreuk hebben: ‘Ik wees van niks!’.
Vaders tuinpad
De tijd is zo langzamerhand echt voorbij dat Westland, (deels) nog een echt dorp is. Alleen het Westlands Mannenkoor zingt nog steeds over vaders tuinpad maar de wereld eromheen, ook hier, wordt steeds realistischer en harder.
Dat blijkt bijvoorbeeld uit de vragen die Westland Verstandig nu stelde aan haar eigen wethouder Carlieke van Staalduinen over daklozen. Een onaangenaam fenomeen waarvan nogal wat Westlanders denken dat zoiets alleen maar aanwezig is in grote steden als Amsterdam of Den Haag.
Kordaat
De raadsleden vroegen haar nu wat zij er aan doet nu er toenemende aantallen daklozen zijn die in bosjes verblijven. Met de nodige bijkomende overlast. Het trieste verschijnsel doet zich vooral voor in Monster.
Maar gelukkig meldt de wethouder dat er kordaat wordt opgetreden bij meldingen die worden gedaan door de inwoners. Die daklozen worden aangesproken en doorverwezen naar opvangvoorzieningen in de regio.
Onder nul
Wie een dakloze tegenkomt kan dan de gemeente, lees boa’s, of de politie bellen. Dat laatste moet je zeker doen als er een onveilige situatie is. Afhankelijk van de situatie zal de dakloze worden opgevangen in Delft. Menselijk is wel weer dat als de temperatuur onder nul is iedereen gebruik kan maken van de winteropvang die daar is, schrijft de wethouder. Het Westlands Mannenkoor moet maar eens over wat anders gaan zingen dan over dat tuinpad van zijn vader. Iets over schaamte bijvoorbeeld.
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.