je suis rien (137)

‘Geluidskraan’
(Westland, 2 juni 2018). Volgens de nieuwe ‘Gemeentelijke Beleidsregel Geluidsnormen bij buitenevenementen’ mag tijdens de komende feestweken twee dagen lang de ‘geluidskraan’ tot 85 decibel open gaan. De overige dagen moet het lawaai terug naar 80 decibel. De rechter stelde vorig jaar dat 75 decibel in ‘s Gravenzande na middernacht het maximum was. Is dat hard?
Ik heb het thuis eens geprobeerd maar de volumeknop van de soundbar gaat niet verder dan 40 en zelfs toen hoorde ik nog geen knorrige reactie van de buren. Die zijn of aardig, of hardhorend. Of misschien wel beide.

Werk en vrije tijd
Inmiddels leer ik wel op de site van de Nationale Hoorstichting dat de Arbo-normen verschillen voor werk en vrije tijd. In een werksituatie geldt een maximum van 80 decibel, in de vrije tijd mag het geluid oplopen tot 88 decibel. Feestweekwerkers lopen dus risico, bezoekers niet.
Die laatste norm is soepeler omdat een mens gemiddeld 10 jaar uitgaat en 40 jaar werkt, zo staat er. Overigens, geluid van 103 decibel kan je gehoor in minder dan 5 minuten beschadigen. In de Westlandse gemeenteraad heb ik soms de indruk dat minder lawaai meer schade aanricht.

Stille slaapkamer
Die Hoorstichting brengt ogenschijnlijk – zie bijgaand tabelletje – nog meer helderheid. Nooit geweten dat een stille slaapkamer en een windje door de bomen al 35 decibel opleveren. En ik ken mensen die volgens mij meer dan 60 decibel produceren als ze met elkaar praten.

Interessant is dat het lawaai op het speelplein en bij een drukke autoweg ongeveer het maximale geluid geeft van een feestweek. En dat het tijdens zo’n buitenfeestje soms stiller is dan in een drukke kroeg.
Het is natuurlijk een beetje appelen en peren, maar als je buurman achter zijn vrouw aan rent met een kettingzaag, dan hoor je dat qua decibellen onmiddellijk. En anders hoor je de aanstormende, gealarmeerde brandweerauto met sirene wel. Waarom een sirenende politieauto in het lijstje ontbreekt is mij onduidelijk.

‘Werk aan de winkel’
De actiegroep ‘Werk aan de winkel’ in Kwintsheul is zo ongeveer werkloos. Dat groepje Heulenaren was jarenlang de luis in de pels van supermarktman annex projectontwikkelaar Edward Koornneef. Omdat die volgens hen – na een brand – veel te laks was bij het realiseren van een nieuwe supermarkt in het dorp. Ter info, die is sinds deze week weer geopend.
Na zes jaar strijd laat nu ook hoofdactievoerder Ton Tabben weten geen zin meer te hebben om terug te kijken. Opmerkelijk, want die had in de afgelopen jaren letterlijk geen goed woord over voor zijn tegenstander. Het heeft volgens hem allemaal te lang geduurd, maar nu moet ook hij waardering uitspreken richting Koornneef.
Dat worden nog wel eens vrienden, die Edward en Ton. Misschien gaat de laatste er wel boodschappen doen. Of, nu de strijdbijl-agenda toch leeg is, wel vakkenvullen.

De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.