je suis rien

(Westland, 31 juli 2021, nr. 300). Niet zo heel erg vaak schrijft NRC Handelsblad over Westlandse problemen zoals de huisvesting van arbeidsmigranten. Meestal gaat het over economische en financiële ontwikkelingen in de glastuinbouw en de innovatie van geteelde producten. Een enkele keer is het een columnist in die landelijke krant die flink uithaalt, dit keer was dat schrijver Christiaan Weijts.
Geen Westlander, geboren en getogen in Leiden. In zijn columns schrijft hij geregeld over het Westland. Welke relatie hij daarmee heeft is onbekend.

Polenhotels
Dit keer citeerde hij Lierenaren die bezwaar maken tegen de komst van een wooncomplex van 688 arbeidsmigranten: ‘We wonen straks in het Oostblok.’ Weijts haalde ook het CBS aan dat onlangs had gemeld dat er door de coronacrisis minder arbeidsmigranten naar ons land kwamen.
Wel tijdelijk, want het economische tij keert weer. En daarom schieten, in zijn woorden, de Polenhotels weer uit de grond. Ook haalde hij – gelukkig voor de CDA-bestuurder naamloos – Westlands wethouder Abee aan ‘dat de glastuinbouw hier nu eenmaal de drijvende economische kracht is’. En dat het zonder arbeidsmigranten niet kan.

Geldmachines
Terecht kritiseert Weijts dat laatste argument omdat het in feite betekent dat arbeidsmigranten het vuile werk doen waar we zelf geen zin in hebben. Ook nog eens productiewerk dat grotendeels is bedoeld voor de export. Cynisch schrijft hij dat heel het Westland vol geldmachines van glas staat, waar Oost-Europeanen het laatste werk doen dat nog niet is gerobotiseerd.
Helemaal ongelijk heeft hij niet, het wachten is nu op ‘Poolse’ robots. Zijn de huisvestingsproblemen ook gelijk opgelost..

Glas, asfalt en beton
Weijts’ alinea die volgt wil ik niemand onthouden: ‘Verkas die kassen liever meteen naar Polen. …… Zijn die economische opbrengsten het werkelijk waard om het landschap te ruïneren met glas, asfalt en beton? Om de hele sociale samenhang van een dorp te ontvluchten door er honderden werkmannen in barakken te proppen, waar ze elke avond afgemat aan het bier gaan?’
Heerlijk gechargeerde columnistentaal; ook de moeite waard om er over na te denken.

In zijn achtertuin
Nog iets wat niet zo vaak gebeurt, een Haagse bestuursrechter die roept: ‘Ik schrik van wat ik hoor’. Hij zei dat tijdens de zaak waarin een Naaldwijker in een ultieme poging bezwaar maakte tegen de bouw van een zogenoemde Droom je thuis-huis, ongeveer in zijn achtertuin.
De magistraat hoorde aan dat er volgens de bezwaarmaker ongenuanceerd in de media was geslingerd dat hij tegen de komst van zo’n 12 meervoudig gehandicapte kinderen daar zou zijn. ‘Ik heb er totaal geen moeite mee.’
Maar, zo zei hij, door alle ophef is er wel een onleefbare situatie voor mijn gezin gecreëerd. Hij voelde zich al met al aan de schandpaal genageld.

Twee kampen
De stichting Droom je thuis ontkent dat er een hetze is gevoerd op sociale media. ‘We hebben alleen ons verhaal verteld.’ Inmiddels is Naaldwijk wel verdeeld in twee kampen. Het ene vindt de man een aso die alleen aan zichzelf denkt, het andere is van mening dat hij volkomen in zijn recht staat dat hij bezwaar maakt over de hoogte van het nieuwe gebouw.
Over ongeveer 10 dagen komt de rechtbank met een oordeel. Hoe dat ook zal uitpakken, de emoties zullen daarna nog wel enige tijd bij beide partijen blijven. Soms lijkt een verre vriend toch beter.

De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.