(Kwintsheul, 5 juli 2017). Journalistiek is de laagste vorm van leven, althans volgens de Amerikaanse president Donald Trump. Op de tweede en de derde plaats van zijn lijstje met bedenkelijke beroepen staan politici en advocaten. Trump lijkt wel gek, maar hij is zeker niet de enige die zo over die beroepen denkt. Ik ken Westlanders die Donald alleen daarom al zouden stemmen!
Maar wat nu als die ‘ellendige’ journalisten, advocaten en politici gezamenlijk een projectontwikkelaar kapittelen omdat hij een hele dorpsgemeenschap laat doodbloeden. Omdat hij daar een kant-en-klaar supermarktgebouw heeft staan maar dat, ondanks toezeggingen, maar niet verhuurt of desnoods verkoopt. Mogelijk omdat hij nabij zijn eigen supermarkten exploiteert, te hoge prijzen vraagt.
De projectontwikkelende kruidenier zegt steeds zijn best te doen, vindt waarschijnlijk dat journalisten, advocaten en politici totaal mesjokke zijn. Zou ik misschien ook wel denken.
Blauwe, later gele superogen
De overheid kan niets doen, zegt de dienstdoende wethouder, het is een particuliere aangelegenheid. Bijzonder, want diezelfde overheid heeft met hem afgesproken dat zij eerst een nieuw wijkcentrum zou bouwen en dat de omgeving zou worden verfraaid.
Daarna werd de superman geloofd dat er een nieuwe levensmiddelenwinkel zou komen, eerst op zijn toen blauwe, later gele superogen. Vol vertrouwen werd er geen termijn afgesproken, schriftelijk noch mondeling. Trump zei ooit dat een politicus veelal geen goede zakenman is; soms zegt hij wel eens wat zinnigs.
De machteloosheid van de overheid is natuurlijk relatief. De projectontwikkelaar heeft op minstens acht andere locaties met diezelfde gemeente te maken. Soms heeft hij haar nodig, soms andersom. Dat is niet ongevaarlijk handjeklap voor een wethouder, een politieke lafbek zit daar op een verkeerde stoel.
Dat is keiharde business, slechts geschikt voor een man – een vrouw mag ook – met ballen. Die ze ook toont. Een spitsroedenbaan, waarbij je soms ook nog een hijgerige, vaak ruggengraatloze gemeenteraad moet paaien. Met politieke vrienden die al dat ‘superleed’ voor de bühne een aanfluiting voor gemeente én ondernemer noemen, maar die niet het lef hebben de wethouder een keiharde opdracht te geven er echt wat aan te doen.
Fata morgana
Maar inmiddels leven we in een wereld waarin ook projectontwikkelaars moeten beseffen dat het in het leven niet alleen om geld en stenen gaat. Dat het (menselijke, meer duurzame) Rijnlandse model van zaken doen steeds meer het (neo-kapitalistische) Angelsaksische model verdringt. Dat maatschappelijk verantwoord ondernemen belangrijk is, ook voor moderne projectondernemers. En dat journalisten, advocaten en politici hen daar terecht op wijzen. Ondanks hun bedenkelijke imago.
Zover is die projectontwikkelaar in dat leegbloedende dorp nog lang niet. Veel belangrijker is of er volgend voorjaar na de gemeenteraadsverkiezingen weer een soepele wethouder komt. Het liefst zonder ballen.
Onlangs stond ik voor die lege super, met – door hoge hekken afgeschermde – parkeerplaatsen. Eventjes dacht ik dat ik hem op de eerste etage zag piegen. Alsof hij het om een buurtsuper smekende gepeupel uitlachte toen de wethouder luid liet horen dat het college het ook zat is.
Het moet wel een fata morgana zijn geweest. Dat bestaat niet! Zoiets doet zelfs Trump niet. Alhoewel, die werd president, bleef ook gewoon projectontwikkelaar. Of breng ik nu superman op een idee? Burgemeester?
Rien van den Anker
Spijker op de kop. Treffend en vanouds gevat. Alles onder het motto: geen water bij de azijn.
Het thema gister was ‘bestuurloosvaardigheid’.
Dat is ballen, dat hard gekookte eitje ben je weer lekker kwijt geraakt.
Wat een soap is dat geworden. Trumperiaans.
Dat bestuurders dit zomaar laten gebeuren!!!! SCHANDE!!!!!!!!!
Zolang de meerderheid van de Raad het alleen maar ‘zat’ is, verandert er niets.