Ceremonieel
(Westland, 31 maart 208). Van Fransen kun je veel zeggen. Hun wijn is niet te drinken, ze rijden veel te hard en ze spreken vaak alleen Frans. Maar één ding moet je ze nageven, als ze iets ceremonieels organiseren, dan is het ook echt ceremonieel. Met stijl en klasse. In vol ornaat.
Daar kunnen wij als Hollanders nog veel van leren, zelfs bij de installatie van een nieuwe Westlandse gemeenteraad. Afgelopen donderdag was die ‘ceremonie’ niet alleen beschamend, maar ook pijnlijk gênant. Ik hoef geen decor vol Westlandse vlaggen en live gespeeld Wilhelmus, maar ook geen calvinistische kruideniersmentaliteit. Met bosjes bloemen (voor volksvertegenwoordigers), die de naam boeket nauwelijks verdienen. In het Westland!
Belofte of eed
Wat gebeurde er, alle te installeren raadsleden moesten om de beurt in de vergadercirkel van de raadzaal gaan staan. Om daar de belofte of eed af te leggen. Tot zover niks mis.
Maar dat betekende wel dat zij met de rug naar vrijwel de gehele gemeenteraad, en naar de overvolle publieke tribune stonden. En ook dat zij tijdens het uitspreken van de formele installatiewoorden niet of nauwelijks te horen waren. Slechts ‘schreeuwers’ als Remmert Keizer en Kelly van Tol, beiden – toevallig – van GBW, overstegen de stilte.
De beelden van die plechtige democratische momenten kwamen van de vaste camera’s, wel zodanig dat de raadsleden (zonder dat te beseffen) voor een tribunaal leken te staan. En omdat elk nieuw raadslid eerst een forse wandeling moest maken (vanaf zijn of haar zetel naar die binnencirkel) ontstond een sfeer van een requiemmis. Die steeds werd onderbroken door fluisterend, vrijwel onverstaanbaar gemompel.
Knullig
Heel knullig, al met al. Terwijl het zo simpel was op te lossen door een sta-microfoon in die cirkel te plaatsen, zodat alle familieleden, vrienden en kiezers goed hadden kunnen beluisteren hoe hun gekozen held ‘zich officieel overgaf aan de democratie’. Zoals men dat in Frankrijk noemt.
Daarbij had er een ‘losse’ camera achter de burgemeester moeten staan. Die op het moment suprême had ingezoomd op alle emotionele, ernstige gezichten van mensen die plichtsgetrouw hun eed of belofte aflegden. Voor een paar honderd euro extra hadden ze er een echte ceremonie van kunnen maken..
Schamen
Maar ja, als je als gemeente al niet aanvoelt hoe belangrijk zo’n ceremonie is, dan moet je het niet gek vinden dat de belangstelling en het respect vanuit de bevolking voor de lokale democratie afneemt. Als zelfs in het Huis van de Democratie zo wordt omgegaan met de vertegenwoordigers van het volk, dan moet het (ambtelijk) bestuur zich schamen.
Opnieuw, van Fransen kun je veel zeggen, maar ook dat ze gelijk hebben als ze vinden dat Hollanders soms wel echt echte ‘paysans’ zijn.
De rubriek ‘je suis rien’ is een boeketje columnpjes, vaak maar van één alinea. Een clin d’oeil naar mezelf en de samenleving. Een knipoogje, soms met serieuze ondertoon.
Ik had er helemaal op gerekend, dat de columnist had zitten turven hoeveel raadsleden de eed respectievelijk de belofte zouden afleggen. In elk geval waren de gelovigen in de meerderheid (20 van de 38). Die meerderheid kan – zo is aannemelijk – nog iets groter worden, als komende dinsdag het donderdag afwezige CDA-raadslid Pieter Immerzeel wordt geïnstalleerd. Elf eedafleggers waren geen verrassing: de negen aanwezige CDA-raadsleden en de twee van ChristenUnie-SGP. Verder vier van de zeven LPF’ers, twee van Westland Verstandig, twee VVD’ers en het D66-raadslid. Zouden die gelovige meerderheden binnen LPF en VVD nog van invloed kunnen zijn op de coalitievorming? Wat denk jij?