je suis rien

(Westland, 17 oktober 2020, nr. 260). Dat de gemeente Westland niet erg kunstminnend is, is al wel bekend. Maar schrikbarend is hoe onduidelijk verantwoordelijk wethouder Piet Vreugdenhil namens het gemeentebestuur vragen over dit onderwerp beantwoord.
Als GemeenteBelang Westland wil weten wat de kosten zijn van externe huurdepots (waar nu nogal wat kunst is opgeslagen), dan zijn de antwoorden zelfs cryptisch. Je moet dan drie keer narekenen ‘tussen gemaakte en lopende kosten’ om te weten dat er daarvoor inmiddels bijna drieduizend euro is of gaat worden uitgegeven. Maar zeker weten doe ik het ook niet.

Ontvreemde kunst
Nog boeiender is de beantwoording van de vragen over schadeclaims van in de loop der jaren ontvreemde en nog steeds vermiste kunstobjecten. Het verhaal wil dat vooral tijdens de verhuizingen in het najaar 2017 van de diverse raadhuizen naar Naaldwijk nogal wat is verdwenen. ‘Neem maar mee, Jan, je ze zit er al jaren naar te kijken. En in dat nieuwe gemeentehuis mag je toch niks ophangen!”.
Nu blijkt dat die vermissingen pas maanden later – rond april 2018 – werden ontdekt en dat daardoor de politie, na aangifte, geen concrete aanknopingspunten voor verder onderzoek vond. Het is zelfs onduidelijk wat er precies wordt vermist.

Niet gedekt
De claim die daarna bij de verzekeraar werd neergelegd is afgewezen omdat  vermissing niet door de polis wordt gedekt. Volgens de verzekeraar werd de vermissing namelijk geconstateerd tijdens een periodieke inventarisatie. Ook na bezwaar van de gemeente bleef de verzekering op dat standpunt staan.

Tussen kunst en kitsch
Duidelijk is inmiddels wel dat veel tussen wal en schip gevallen stukken nooit meer boven water komen. Mogelijk zijn ze doorverkocht of sieren ze inmiddels (Westlandse) huiskamers. Mogelijk duiken ze over een jaar of tien plotseling op  in ‘Tussen Kunst en Kitsch’. En hoe bent u er aan gekomen? ‘Dat ding vonden we tussen de rommel nog op zolder’.

Begrijpelijk
Kunstwethouder Piet Vreugdenhil schrijft wel dat het instituut Erfgoedhuis Zuid-Holland nu werkt aan een visiestuk waarin de belangrijkste kunst op een rijtje wordt gezet. Later zal ook worden bekeken welke kunst er mogelijkerwijs moet worden afgestoten of verkocht. Verder nergens een verwijzing dat ‘die rest’ mogelijk het begin kan worden van een Kunstmuseum Westland. Ook weer begrijpelijk, want daar moet je kunstminnend voor zijn.

 Pijnbanken
De publieke tribune van de gemeenteraadszaal van Westland blijft het decor van een soort soap à la GTST. Die banken daar zitten, zoals een Westlander dat zegt, gewoon klote. Dat door publiek allang geconstateerde ongemak werd pas ernstig genomen nadat raadsleden (noodgedwongen door Corona) daar ook urenlang moesten zitten. Maar er gloort nu hoop.
De zittingen op de eerste rij van de pijnbanken zijn afgelopen week aangepast. Het zitgedeelte is een beetje verdiept en er is ander ‘vulspul’ in gestopt. Ook de hoekhelling is anders geworden.

Plucheplakkers
De maatregelen klinken op het eerste oog niet erg professioneel, eventjes denk je dat een in de avonduren bijklussende IKEA-werknemer aan het werk is gezet. Raadsleden hebben tot en met maandag de tijd om de billen op de proef te stellen. Of alles beter zit. Dat is logisch, want onder hen zitten ervaren lieden die alles weten van plakkend pluche.
Echte veelgebruikers als politieke diehards en media zijn opmerkelijk genoeg niet als testzitters gevraagd. Wachten geduldig het oordeel van de ‘deskundige’ plucheplakkers af.

De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.